Laurien Bleeker Persoonlijk 13 feb 2022, 09:33

Leestijd: 7 minuten

Deel 2 van Linda (39): ‘Wat we zien is vreselijk… het hartje klopt zeer onregelmatig’

Vorige week kon je het eerste deel lezen van het verhaal van Linda. Over de vele miskramen die zij kreeg. In dit artikel vertelt Linda hoe haar verhaal verder gaat.

Linda vertelt verder: “We besloten de stap te nemen en in juli werd ik weer geopereerd in NL. De gynaecoloog die mij zou opereren, stelde voor tijdens de OK de eileider door te spuiten om te kijken of deze doorgankelijk was. Indien dit het geval zou zijn en de eileider zag er weer gezond uit, zou hij de eileider niet verwijderen. Zelf was ik mentaal inmiddels al zo ver dat ik geaccepteerd had dat ik geen eileiders meer zou hebben en we hoe dan ook zouden starten met een ivf traject in Gent. Na de OK kwam de arts aan mijn bed om te vertellen dat de eileider er mooi uitzag en doorgankelijk was. Ik kon het allemaal nog niet goed beseffen. Was er dan toch weer een kans voor ons op de natuurlijke manier?

Ik zakte in elkaar van de pijn

Die middag lag ik op de dagopname en werd mij verteld dat ik alleen maar even hoefde te plassen en ik dan naar huis mocht. Dat is in ieder ziekenhuis het protocol na een operatie. Maar ik voelde mij heel anders dan de vorige keer. Had ik nog last van de narcose misschien? En de aandrang om te plassen was er niet. Toch bleef men volhouden dat ik moest plassen. Mijn man heeft mij op een gegeven moment in de rolstoel naar het toilet gebracht.
Ik moest het proberen… Tot het ineens helemaal zwart werd. Ik hoor hem nog schreeuwen over de gang voor hulp. Hij heeft moeten knokken om mij opgenomen te krijgen, want ik ging alleen maar verder achteruit. In de 24 uur die volgden, had ik flinke pijnaanvallen. De pijn werd steeds ondraaglijker, maar niemand deed iets. Men bleef volhouden dat ik moest proberen te plassen en dan mocht ik naar huis. Totdat één van de artsen het niet meer vertrouwde. Ze bracht mij naar een kamer voor een echo en vroeg of ik in de stoel kon gaan zitten.
Ik probeerde het, maar zakte direct in elkaar van de pijn en moest voor de zoveelste keer overgeven. Op dat moment realiseerde de arts zich dat het foute boel was. Er werd een scan van mijn blaas gemaakt, waarop heel duidelijk twee gaatjes te zien waren. Al die tijd stroomde mijn urine mijn buikholte in, wat die helse pijn veroorzaakte. Tijdens de OK had men dus per ongeluk mijn blaas geperforeerd, een kans van 1%. Ik kreeg een blijvende katheter en zou de volgende dag naar huis mogen.
Helaas, ik werd zieker en zieker, maar men bleef volhouden dat ik naar huis mocht. M’n man kon het niet meer aanzien en heeft aangedrongen op een bloedonderzoek. Mijn ontstekingswaarden bleken ontzettend hoog te zijn, wat duidde op een buikvliesontsteking. Ik kreeg direct antibiotica en de dagen erna voelde ik dat het langzaamaan de goede kant op ging. Nadat ik een week thuis was met de katheter, volgde een onderzoek om te kijken of de gaatjes geheeld waren. En ja, de katheter mocht eruit! Het kostte mij nog weken om zowel fysiek als mentaal te herstellen van deze medische fout.

Ivf traject bespreken in Gent

In september 2020 zitten we weer in Gent om het IVF-traject te bespreken. Ik moet nog een paar dagen wachten op mijn menstruatie en dan kan ik de startecho laten maken voor het traject, waarmee wij in november gaan starten. De arts laat ons duidelijk weten dat we vanaf nu zelf geen pogingen meer mogen doen. Dat is geen probleem, ik moet de week erna toch ongesteld worden. We hebben in de weken voor de afspraak nog wel de liefde bedreven, maar zonder verwachtingen en de kans dat ik zwanger ben, is nihil.
Ik wil graag zeker weten dat ik ga menstrueren, dus doe ik een test. En daar sta ik, op 29 september 2020 met een positieve test in mijn handen! Ik kan het niet geloven, we hebben er zo geen rekening mee gehouden. Alle lichten stonden op groen om een IVF-traject in te gaan en nu ben ik toch weer zwanger. De blijdschap is er maar heel even, want ook nu slaat het om in angst. Hoe lang zou deze zwangerschap gaan duren? En wat is de kans dat het zich weer in de eileider genesteld heeft? Moet ik nu direct aan de medicatie, zoals Gent dit heeft voorgeschreven als we via ivf zwanger zouden raken?

