florine duif Kinderen 14 jul 2017, 14:38

Leestijd: 5 minuten

Dit MOET je weten over een zondagsarmpje

Famme’s Florine krijgt de schrik van haar leven als haar peuter dochter snikkend en krijsend met een bungelend armpje op gang staat omdat ze niet wilde luisteren. En nee, haar vriend trok niet té hard.

‘Ik ben een weekendje weg geweest en de dochter is een beetje in de war als ik plots weer in de woonkamer sta. Daarbij zit de dochter in haar ‘ik wil zindelijk worden, maar toch ook weer niet’-fase (u weet wel, die fijne tussenfase) en is zo dwars als een slagboom. Tja, en als mijn man en ik dan even willen bijpraten, dan mag dat natuurlijk vooral niet en alle aandacht moet uiteraard naar de dochter. Logisch. Wat dit met een zondagsarmpje te maken heeft vertel ik zo.

Jo Frost

Enfin, dwars dus, de dochter. Vervelend, dreinen, duwen, trekken. Er geldt hier een Jo Frost-regel in huis en die luidt: na drie keer niet luisteren ga je de gang op om even na te denken. Maar dat wil je natuurlijk niet als je 3 jaar oud bent, diep van binnen een prinses bent en je ook nog eens een off day hebt als peuter. Dus ja, daar komt papa. Die neemt haar bij de arm mee naar de gang. En nee, er wordt niet hard getrokken. Ze wordt meegenomen bij haar arm. Niet meegesleurd dus. Maar dat liep dus even anders, dan de bedoeling was. De dochter gilde als nooit tevoren. Ze krijste harder dan ooit en ze snikte tussen alle uithalen door ‘Maaahaaamaaa, mijn arm!’. Heel even denk ik aan het feit dat ze zich zou kunnen aanstellen. Het is en blijft toch een meisje. Met de bijbehorende trucjes. Maar nee, dit was anders. Dit was for real.

Een slap linkerarmpje bungelt op haar schoot en hoe dichter ik met mijn hand bij haar arm kom, hoe harder ze huilt. De man in paniek. Ik in paniek. En voordat we er erg in hebben trekt ze wit weg en begint ze over te geven. Heel even vraag ik me af of de man niet écht te hard getrokken heeft. Hij ontkent en ik geloof ‘m. Want ik zat er praktisch naast.

Schaduwzijde moederschap

Dit was menens, dus op naar de EHBO. Ondertussen krijg ik de mogelijkheid om m’n hand op haar arm te leggen en ‘m zachtjes te masseren. Is hij gebroken? Wat is er in vredesnaam aan de hand? Ze is kwetsbaar. Kwetsbaarder dan ooit. Ik houd me groot. Zij heeft pijn. Ik kan niets doen. Dit is verschrikkelijk. De schaduwzijde van het moederschap heeft mij bereikt. Hup de auto in, geen tijd te verliezen. Het enige wat ik wil, is haar heel dicht tegen me aan houden. Voor altijd.

Haar hartverscheurende, zielige ogen kruisen mijn ernstige blik. Ik denk iets van een glinstering te bespeuren, maar dat kan bijna niet als ik kijk naar hoe ze er een paar minuten daarvoor bij zat. “Mam, kijk, ik kan m’n arm weer bewegen!” Een vreugdekreet en een opgewekt “Noooouuuu, lieverd toch, wat fijn, oh, oh, oh, ik hou zoveel van je” vullen de achterbank. “Nou lief, laten we maar weer rechtsomkeert maken, de arm doet geen pijn maar!” “Laten we toch maar even gaan”, antwoordt hij met een zenuwachtige en verontwaardigde stem. Die arme schat…

Ze is nog niet door de deur van het ziekenhuis of ze maakt een halve radslag. “Liefje, doe maar even niet” siste ik toe. Achter de balie zit een forse, lieve vrouw met roze wangen en een goud, rond brilletje. “Eh nou, ja kijk, ze was een beetje vervelend en toen wilden we haar naar de gang brengen, maar ze werkte niet echt mee. Wat logisch is, want ja ‘3’, maar toen nam hij – ik knik opzij – haar bij de arm en ja, dan ben je dus al geïrriteerd en…” “Mevrouw, ik zie het al, we spreken hier van een zondagsarm.” “Een wattes?”

Wat is een zondagsarm?

Een zondagsarm of een zondagmiddagarm komt geregeld voor bij peuters. Vroeger kwam dit dus vaak voor op een zondag wanneer de kinderen meer aandacht kregen en ze vaak gingen wandelen of buiten spelen met de vader en moeder. Een kind werd dan bij de arm genomen en tussen beide ouders in geslingerd of een kind werd aan de arm getrokken wanneer hij of zij viel. Het kwam geregeld voor dat tijdens het trekken aan het armpje de elleboog uit de kom schoot. Kinderen in de leeftijdscategorie 3 tot 6 hebben nog niet echt stevigheid aan de gewrichten en ophangbanden, waardoor een botje sneller uit de kom kan schieten. Een “elleboog uit de kom” dus. De kop van het spaakbeen schiet dan uit het ellebooggewricht wanneer de arm naar de zijkant wordt getrokken. Het hoeft hier dus niet om een heftige ruk te gaan. Één verkeerde beweging en het is in een wip gebeurd.

Tip: slinger dus nooit meer je kind tussen jullie in en kijk uit als je even je geduld verliest en iets strenger wilt optreden dan normaal. Gelukkig heeft de dochter blijkbaar een gunstige beweging gemaakt waardoor de elleboog weer terug is geschoten, maar laat het voor de zekerheid even checken. Eind goed, al goed dus, maar wanneer we onze stem verheffen en onze wenkbrauwen optrekken om streng te kijken, vraagt ze snel “Niet meer aan m’n arm trekken hè?” Ach, het blijft een prinses. Maar wel de leukste prinses op aarde.’

LEES OOK: Je kind straffen? Beter van niet. 20 x een alternatief voor straf.