Laurien Bleeker Persoonlijk 11 dec 2021, 14:08

Leestijd: 4 minuten

Elfie (35): ‘Ik was teleurgesteld, het was een jongetje’

Er heerst best een taboe op het hebben van een wens voor het geslacht van je baby. ‘Als het maar gezond is’ vindt men. Toch kan de wens voor een jongen of juist meisje heel wat (nare) gevoelens opwekken als je zwanger bent. Dit ervaarde ook Elfie (35) toen zij zwanger was van de derde.

Ik verlangde naar een meisje

“Wie me tien jaar geleden had verteld dat ik nu drie kinderen zou hebben, zou ik hebben uitgelachen. Kinderen, die wilde ik niet. Vond ze irritant en wist niet goed hoe ik met ze om moest gaan. Toch begon het rond mijn dertigste te kriebelen en mijn man met wie ik al jaren samen was, was dolblij toen ik uiteindelijk over een kindje begon.

Een jaar later kregen we het liefste zoontje dat er is en we genoten intens van hem. Drie jaar later kregen we nog een jongetje, een heerlijke krullenbol met een eigen willetje. Ik hou extreem veel van de jongens, genoot van hun zwangerschappen en had mooie thuisbevallingen. We waren gelukkig, maar ik miste ‘iets’. Het gevoel nooit meer zwanger te zijn, deed me pijn. Voor mijn man was het eigenlijk wel goed zo, maar ik wilde nog één keer een zwangerschap en een bevalling ervaren. Ok en ik wilde heel erg graag een meisje. Daar ligt best een taboe op, want ‘als het maar gezond is’. Natuurlijk wil ik gezonde kinderen, maar een meisje zou toch geweldig zijn. Een mini-me.

Een missed abortion

Toen raakte ik tijdens een vakantie met ons gezin per ongeluk zwanger. We waren niet heel voorzichtig geweest, want mocht het ons gegund zijn, dan was een kindje welkom. Tijdens de termijnecho bleek er echter geen hartje te kloppen, het vruchtje was gestopt met groeien na een week of zes. Een missed abortion dus. Een miskraam volgde en dat bracht het nodige verdriet met zich mee.

Ik schrok van mijn eigen gedachte

Een paar maanden later werd ik weer zwanger, dit keer wel ‘gepland’. Die eerste weken vond ik zenuwslopend, want wat als het weer niet goed was. Gelukkig bleek dit vruchtje te groeien en we zagen al snel een kloppend hartje in beeld verschijnen. Wat waren we blij! Er was een derde kindje op komst, ook de jongens zullen dit helemaal geweldig gaan vinden. Toen ik wist dat alles goed was met dit kindje, kwam daar weer het gevoel van een meisje opzetten. Wat nou als het een jongen is, vroeg ik mezelf af. Daar moet ik helemaal niet over nadenken toch? Ik moet dankbaar zijn dat ik weer zo snel zwanger ben en dat alles goed is met dit kindje. En toch, bleef die gedachte me achtervolgen. De wens naar een meisje was nou eenmaal groot en ik kon het niet van me afzetten. Daarbij voelde ik me natuurlijk ontzettend schuldig naar het mensje in m’n buik, want als het een jongetje was, dan zou ik echt wel teleurgesteld zijn. En ik schrok van m’n eigen gedachte.

Ik zie het al, het is een jongen

Voor het eerst planden we een pretecho in om te weten of er een jongetje of meisje in m’n buik zat. Bij de vorige zwangerschappen hebben we dit nooit gedaan en netjes gewacht tot het einde van de 20-weken echo. De echo naderde en ik werd er zenuwachtig van. Ik probeerde het verlangen naar een meisje weg te drukken en ging ervan uit dat er een jongetje in mijn buik zat. Om mezelf te beschermen tegen mijn eigen gevoelens. Tijdens de pretecho liet de echoscopist ons kindje zien: beentjes, armen, vingers en teentjes. Een lief gezichtje, hetzelfde als de grote broers. En toen was het moment daar… Ik keek natuurlijk mee en zag overduidelijk een piemeltje. Het is weer een jongen, ik zie het al, zei ik enigszins teleurgesteld. ‘Nee hoor’, zei de verloskundige. ‘Het is een meisje!’. Ik kon het niet geloven en vroeg of ze nog eens goed wilde kijken terwijl de tranen over mijn wangen rolden. We kregen een meisje! Ik was zo gelukkig en blij, ook al bleef het schuldgevoel een beetje hangen. Want wat nou als de uitslag anders was geweest? Wat maakt het uit hè, denk je dan. Maar eerlijk gezegd was ik dan echt wel teleurgesteld geweest. Sterker nog, ik had dat echt moeten verwerken, dat weet ik zeker.

Gelukkig was dat niet nodig. Ik heb wel bij elke volgende echo gevraagd of de echoscopist nog eens wilde kijken of het echt nog steeds een meisje was en zelfs nadat ik net was bevallen en mijn meisje in mijn armen had, bedacht ik me om even snel tussen haar beentjes te spieken. Het was echt, ik heb een dochter.”

https://www.famme.nl/missed-abortion-miskraam-curretage-zwangerschap/