Wat we op de echo zien is vreselijk…

Gelukkig kunnen we bij 5,5 week al langskomen bij onze verloskundige, want ik wil er zeker van zijn dat het niet weer een buitenbaarmoederlijke zwangerschap is. Ook dit keer kijken mijn man en ik gespannen mee naar het scherm en voor ik het weet, knijpt hij in mijn hand. Hij ziet een kloppend hartje! En ja hoor, daar is ons kleintje met een mooi kloppend hartje.
Tranen stromen over mijn wangen. Zou het ons dit keer echt gegund zijn? Een week later zien we dat ons kleintje al iets gegroeid is en ook bij 8 weken klopt het hartje nog steeds. Ik durf niet te geloven dat dit ons tweede kindje gaat worden. De controles volgen en alles blijft goed gaan.
Langzaamaan krijgen we het vertrouwen terug en nemen de stap om het kamertje in orde te maken. Bij 26,5 week hebben we weer een controle gepland staan bij de verloskundige. Maar twee dagen ervoor zit het mij niet helemaal lekker. Ik voel ons kleintje minder, dus vraag ik of ze een echo wil maken. Wat we zien is vreselijk… het hartje klopt zeer onregelmatig en zijn hartslag is 270. We worden direct doorgestuurd naar het AMC, want dit ziet er niet goed uit. Onze wereld stort in… wat is er gebeurd met zijn hartje? Gaan we ons kindje verliezen? Waarom overkomt ons dit? Houdt de ellende dan nooit op?

Ik word met spoed opgenomen

In het AMC worden we direct opgevangen door een gynaecoloog die ons, nadat hij een echo heeft gemaakt, doorstuurt naar de kindercardioloog. Ook zij doet uitgebreid onderzoek en constateert een hartritmestoornis, supra ventriculaire tachycardie (SVT). Het zou al een aantal dagen aan de gang zijn, want er is sprake van vocht in zijn buikje en rond het hartje.
Ik word met spoed opgenomen en krijg hartmedicatie toegediend, dat via de navelstreng bij ons kleintje terecht moet komen om zijn hartje te resetten. Gelukkig reageert hij binnen twee dagen op de medicatie en na een week heeft hij ook het vocht uit zijn lichaampje weg gewerkt. Ons kleintje is stabiel en ik blijf de medicatie slikken. Een verdere onbevangen zwangerschap is het niet. Angst, onzekerheid en spanning voeren de boventoon. Weken van vele onderzoeken volgen, maar ons kleintje blijft sterk en groeit goed.
Op 27 mei 2021 wordt onze mooie, lieve zoon Mees Benjamin geboren! De opluchting die ik voel als ik hem aan mag pakken, is onbeschrijfelijk. Eindelijk is hij daar. Mijn buik is leeg, maar in mijn armen ligt onze zoon. Mees heeft ons gezinnetje compleet gemaakt!

We hopen dat Mees voor zijn eerste jaar medicatievrij is!

Wel hebben we ook na de geboorte van Mees nog een turbulente periode gehad: twee weken ziekenhuis waarbij hij continu in de hartritmestoornis schoot, iedere keer langer en langer, totdat hij er zelf niet meer uitkwam. Dat was ons dieptepunt, toen hij op de intensive care met een andere medicatie eruit gehaald moest worden. Diezelfde avond kwam de kindercardioloog van huis naar het AMC om met ons te praten.
Ze moesten nóg een medicatie erbij gaan starten, want Mees bleek toch een kindje wat meer medicatie nodig had om het onder controle te krijgen. Na twee weken hadden ze eindelijk de juiste soorten medicatie én doseringen gevonden, waarmee hij nu al maanden stabiel is. Inmiddels hebben we net sinds 1 week één van de verschillende soorten medicatie helemaal afgebouwd en zijn de prognoses goed. We durven het nog niet te hopen, maar het zou kunnen dat Mees voor zijn eerste jaar medicatievrij is!”

Deel 1 van Linda (39): ‘Zoveel miskramen, dat was niet normaal’, zei de arts tegen ons