Valéry de Voijs Persoonlijk 25 jul 2024, 08:27

Leestijd: 3 minuten

Elisa (33): ‘Iedereen vindt mijn baby te dik’

Elisa (33) heeft geen kleine baby. Althans, dat zeggen mensen in haar omgeving. Telkens wanneer ze haar baby ergens mee naartoe neemt, krijgt ze te horen dat haar baby te dik is. 

“Ik was nog geen 36 weken zwanger toen de gynaecoloog mij vertelde dat ik ingeleid moest worden. Dit kwam niet als een verrassing: ik wist namelijk al een tijdje dat mijn baby niet goed leek te groeien in de buik. Vanaf de 20-weken echo kreeg ik te horen dat mijn baby erg klein was. De oorzaak hiervoor was niet duidelijk. Er werd gesuggereerd dat de baby niet genoeg voedingstoffen via de placenta kreeg. 

Klein, maar kerngezond

De bevalling verliep prima en voor ik het wist had ik mijn kleine mini mensje in mijn armen. Een klein propje van 47 centimeter en 2.3 kilo. Hij was heel klein, maar gelukkig kerngezond. 

Vol trots liet ik mijn baby aan mijn familie en vrienden zien. Het eerste wat iedereen zei? ‘Och wat is hij klein’ en ‘wat heeft hij dunne beentjes’ of ‘wat is het toch een ielig mannetje’. Niet bepaald heel leuk om te horen natuurlijk. Ik was allang blij dat hij gezond was.

Tot mijn grote opluchting ging de borstvoeding meteen prima. Mijn zoontje dronk heel goed en leek erg tevreden. Het resultaat? Hij groeide enorm. Ik was daar natuurlijk heel blij mee. Ik heb immers de halve zwangerschap te horen gekregen dat hij te klein was. Daarna heb ik van iedereen moeten aanhoren hoe ielig hij was. 

Het Michelin mannetje van de straat

Omdat hij goed groeide en veel at, werd hij steeds voller. Logisch, dacht ik. Het is een baby: die horen nu eenmaal vol te zijn. Toch bleek mijn omgeving daar anders over te denken. Eerst maakten mijn ouders opmerkingen als ‘wow, wat groeit hij hard’ maar al snel gingen die opmerkingen over tot uitspraken als ‘hey dikkertje’. 

Mijn buurman noemt hem ‘het Michelin mannetje van de straat’. Ook vreemden maken opmerkingen. Of ik nu in de supermarkt loop, of de tram in stap; mensen kijken in mijn kinderwagen en maken ongevraagd allerlei opmerkingen. ‘Nou, die krijgt genoeg te eten’, ‘Wat een dikkerd is het, hè?’, ‘Grote jongen met zijn spekbeentjes’ of simpelweg: ‘Wow, dat is een dikke’. Ik moet het iedere dag allemaal aanhoren. 

Dit is niet alleen irritant voor mij, maar ik vind het ook zielig voor hem. Laatst stond ik met mijn zoontje in de lift. Een ander koppel kwam de lift binnen en maakte allerlei opmerkingen en grapjes over de vetrollen van mijn baby. Ze begonnen er smakelijk om te lachen. De vrouw vroeg zelfs of ze er een foto van kon maken. 

Iedereen vindt mijn baby te dik

Ik voel zoveel irritatie dat ik hem soms expres verstop onder een dekentje, zodat niemand zijn blote beentjes kan zien. Daar voel ik me vervolgens dan weer schuldig over. Ik wil mijn zoon omarmen en accepteren zoals hij is. Maar tegelijkertijd ben ik er klaar mee om telkens aan te horen hoe dik mijn baby is. 

Niet iedereen heeft slechte bedoelingen. Telkens als mijn vrienden hem zien zeggen ze dingen als: ‘Ach, het is maar goed dat hij wat extra kilootjes heeft’ of ‘Dat gaat er zo wel af als hij gaat lopen’. Maar ook deze opmerkingen vind ik vervelend. Ik begrijp niet waarom het steeds over zijn gewicht moet gaan. Hij heeft leuke krulletjes en mega grote mooie ogen; daar kun je toch ook een complimentje over maken in plaats van over zijn gewicht te praten?”

Sanne kreeg slecht nieuws bij de 20-wekenecho: ‘Ik moest me voorbereiden op het ergste’