Wilma Groothuis Persoonlijk 1 mrt 2025, 09:04

Leestijd: 6 minuten

Femke (33) heeft spijt dat ze stopte met werken vanwege de kinderen: ‘Ik vind het leven maar saai’

Het was een keuze waar Femke volledig achterstond: stoppen met werken toen haar tweede kindje werd geboren. Ze wilde niks liever dan er fulltime voor haar kinderen zijn en voor ze zorgen. Maar viel dat toch even tegen in de praktijk. “Ik mis mijn werk steeds meer.”

“Mijn man en ik hebben samen twee kindjes, een meisje van 2,5 en een jongen van 9 maanden. Toen we voor het eerst ouders werden, konden we ons geluk niet op. We hadden al een tijdje een kinderwens en net toen we ons afvroegen of we misschien extra hulp moesten inschakelen, werd ik zwanger. De zwangerschap liep vlekkeloos en onze dochter werd gezond geboren. We leefden in een roze wolk.

Pittig eerste jaar

Die roze wolk bleef zeker, alleen vonden we het eerste jaar ook wel erg pittig. Onze dochter was een huilbaby en na een jaar sliep ze nog steeds niet door. Nachtenlang hebben mijn man en ik om de beurt beneden gezeten om haar te troosten en weer in slaap te laten vallen. Mijn man werkte na een verlofperiode van drie weken weer vijf dagen. Later heeft hij nog drie keer een week opgenomen.

Ik werkte in dat eerste jaar twee dagen per week. Die combinatie vond ik op dat moment wel zwaar. Ik hield van mijn werk, maar ik was door die nachten gewoon ontzettend moe en dat had geen positieve invloed op mijn werk. Ik kon me veel minder goed concentreren dan voorheen en voelde me ook schuldig naar mijn dochter toe dat ik niet bij haar was. Ik had echt het gevoel dat ze me nodig had.

Wens voor een tweede kind

Toen onze dochter 1 jaar werd, werd het ook makkelijker. Ze sliep eindelijk wat meer door en ze vermaakte zichzelf veel meer. Langzaamaan hadden mijn man en ik het over een tweede kindje. Die wens was er zeker en we kregen er ook meer ruimte voor in ons hoofd. Het klopt wat ze zeggen: je vergeet vaak ook wel hoe pittig de babytijd was, omdat het ook weer heel snel gaat.

Na een tijdje besloten we ervoor te gaan, ook met het idee dat het nu wel even zou duren voor het raak was. Maar je raad het vast al: het was zo’n beetje gelijk raak. Dat was wel even slikken, maar de blijdschap en dankbaarheid overheerste duidelijk. Ook deze zwangerschap verliep goed, wat hartstikke fijn is met een rondrennende peuter.

Fulltime bij de kinderen

Mijn man en ik hadden al vrij snel het gesprek gestart over hoe we dat gaan doen met een baby en een peuter en ons werk. Wat als het eerste jaar weer zo pittig wordt? We waren het er al snel over eens dat het het beste was als ik zou stoppen met werken en fulltime bij de kinderen zou zijn. Daar stond ik volledig achter, het leek me heerlijk. Niet meer de focus op je werk erbij, maar er altijd zijn voor je kids.

Gelukkig kon het financieel gezien dat ik zou stoppen met werken, dat was natuurlijk de belangrijkste factor. Mijn man verdient goed, daar hebben we veel geluk mee. We spraken af dat ik in ieder geval het eerste jaar thuis zou zijn en daarna bekijken we wat op dat moment goed voelt. Dit zorgde ervoor dat ik met meer rust mijn bevalling- en kraamperiode in ging.

Heel andere baby

De eerste vijf maanden vond ik het heerlijk om thuisblijfmoeder te zijn. Ik had alle aandacht voor de kinderen en kon overdag even rusten als dat nodig was. Maar wat was onze zoon een andere baby dan onze dochter. Waar onze dochter een echte huilbaby was, huilde onze zoon alleen als hij honger had of heel erg moe was. Dat was dus snel op te lossen elke keer.

En de slapeloze nachten van het eerste jaar van onze dochter? Dat is een groot contrast met onze zoon, die na drie maanden nog maar één voeding per nacht nodig had en na vier maanden al zo goed als doorsliep. De eerste vier maanden vond ik het heerlijk, ik kon zelf ook uitrusten, want alsnog is een bevalling niet niks natuurlijk. En het was fijn dat ik de huishoudelijke taken ook goed kon bijhouden.

Saai

Onze dochter gaat sinds ze 2 jaar is twee ochtenden in de week naar de peuterspeelzaal. Dat vonden we wel belangrijk, dat ze ook wat meer met leeftijdsgenootjes optrekt. Die ochtenden ben ik dus alleen met mijn zoontje. En eerlijk? Waar ik eerder zo toe was aan rust, vind ik het nu gewoon een beetje saai om zoveel thuis te zijn. Van mijn keuze om te stoppen met werken heb ik zelfs een beetje spijt.

Ik vind het lastig om het toe te geven, maar ik mis mijn werk stiekem best wel. Niet eens per se het werk zelf, maar wel mijn collega’s en even het iets voor mezelf doen. Even geen mama zijn, maar gewoon Femke. Als je alleen maar thuis zit, wordt je wereldje gewoon erg klein. Je hebt veel minder aanspraak en ook niet heel veel nieuws te vertellen als je man ‘s avonds thuiskomt.

Met de kids op pad

Het was niet zo dat ik dat van tevoren niet wist. Ik had mezelf juist voorgenomen om niet elke dag alleen maar thuis te zitten, maar gezellig met de kids op pad te gaan en naar mijn vriendinnen toe te blijven gaan. Gewoon met de kinderen samen. Of ze gezellig bij ons uit te nodigen. Maar in de praktijk valt dit erg tegen.

De meeste van mijn vriendinnen werken gewoon en degene die parttime werken, wonen niet heel dichtbij. Daar ga je met je kinderen ook niet wekelijks heen. Mijn ouders werken ook nog allebei, die zien we voornamelijk in het weekend of een keer ‘s avonds. En de laatste maanden was het ook niet lekker weer om er vaak op uit te gaan. Een rondje wandelen deden we vaak, maar echt een dagje weg niet.

Ik mis mijn werk

Sowieso ga je met een baby niet snel een hele dag weg. Een baby moet slapen en gevoed worden, dat hoeft wat mij betreft niet de hele tijd in het openbaar. Dus zat ik de laatste maanden vooral thuis. Nu wil ik ook niet ondankbaar overkomen, want het is hartstikke mooi om elk stapje van mijn kinderen te kunnen zien en voor ze te kunnen zorgen. Toch mis ik mijn werk steeds meer.

Ik voel me best schuldig dat ik dit voel, want ik wilde niks liever dan fulltime thuis zijn bij mijn kinderen. En ik weet honderd procent zeker dat andere moeders ook wel zouden willen stoppen met werken, maar het financieel niet te doen is. Dus daarom probeer ik elke dag weer de positieve kanten ervan in te zien. Maar stiekem kan ik niet wachten om weer aan het werk te gaan. Al is het maar voor twee dagen.”

Dilemma: ‘Zal ik mijn baan opzeggen om fulltime bij de kinderen te zijn?’