Wilma Groothuis Persoonlijk 16 nov 2022, 10:36

Leestijd: 7 minuten

Samantha’s dochtertje overleed aan meningokokken B: ‘Het schuldgevoel zal altijd blijven’

Samantha (29) verloor drie jaar geleden haar tien maanden oude dochter Mayrha aan meningokokken B, een bacterie waar de meeste mensen niet erg ziek van worden. Toch kan het leiden tot bloedvergiftiging, zoals bij de dochter van Samantha: “De artsen zeiden dat het maar een half uurtje had geduurd voor die bacterie in haar bloed zat.”

“Het was maandagmiddag rond vijf uur toen mijn moeder mij appte dat Mayrha een beetje verhoging had. Ik was op dat moment boodschappen aan het doen. Mijn moeder temperatuurde haar, ze had toen 39,5 graden koorts. Mijn moeder gaf haar een zetpil en ik kwam naar huis.

Geen reden om dokter te bellen

Na ongeveer een uurtje was Mayrha weer aan het eten en ze dronk heel veel. Achteraf bleek dat drinken een symptoom te zijn van meningokokken B. Ze kroop de hele kamer door en lachte heel hard. Nog een uur later had ze 37,5 graden verhoging, dus wij dachten dat die zetpil werkte. Tot negen uur hebben we haar nog beneden gehouden, toen temperatuurden we haar weer en was het nog steeds 37,5. We controleerden haar ook nog op bultjes en vlekken, maar daar was ook niks van te zien. We zagen toen geen reden om de dokter te bellen, dus we brachten haar naar bed.

Mayrha is overleden

De volgende ochtend was iedereen al weg, behalve mijn zusje, mijn twee dochters en ik. We woonden op dat moment bij mijn ouders thuis. Normaal keek iedereen elke ochtend even bij Mayrha voordat ze weggingen, maar die ochtend deden ze dat niet. We wilden haar lekker laten uitzieken. Mijn dochter, toen 3 jaar oud, ging Mayrha wakker maken, maar kwam toen terug en zei: ‘Mayrha dood.’ Ik rende naar haar kamer, en ze had gelijk.

Ik stond verstijfd naast haar bedje en keek naar haar. Ze had helemaal geen vlekjes of bultjes, ik twijfelde zelfs of ze wel echt was overleden. Ik riep volledig in paniek naar mijn zus dat ze moest komen. Ze hoorde aan mijn stem dat er iets aan de hand was, want na een paar seconden stond ze naast me. Ook zij keek naar Mayrha, waarna ze zei: ‘Sam, Mayrha is dood’, maar ik besefte het nog steeds niet.

We belden mijn vriend en mijn ouders dat ze naar huis moesten komen. Mijn vriend begon gelijk te huilen, tien minuten gingen voorbij voordat hij vroeg: heb je de ambulance wel gebeld? In de waas van alles had ik daar helemaal niet aan gedacht, ik dacht dat het toch geen zin meer had. Ik hing gelijk op en belde de ambulance. Binnen tien minuten stond mijn huis vol met politie- en ambulancepersoneel en was de hele wijk afgezet.

Lichaam onder de vlekken

Ook het ambulancepersoneel kon niet direct vinden waaraan Mayrha was overleden. Pas een tijdje na haar overlijden, zei mijn moeder dat ze opeens helemaal onder de vlekken zat. Het blijkt dat de bacterie daarvoor nog niet in haar bloed zat, maar alleen op haar bijnier. Daardoor viel ze flauw in haar slaap en is haar hartslag stil gaan liggen.

De artsen zeiden dat het maar een half uurtje had geduurd voor die bacterie in haar bloed zat, zo snel was het gegaan. We lieten een autopsie doen, waaruit bleek dat het om meningokokken B ging. We weten niet waar ze de bacterie heeft opgelopen, want dat kan letterlijk overal zijn. Dat vind ik heel lastig.

Mijn oudste dochter heeft nog drie nachten in het ziekenhuis moeten slapen aan het infuus, omdat ze bang waren dat zij de bacterie ook had. Ze sliepen namelijk samen op één kamer. Dus mijn ene dochter lag daar in het mortuarium en mijn andere dochter lag aan het infuus, in hetzelfde ziekenhuis. Dat was verschrikkelijk.

