Wilma Groothuis Persoonlijk 15 feb 2025, 11:04

Leestijd: 6 minuten

Emilie (39): ‘Ik ben geen ‘leuke moeder’, en dat steekt’

Het was de grootste droom van Emilie (39) om moeder te worden. Ze was dan ook dolgelukkig toen ze twee kinderen kreeg samen met haar man Sander. Toch loopt het momenteel allemaal wat anders dan ze had gehoopt en vindt ze zichzelf zelfs niet eens een leuke moeder. “Ik voel me zo vaak schuldig, ik wil ze niet teleurstellen, maar dat doe ik wel.”

“Sander en ik hebben twee kinderen, een jongen van 6 en een meisje van 3 jaar. Het zijn schatten van kinderen, ik ben ontzettend gek op ze. Vanaf dat ik jong was, wist ik al dat ik moeder wilde worden, dat was altijd mijn grootste droom. Gelukkig is die droom zeven jaar geleden werkelijkheid geworden en hebben we vier jaar geleden nog een cadeautje erbij gekregen. Ik kon niet gelukkiger zijn.

Moeite met ouderschap

De eerste paar jaar waren pittig, maar ook bijzonder en heel erg mooi. Ik denk dat elke ouder dat zo ervaart. Naarmate de kinderen ouder werden, werd het ook wat makkelijker. Niet meer elke nacht eruit om te voeden of te troosten en ze konden zichzelf steeds beter vermaken. Toch merk ik dat ik nu best moeite heb met het ouderschap, terwijl dit juist een wat minder lastige periode zou moeten zijn.

Dat komt absoluut niet door mijn kinderen, laat ik dat voorop stellen. Ze zijn heel lief en vrolijk, zeker niet vervelend of lastig. Af en toe natuurlijk weleens, maar dat hoort erbij. Nee, ik heb wat persoonlijke issues op het moment, waardoor ik niet zo lekker in mijn vel zit. En ik wil het eigenlijk niet toegeven, maar dit heeft helaas ook effect op mijn rol als moeder. Ik kan mezelf nu namelijk geen leuke moeder noemen.

Druk op het werk

Ik werk drie dagen in de week, de andere dagen ben ik met mijn dochter thuis en daarna ook met de oudste als hij uit school komt. De druk op het werk is de afgelopen jaren steeds zwaarder geworden. Ik houd van mijn werk, daarom doe ik het nog steeds, maar ik vond het op een gegeven moment echt heel pittig. Ik trok helaas te laat aan de bel, waardoor ik enorm oververmoeid was.

Daarnaast stapelde het huishouden zich ook op. Sander werkt vijf dagen in de week en hij kan moeilijk vrij krijgen. Hij heeft een belangrijke functie, waarvoor hij vaak op kantoor moet zijn. Even kort gezegd kwam het hele huishouden op mij terecht en regelmatig ook de kinderen naar bed brengen, omdat Sander nogal vaak moet overwerken. Ik was zo moe, maar stond thuis wel de hele tijd ‘aan’.

Kinderen vermaken

Ik merk sindsdien dat ik het daardoor moeilijk vind om energie op te brengen om iets leuks met mijn kinderen te doen. Doordat ik thuis voor mijn gevoel de hele tijd achter de feiten aanloop, ben ik al blij als ik even rustig met een kopje thee op de bank kan zitten. Het idee dat ik dan nog mijn kinderen moet vermaken, vind ik gewoon echt teveel op dat moment.

Als mijn dochter bijvoorbeeld vraagt of ik een spelletje wil spelen of mijn zoon vraagt of ik mee naar buiten ga, dan heb ik daar vaak gewoon geen energie voor. Regelmatig zeg ik dan ook ‘nee’. En als ik wel ga, dan ben ik na een tijdje gewoon moe en stop ik alsnog. Hetzelfde geldt voor het huishouden, dan begin ik ergens aan, maar kan ik het gewoon niet afmaken omdat ik geen puf meer heb.

Leuke, energieke moeder

Ik baal hier heel erg van, dit is niet hoe ik het me van tevoren allemaal had voorgesteld. Ik wilde die leuke, energieke moeder zijn die er lekker opuit gaat met haar kinderen. Maar als ik nu alleen maar denk aan een dagje dierentuin of pretpark met mijn kids, dan word ik al moe. Ik voel me ook zo vaak schuldig, ik wil ze niet teleurstellen, maar dat doe ik wel. Ik ben geen ‘leuke moeder’ en dat gun ik ze wel.

Als ik het er met Sander over had en bijvoorbeeld vroeg of hij wat meer thuis kon helpen, dan zei hij dat dat gewoon niet ging met zijn werk. Dan zegt hij dat we het zo hebben afgesproken; hij werkt fulltime en ik doe meer het huishouden en voor de kinderen zorgen. Dat is wel zo, maar dit vind ik toch wel een andere situatie. Je bent beide verantwoordelijk voor je kinderen.

Hij helpt wel veel in het weekend hoor, het is niet dat hij niks doet. Dan neemt hij wel expres dingen van mij over, zodat ik even mijn rust kan pakken. Toch had ik op wel iets meer empathie van hem gehoopt, maar hij is een hardwerkende, nuchtere man. Hij kan niet goed begrijpen hoe het is om je zo moe te voelen, dat kent hij gewoon niet.

In therapie

Na een jaar zo door te sudderen, besloot ik dat ik iets moest doen. Ik wilde weer die leuke, energieke moeder zijn, voor mijn kinderen én voor mezelf. Daarom besloot ik in therapie te gaan. Ik loop daar nu twee maanden en langzaamaan merk ik eindelijk vordering. De psycholoog helpt mij om mijn grenzen aan te geven (want dat is wat ik veel eerder had moeten doen) en om prioriteiten te stellen.

Ik merk dat ik weer iets meer energie heb en dat doet mij goed. Sander is ook al twee keer mee geweest. We hebben daar goede gesprekken gehad, waar ik ook aangaf wat ik miste. Met behulp van de psycholoog ziet hij nu ook in dat hij mij meer had kunnen helpen. Deze therapie doet onze relatie dus ook nog eens goed. Ik zie het steeds positiever in. Ik ga weer die leuke moeder worden, dat is één ding dat zeker is.”

Bente (35): ‘Ik twijfel soms of ik wel geschikt ben als moeder’