Sabine van der Spoel Persoonlijk Vandaag, 09:03

Leestijd: 5 minuten

Dewi: ‘Ik heb er moeite mee dat al mijn vriendinnen kinderen hebben behalve ik’

Natuurlijk gun je al je vriendinnen zoveel baby’s als ze maar willen, maar het navigeren van een vriendschap kan opeens heel anders worden als iedereen kinderen heeft, behalve jij. Dewi (32) weet er alles van.

‘Mijn vriendinnen zijn me ontzettend dierbaar. De meeste meiden ken ik al jaren en we zagen elkaar regelmatig. Helaas is er in de afgelopen jaren veel veranderd. Al mijn vriendinnen zijn inmiddels moeder en daar heb ik het soms best moeilijk mee.

De eerste zwangere vriendinnen 

Lydia was de eerste persoon uit mijn vriendenkring die zwanger bleek te zijn. Zij en haar vriend deelden het nieuws tijdens een etentje door beschuit met muisjes te serveren bij de koffie. Ik was ontzettend blij voor Lydia, want ik wist hoe graag ze een kindje wilde. Het toeval wilde dat Marian, onze gemeenschappelijke vriendin, ook zwanger bleek te zijn. Allebei waren ze in verwachting van een meisje.

Ik sprak regelmatig tegelijkertijd met Lydia en Marian af. Na de aankondiging van hun zwangerschappen praatten ze honderduit over hun zwangerschap. Logisch, het was voor hen allebei hun eerste zwangerschap en ze wilden ervaringen uitwisselen. Ik luisterde aandachtig en stelde vragen, maar ik had natuurlijk zelf geen ervaringen die ik met hen kon delen.

Elkaar minder zien 

Ik was een van de eersten die bij zowel Lydia als Marian op kraamvisite kwam toen ze net waren bevallen. Ik was zo blij voor ze en wilde mijn nichtjes graag ontmoeten. Voor beiden had ik een kinderbesteksetje gekocht en ik genoot ervan om de meisjes vast te houden. Ik vond het ook heel mooi om mijn vriendinnen in hun nieuwe rol als moeder te zien.

Dat het moederschap veel veranderingen met zich meebrengt, begreep ik. Ik zag Lydia en Marian een stuk minder en app-contact kwam voornamelijk van mijn kant. Ook dat snapte ik. Ze moesten allebei wennen aan hun nieuwe leven. Gelukkig had ik naast Lydia en Marian ook nog een aantal andere vriendinnen met wie ik gezellig kon lunchen en koffie kon drinken, maar ik miste Lydia en Marian wel.

Moeders onderling afspreken

Er ging een jaar voorbij waarin ik mijn vriendinnen weinig zag. Ik was dankbaar voor de momenten dat ik ze kon zien en paste me altijd aan op de schema’s van de meiden. Voorheen spraken we om de beurten bij elkaar af, maar nu kwam ik elke keer naar hen toe omdat dit beter uitkwam. Dat deed ik met liefde om mijn vriendinnen te kunnen zien. Het voelde daarom een beetje als een klap in mijn gezicht toen ik hoorde dat Lydia en Marian wél met regelmaat met elkaar afspraken.

Het bleek dat Lydia en Marian nog hechter waren geworden doordat ze elke nieuwe stap van hun zwangerschap en het moederschap met elkaar konden delen. Ze spraken met regelmaat af, zonder mij uit te nodigen. Dat stak enorm. Ik heb dit ook aangegeven, maar ze leken mijn punt niet helemaal te begrijpen. Het was nu eenmaal fijn voor hen om als moeders onderling af te spreken. Dat snapte ik toch wel?

Als enige kinderloos 

Natuurlijk snapte ik dat het fijn was dat Lydia en Marian al hun nieuwe ervaringen tegelijkertijd meemaakten, maar ik voelde me gekwetst. Ik had zo mijn best gedaan om deel uit te maken van hun leven. Dat was pijnlijk. Mijn vriendschap met Lydia en Marian strandde niet, maar het liep wel een deuk op.

Naast Lydia en Marian had ik gelukkig nog een aantal andere dierbare vriendinnen. Zij maakten er wel een prioriteit van om me te zien, maar ook voor hen is in de afgelopen jaren veel veranderd: ze zijn allemaal moeder geworden. De meest recente baby werd een paar maanden geleden geboren en daarmee ben ik momenteel de enige uit mijn vriendinnenkring die nog geen kinderen heeft.

Een eigen kinderwens 

Toen zeven jaar geleden mijn eerste vriendinnen moeder werden, vond ik het lastig om de vriendschap vorm te geven omdat ze andere prioriteiten hadden. Inmiddels speelt er voor mij ook een andere factor mee: mijn eigen kinderwens. Waar ik het eerder vooral jammer vond dat het lastiger was om met mijn vriendinnen af te spreken, is het inmiddels ook erg confronterend geworden.

Sinds een paar jaar heb ik zelf een heel sterke kinderwens. Dat maakt afspreken met mijn vriendinnen daarom ook confronterend. Als ik de vrolijke snoetjes van de kinderen van mijn vriendinnen zie, verlang ik nog meer naar een eigen kind. Ik heb momenteel echter geen partner, dus die wens zie ik niet snel vervuld worden.

Confronterend

Dat ik door het moederschap van al mijn vriendinnen wordt geconfronteerd door mijn nog onvervulde kinderwens, is natuurlijk een ding. Wat het nog wel lastiger maakt, is de soms ondoordachte opmerkingen van vriendinnen. Van ‘Wacht maar tot jij moeder wordt’ tot ‘Als je moeder bent, dán pas weet je wat moe zijn is.’ Een van mijn vriendinnen die een huilbaby heeft, waarschuwde me zelfs dramatisch om niet aan kinderen te beginnen. Ik snap dat het lastig is om te moeten dealen met een huilbaby, maar die opmerking deed pijn. Ik heb mijn vriendin daar toen meteen op aangesproken en ze bood haar excuses aan. Ze had er niet goed over nagedacht en gunde mij natuurlijk een kind.

Het is inmiddels zeven jaar geleden dat Lydia en Marian zwanger werden. Onze vriendschappen zijn veranderd. Ik vermoed dat onze vriendschap misschien weer wat hechter wordt wanneer ik ook een kind krijg. Maar of ik mijn kinderwens in vervulling kan laten gaan, dat is natuurlijk nog maar de vraag. De tijd zal het leren.”

Docent Martin van den Broek en zijn toenmalige vrouw probeerden zeven jaar een kind te krijgen. Totdat hij de keiharde boodschap kreeg dat hij onvruchtbaar was, omdat zijn spermakwaliteit niet goed genoeg was. “Ik heb veel hulp gehad, maar niets kan mijn onvervulde kinderwens wegnemen.”

Jennifer (35): ‘Ik ben bang dat ik de ware niet op tijd vind en kinderloos blijf’