Valéry de Voijs Persoonlijk 21 apr 2024, 13:02

Leestijd: 3 minuten

Eva (29) neemt haar kinderen aan een tuigje mee: ‘Mensen oordelen toch’

“Voor ik moeder werd, oordeelde ik vaak over andere moeders. Stiekem had ik al een mening over heel veel dingen, zonder dat ik zelf kinderen had. Ik vond kunstvoeding vreselijk en kon me niet voorstellen dat ik mijn kinderen ooit voor de televisie zou zetten.

Vanaf het moment dat ik moeder werd, heb ik mijn mening bijgeschaafd. Na twee maanden borstvoeding geven, ben ik overgeschakeld op kunstvoeding. Ook staat de televisie iedere ochtend een paar uur aan als ik het huis opruim of de was doe.

Het is toch geen hond?

De eerste keer dat ik een kind aan een tuigje zag, heb ik verward gekeken. ‘Het is toch geen hond?’, heb ik zelf gedacht. Maar tegenwoordig loopt ook mijn jongste dochter aan een tuigje. Ik heb namelijk drie kinderen in de leeftijd tussen twee en zes jaar. Wanneer ik met het hele gezin naar buiten ga, is het altijd een drukke boel.

Mijn kinderen zijn namelijk behoorlijk druk en rennen alle kanten op als ik niet op let. Het is dan ook vaker voorgekomen dat ik mijn kinderen kwijt ben. Mijn oudste red zich prima in een speeltuin, maar mijn jongste twee wil ik geen moment uit het oog verliezen. Als ik samen met mijn partner op pad ga, is het vaak iets gemakkelijker. Dan let mijn man op één kind, terwijl ik met het andere kind bezig ben.

Als ik alleen met mijn kids naar buiten ga, is het echter altijd dramatisch. Mijn kinderen zijn zo onwijs druk, dat ik enorm veel stress krijg als ik met hen bezig ben. Hierdoor ben ik een tijd niet alleen met hen weggeweest. Er zijn dagen geweest dat ik de hele dag binnen bleef en nergens naar toe ging.

Mijn kind komt zelf met het tuigje aanrennen

Na een tijdje besefte ik dat mijn wereld heel klein werd. Daarbij vond ik het zielig voor mijn kinderen. Mijn zus belde heel vaak om te vragen of ik mee ging naar een zwembad of pretpark. Ik moest altijd ‘nee’ zeggen, waardoor mijn kinderen geen leuke dingen deden.

Op aanraden van een vriendin heb ik uiteindelijk een tuigje gekocht. Deze gebruik ik voor mijn jongste dochter, zodat ik mijn aandacht beter kan verdelen en mijn kids allemaal tegelijk in de gaten kan houden. Aan het begin vond ik het raar om dit tuigje om te doen, maar nu zijn zowel mijn dochter als ikzelf er aan gewend. Wanneer ik aanstalten maak om weg te gaan, komt zij uit zichzelf al aangerend met het tuigje in haar handen.

Toch lijkt het voor veel mensen nog ‘not done‘ om zo’n tuigje om te doen. Ik zie voorbijgangers vaak oordelend kijken en heb een paar keer vervelende opmerkingen gekregen. Sommige mensen vinden dat ik mijn kinderen beter moet opvoeden en ze moet leren dat ze niet mogen wegrennen. Ik kan het ze niet kwalijk nemen: ik oordeelde vroeger namelijk ook veel vaker. Het is persoonlijk veel belangrijk om mijn kinderen veilig bij mij te hebben. Een paar oordelende blikken neem ik dan op de koop toe. “

Schoppen, slaan, bijten en schreeuwen: zo ga je om met uitdagend gedrag van je peuter