Metro Persoonlijk 27 jul 2023, 08:58

Leestijd: 4 minuten

Dilemma: ‘Moet ik wachten met zwanger worden tot mijn beste vriendin óók in verwachting is?’

Zit jij met een prangende kwestie en wil je graag de mening van een ander horen? Wij delen iedere week het dilemma van een lezer. Deze week: Mandy (33), die twijfelt of ze moet wachten met haar tweede kinderwens tot haar beste vriendin ook zwanger is.

“We gaan al tien jaar terug, Hilde en ik. We leerden elkaar tijdens onze studie kennen, maakten de mooiste feestjes en vakanties mee, en waren getuige op elkaars bruiloft. Onze levens liepen altijd redelijk gelijk op, als je kijkt naar carrièrekansen, liefde, het kopen van een huis, trouwen. Kinderen, daar hadden we het samen ook vaak over. Die wilden we wel, maar dan pas na ons dertigste. En hoe leuk zou het zijn als we tegelijkertijd zwanger zouden worden, en onze kinderen samen konden spelen? Daar fantaseerden we geregeld over, en ook dat we allebei niet te lang wilden wachten met ‘proberen’.

Al snel raak

Toch hadden we het daar niet wekelijks over hoor, het kwam zo nu en dan ter sprake. Ik had het daarom ook nog niet verteld toen ik was gestopt met de pil. Eerst maar eens zien wat er gebeurde, want zwanger worden kan ook zomaar een jaar of langer duren. Nou, in mijn geval niet: al bij de tweede poging was het raak. Helemaal in shock was ik, maar ook superblij: mijn wens om moeder te worden kwam uit! Omdat ik zo snel zwanger was, wilde ik Hilde ook op een leuke manier verrassen. Dus kocht ik roze en blauwe koekjes toen ze een avond op de thee kwam. Nou ja, zij dacht dat we wijn gingen drinken, maar dat kon ik natuurlijk niet. Door het dolle heen was ze, toen ze mijn lekkernijen kreeg. ‘Waarom heb je niks gezegd, dan was ik óók al begonnen’, kirde ze uit. Voor haar was het een startsein om ook meteen aan de ‘bak’ te gaan.

Inmiddels zijn we twee jaar verder en ben ik blij dat ik toen niet op haar gewacht heb. Want waar mijn zoontje Mats inmiddels bijna een jaar oud is, lukt het Hilde en haar man niet om zwanger te worden. Onverklaarbare onvruchtbaarheid, luidde de diagnose na onderzoeken in het ziekenhuis. Dus zitten ze in een vruchtbaarheidstraject, tot op heden zonder resultaat, helaas. Ik heb zóveel respect voor haar, want elke maand begint ze met opgeheven hoofd aan een nieuwe iui – en later ivf – poging, maar het verdriet is groot als het weer niet is gelukt. Ik huil met haar mee, troost haar, en gelukkig zijn er ook mooie momenten samen, waarop ze de boel even kan loslaten en vergeten. En waar ik vooraf bang was dat ze de omgang met mijn zoontje te confronterend vond, is dat gelukkig helemaal niet zo. Hilde is dol op Mats, ze is zo’n lieve tante voor hem.

Broertje of zusje

Ik ben met terugwerkende kracht heel blij dat Hilde en ik toen niet tegelijkertijd zijn begonnen met onze kinderwens. Ik denk dat het best confronterend was geweest voor haar om te zien dat het bij mij wel zo snel lukte, en bij haar niet. Alleen, nu komt mijn dilemma. Mijn man en ik willen namelijk dolgraag een tweede. Dat lijkt misschien snel, en het zal ook heus pittig zijn, twee jonge kinderen. Maar we willen het leeftijdsverschil tussen Mats en een broertje of zusje klein houden. Zelf scheel ik ook maar anderhalf jaar met mijn zusje, en onze band is heel sterk. Ervan uitgaande dat het ons opnieuw gegeven is, natuurlijk, want dat is zeker niet gezegd. Maar goed, omdát het de vorige keer zo snel lukte, ga je daar stiekem van uit.

Dilemma: wachten of niet?

Alleen voelt het ‘ethisch’ zo verkeerd richting Hilde. Stel je voor dat ik weer snel zwanger word, en zij aan haar zoveelste ivf-poging begint, dan is dat toch hartstikke oneerlijk? Eigenlijk kan ik het niet over mijn hart verkrijgen eerder zwanger te zijn dan zij. En hoe moet ik het dan in vredesnaam vertellen? Toen ik mijn man over mijn twijfels vertelde, was hij resoluut: hij gunt Hilde natúúrlijk een zwangerschap, maar het feit dat dat niet vanzelf gaat, moet ons geluk niet in de weg staan. Een andere vriendin is het daarmee eens, die vindt dat dit los van elkaar moet staan. En dat Hilde het me ook écht wel gunt als het zover is.

Maar ik vind het dus lastig, want het laatste wat ik wil is haar kwetsen. Tegelijkertijd is het ook niet gezegd dat ik weer snel zwanger raak, dus is het wel slim om te wachten? En moet ik mijn eigen wens opzij zetten om mijn beste vriendin niet te kwetsen? Aan Hilde heb ik nog niks verteld over mijn ‘plannen’, en ik merk dat zij er ook niet naar vraagt. Bewust denk ik, om een pijnlijk moment te voorkomen. Maar wat moet ik nou doen?”