Valéry de Voijs Persoonlijk 12 mei 2022, 12:59

Leestijd: 6 minuten

Emma (31): ‘Ik belandde in de handen van een loverboy’

Een nieuwe jas. Daar begint het sprookje van Emma* (31) mee. Toch blijkt dat sprookje al snel uit te lopen op een nachtmerrie. Ze heeft tegenwoordig nog steeds last van nachtmerries door de haar ervaringen met een loverboy.

“Ik ben opgegroeid in Limburg, in een klein en rustig dorpje. Mijn ouders gingen op m’n vierde al uit elkaar, en mijn vader ging terug naar zijn geboorteland. Terug naar Griekenland. Ik ben nog weleens op bezoek gegaan, maar na een tijdje is dat contact verwaterd. Af en toe een kaartje op mijn verjaardag, maar meer zat er eigenlijk niet in.

‘De luizen van Emma’

Wij hadden het financieel niet breed. Mijn moeder stond er vrijwel alleen voor en had de zorg voor vier kinderen. Dat wij klein woonden en bijna geen meubels hadden was niet zo’n ramp. We hadden een tv; dan was je als kind al blij. Toch kom je er op een gegeven moment wel achter dat het bij vriendinnen thuis anders gaat.

Dan kom je er ook achter hoe gemeen kinderen kunnen zijn. Ik had bijvoorbeeld jarenlang dezelfde jas. Groen van buiten, oranje voering van binnen. Toen mijn moeder die kocht waren mijn mouwen veel te lang. ‘Voor op de groei’, had mijn moeder gezegd. Op school hadden de kinderen een spelletje bedacht: ‘De luizen van Emma’. De spelregels waren simpel: één kind moest mijn jas aanraken en was dan zogenaamd besmet met de ‘luizen van Emma’. Die ging dan vervolgens achter de andere kinderen rennen om ze te ‘besmetten’.

Wel een nieuwe jas, geen nieuwe vrienden

Op de middelbare school leek het niet veel beter te gaan. De school lag een dorpje verderop, dus ik herkende veel kinderen van de basisschool. Niet echt een positieve start dus. Wel een nieuwe jas, geen nieuwe vrienden.

Rond mijn zestiende ontmoette ik een meisje van mijn leeftijd in de bus. Ze was meteen heel lief en we raakte bevriend. Samen met haar ging ik voor het eerst op stap. Daar stelde ze me voor aan haar vrienden. Voornamelijk jongens. Ik wist niet wat me overkwam en was super verlegen.

Eén van die jongens was Ricky*. Een hele vlotte jongen. Hij was ouder, had een eigen auto en woonde op zichzelf. Ik vond het allemaal wel interessant. Het leukste was nog dat hij míj aandacht gaf.

Ik ging vaker met hen op stap en leerde iedereen beter kennen. Ik sprak nu ook weleens met Ricky alleen af. Dan kwam hij me ophalen en gingen we wat rondrijden. Ik had hele diepe gesprekken met hem. Ik vertelde hem bijvoorbeeld over de pesterijen en daar moest hij van huilen. Hij kon niet begrijpen dat mijn ouders dit hebben laten gebeuren. De keer daarna had hij een cadeautje bij zich. Een jas van Burberry.

We gingen steeds meer met elkaar om, en hij had ook vaker cadeautjes bij zich. Ik had Ricky beloofd niemand te vertellen over die cadeautjes, hij zei dat hij niet wilde opscheppen, en dat hij het zielig vond voor mijn moeder, omdat mijn moeder nooit zulke aankopen heeft kunnen doen. Dus verstopte ik alles onder mijn matras.

Ik trok bij hem in

Later vond mijn moeder de jas en was woedend. Ze vond me een verwend nest. Ze gooide de jas in de vuilnisbak en spoot er ketchup op. Woedend was ik. Ik heb Ricky toen huilend opgebeld en hij is me komen halen. Ik heb een week bij hem geslapen, maar moest toen naar huis om schone kleren te halen. ‘We kopen wel nieuwe’, had Ricky gezegd, want hij wilde niet dat ik gekwetst zou worden door mijn moeder. ‘Je verdient beter’, en ik ben vanaf die dag bij hem ingetrokken.

Op een dag kregen we voor het eerst ruzie. Hij zei dat ik ondankbaar was omdat ik zo’n dure jas had verpest. Ik voelde me super schuldig natuurlijk. Vanaf die ruzie is het eigenlijk bergafwaarts gegaan. Hij verloor zijn baan, moest z’n auto verkopen en zei dat hij waarschijnlijk naar het buitenland moest verhuizen. Hij had namelijk gezeik met vrienden omdat hij hen niet terug kon betalen.

De gedachte dat hij naar het buitenland zou gaan kon ik niet aan. Ricky was het beste wat mij ooit was overkomen. Hij was er altijd voor mij geweest en had me een heel ander leven gegeven. Natuurlijk wilde ik er nu voor hém zijn. Hij zei dat een vriend al jarenlang stiekem verliefd op mij was en een keertje met mij naar bed wilde, maar Ricky was er fel op tegen. Hij wilde het absoluut niet hebben.

Loverboy

Een paar dagen later kwam ik bij Ricky en stond zijn koffer klaar. Hij zei dat we afscheid moesten nemen en dat hij naar Canada zou gaan. Ik raakte volledig in paniek en smeekte hem of ik met zijn vriend naar bed mocht gaan. Uiteindelijk hebben we die avond nog zijn vriend gebeld.

Eigenlijk heeft dezelfde situatie zich herhaald en sliep ik vaker met zijn vrienden. Het was een snelle gemakkelijke oplossing. Het was toch mijn eigen idee? Ik deed het toch uit vrije wil? Ik was toch degene die Ricky overtuigd had? Dus ik had niet het gevoel dat ik mocht klagen en al helemaal niet dat hij een loverboy was.

Aangifte doen

Ik miste veel lessen op school en op een gegeven moment is mijn mentor met me komen praten. Eigenlijk wist hij alles al, maar ik ontkende dat Ricky een loverboy was. Ik schaamde me kapot. Toch gaf mijn mentor zijn nummer en zei dat ik hem altijd mocht bellen. Ruim een jaar later kwam ik een vriend van Ricky tegen op straat. Hij was dronken en wilde seks hebben in een steegje. Toen ik zei dat ik dat niet wilde werd hij agressief en heeft me mishandeld. Op dat moment heb ik mijn mentor gebeld. Hij is me komen halen en ik heb hem alles verteld.

Samen met hem zijn we naar mijn moeder gegaan en uiteindelijk ook naar de politie. Ik voelde me super schuldig naar Ricky en wilde helemaal geen aangifte te doen, ik zag hem nog steeds niet als loverboy. Ik vond het zo zielig voor hem, en voelde me een verrader. Een agente heeft heel lang op me ingepraat en uiteindelijk heb ik aangifte gedaan, hij was namelijk wél een loverboy. Ik zit nu nog steeds in therapie en heb dagelijks flashbacks of nachtmerries over die tijd. Die zullen misschien wel nooit weggaan, maar ik leer er wel beter mee om te gaan.”

*Wegens privacyredenen zijn de namen in dit artikel gefingeerd. De echt naam is bekend bij de redactie. Wil je ook (anoniem) je verhaal delen op Famme? Stuur dan een mailtje naar [email protected].

Dewi (38): ‘Mijn man wil nog een kind, maar ik niet’