Last van schuldgevoel

De periode na haar overlijden voelde ik mij heel erg schuldig, ik nam het mezelf heel erg kwalijk wat er was gebeurd. Doordat het bij mijn ouders thuis gebeurde, had iedereen zijn eigen schuldgevoel. Mijn moeder heeft haar in bed gelegd die avond, mijn vader is niet wezen kijken ’s ochtends en mijn vriend was niet thuis, maar op zijn werk. Iedereen had wel wat, waardoor ik niet uitsprak wat ik voelde.

Ik kropte het allemaal op en was eigenlijk alleen maar bezig met overleven. Het eerste jaar was ik volledig in shock. Veel weet ik ook niet meer van die periode na haar overlijden. Dat is allemaal zo op de automatische piloot gegaan. Huilen kon ik ook niet. Wel op de begrafenis, maar daarna is dat helemaal dichtgeslagen.

Gevoel niet toelaten

Ik ging veel samen met mijn andere dochter doen, zodat ik maar niet hoefde te denken aan wat er was gebeurd. Ik wilde alleen maar bezig zijn, de hele tijd was ik aan het opruimen. Zodra ik ging zitten en aan Mayrha dacht, ging ik weer iets doen. Het was te zwaar, ik wilde het gevoel niet toelaten.

Mijn partner was het tegenovergestelde daarin. Ik deed die dingen voor de afleiding, hij wilde juist graag leuke dingen doen omdat het nog kon. Hij dacht: ‘Ik ben blij dat we nog leuke dingen met onze andere dochter kunnen doen, dat ik ze niet alle twee kwijt ben.’ Vroeger vond hij het al leuk om een ijsje te halen met haar, maar nu genoot hij er écht van.

Uiteindelijk heeft het overlijden van Mayrha ons wel dichter bij elkaar gebracht en heeft het ons alleen maar sterker gemaakt. Ook mijn oudste dochter is veel met Mayrha bezig. Ze stelt vaak vragen over haar. Dan blokkeer ik even mijn eigen gevoel en geef ik eerlijk antwoord. Ik heb ook met een psycholoog gepraat, daar lukte het me wel om open te zijn over mijn emoties. Puur omdat het een onbekende was en hij het niet zelf had meegemaakt.

Kan de tijd niet terugdraaien

Het gaat nu gelukkig wel wat beter. Dat schuldgevoel heb ik grotendeels los kunnen laten. Vroeger dacht ik bijvoorbeeld de hele tijd: wat als… Wat als ik niet naar de winkel ging? Wat als we die dag niet weg waren gegaan met het gezin? Maar nu weet ik dat ik de tijd niet terug kan draaien en probeer ik te genieten van het leven dat we nog hebben samen.

Het is niet zo dat ik er niet meer aan denk en dat het schuldgevoel er helemaal niet meer is. Dat zal altijd nog wel blijven, maar het is veel minder dan aan het begin, ik kan er nu beter mee omgaan. Er valt nog steeds wel wat te verwerken en ik heb mij ook aangemeld voor rouwverwerking, om te kijken of dat kan helpen. Ik heb er namelijk ook PTSS aan overgehouden en ik denk dat er nog wel wat vastzit bij mij wat ik er zelf niet uit kan krijgen.

Vertrouw op je intuïtie

Hoewel ik dit niet anders aan had kunnen pakken en ik nu weet dat het niet mijn schuld is dat mijn dochter meningokokken B opliep, besef ik me nu des te meer hoe belangrijk het is om altijd naar je eigen gevoel te luisteren. Vertrouw als ouder op je eigen intuïtie. Als jij iets niet vertrouwt, laat je dan niet bij de huisarts wegsturen met een paracetamolletje. Bepaalde dingen kunnen symptomen zijn, zoals bij ons dat vele drinken van Mayrha. Als je het niet vertrouwt, ga dan altijd naar de dokter.”

Manon is zwanger van een kindje met double bubble: ‘Na de geboorte moet ze direct naar de IC’