Janneke Juffermans Persoonlijk 23 aug 2021, 21:19

Leestijd: 3 minuten

Derya: Mijn man’s band met zijn familie staat soms tussen ons in

Ik ben bijna 21 jaar getrouwd en moeder van 3 prachtkinderen van 16, 8 en 7 jaar oud. Mijn man en ik hebben een goede relatie. We genieten van de tijd die we samen doorbrengen. Staan op dezelfde hoogte qua opvoeding van de kinderen, hebben dezelfde smaak van muziek, stijl. Dezelfde interesses. Delen de taken van het huishouden en de opvoeding van de kinderen. Steunen elkaar waar nodig. Hij is een geweldige lieve en zorgzame man en vader. Iedereen vindt ons een geweldig stel en dat we perfect bij elkaar passen. Dat zijn we eigenlijk ook op een groot detail na. De band met zijn familie en zijn loyaliteit naar hun toe is een groot probleem tussen ons.

Mijn man steunt zijn familie door dik en dun en wij komen op nr 2

Ik leef voor mijn gezin. Mijn kinderen en man zijn het belangrijkste in mijn leven. Bij alles wat ik doe, denk en onderneem staan zij op nummer 1. Maar mijn man voelt zich niet alleen verantwoordelijk voor ons. Hij vindt zijn ouders en broer en zus even belangrijk, waardoor wij als gezin soms op de 2e plaats komen al beweert hij dat het niet zo is.  Toen we net samen een huisje kochten en samen gingen wonen heeft hij een deel van ons spaargeld aan zijn broer gegeven die vanwege zijn financiële schulden terecht moest staan. Wij konden hierdoor geen wasmachine en bed meer kopen.

Alleen geld voor de basisbehoeften

Ik heb maandenlang onze wasgoed naar mijn ouders heen en weer gesjouwd en heb 8 maanden op een oud matras geslapen op de vloer. Natuurlijk vond ik het vervelend maar ik begreep waarom hij de keuze had gemaakt. Ik zou zelf ook mijn zus ook bijstaan als ze financieel in de problemen zou zitten. Kort daarna kreeg zijn vader een herseninfarct en raakte gedeeltelijk verlamd. Hij kon niet meer werken en het inkomen daalde enorm waardoor ze elk dubbeltje om moesten draaien. Wij hebben elke maand een deel van ons inkomen aan zijn ouders gegeven en dit heeft duurde jaren. Wij moesten hierdoor zuinig zijn en onze behoeften bijstellen. Luxe uitgaven konden niet meer. Zoals een vakantie of een nieuwe auto. Er was alleen nog maar geld voor de basisbehoeften.

Na een tijdje kreeg ik een fantastische baan aangeboden met een top salaris, waardoor we meer ruimte kregen. Maar we bleven zijn ouders nog wel financieel steunen. Ook bleef zijn broer nog geregeld profiteren van de vrijgevigheid van mijn man. Broer bracht zichzelf geregeld in de financiële problemen, waarna wij hem weer uit de penarie konden helpen. We hebben er vaak knallende ruzie om gemaakt waarna ik eigenlijk op een gegeven moment besloot er geen punt van te maken. Of ik moest accepteren dat mijn man geen nee kon zeggen of ik moest een punt achter onze relatie zetten.

Maak ik me druk om niets?

Jarenlang heb ik mijn kop in het zand gestoken. Zolang wij er financieel niet onder zouden lijden en konden doen en laten wat we wilden zou ik mijn ogen dichtknijpen en kon hij zijn familie steunen. Dat heb ik ook gedaan, jaren. Mijn man heeft inmiddels een eigen bedrijf en zijn broer werkt bij hem in loondienst. We hebben het financieel gezien prima voor elkaar. Gaan een paar keer per jaar op vakantie. Wonen in een heel mooi huis. Onze kinderen komen niets tekort. Maar nu een paar dagen geleden kwam ik tot de ontdekking dat mijn man en zijn broer beiden als compagnons zijn geregistreerd. Toen ik mijn man vroeg of dit een grapje was vertelde hij heel serieus dat het klopte. Zijn broer werkte hard volgens hem en had evenveel recht als hijzelf. Ik ben woedend. Ik vind dat je over zoiets niet zelf kan beslissen zonder overleg. We zijn immers in gemeenschap van goederen getrouwd. Zijn broer kan wel hard werken nu maar we hebben samen hard gewerkt zodat mijn man een eigen bedrijf kon opzetten. Mijn man vindt dat ik overdrijf en heisa maak om niks. We hebben het toch goed volgens hem. Maak ik me druk om niets of heb ik gelijk? Ik begin te twijfelen aan mezelf.