Mirthe Diemel Bevallen Vandaag, 13:03

Leestijd: 3 minuten

De Verloskamer: ‘Ze wil absoluut geen keizersnede, maar dan komt de baby in nood’

Olivia (33) werkt in een groot, academisch ziekenhuis als obstetrieverpleegkundige en vertelt aan Famme in de rubriek De Verloskamer over de bijzondere, spannende en memorabele bevallingen die zij dagelijks begeleidt. Deze aflevering gaat het over een zwangere die 41 weken ver is en wier baby aan de zware kant is. Er word een keizersnede geadviseerd, maar dat wil ze écht niet.

“Natuurlijk wil je het liefst de bevalling die je zelf voor ogen hebt. Of dat nou thuis is of in het ziekenhuis, op een baarkruk of in bad. Alleen is de werkelijkheid vaak anders: een bevalling laat zich nou eenmaal niet voorspellen. Toch kan dat lastig zijn voor de zwangere in kwestie. Zo ook vandaag: ik begeleid een zwangere die naar verwachting een groot kind heeft, van vierenhalve kilo. Ze is al 41 weken zwanger en eigenlijk willen de artsen niet langer wachten met de bevalling. Sterker nog, een keizersnede wordt aanbevolen vanwege de grootte van dit kind. Maar dat wil de zwangere écht niet, ze wil dolgraag natuurlijk bevallen én wanneer de baby er klaar voor is.

Overstuur

Gelukkig weet de gynaecoloog haar toch op andere gedachten te krijgen – het blijft de keuze van de zwangere, natuurlijk, maar in dit geval adviseren we sowieso dat inleiden de beste optie is – een keizersnede kan altijd nog. Zo gezegd zo gedaan: mevrouw wordt ingeleid en op het moment dat dit gebeurt, breken haar vliezen. Foute boel, want het vruchtwater is donker van kleur, wat betekent dat de baby erin heeft gepoept. Omdat mevrouw al zo ver is en dat gewicht nog steeds een grote rol speelt, adviseert de arts haar nu met klem een keizersnede. Mevrouw is ontzettend overstuur, ze wil zó graag vaginaal bevallen en is het er dus niet mee eens.

Veel verdriet om keizersnede

Dan besluit de gynaecoloog even apart te gaan zitten met de zwangere en haar partner. Ze zijn lang in gesprek, bijna een halfuur. Maar als de gynaecoloog eenmaal buiten komt, geeft ze aan dat de ok gereedgemaakt kan worden voor een keizersnee. Ik knik zachtjes naar haar. Later vertelt ze me dat ze de keuze nog steeds bij de ouders liet, maar dat het écht in het belang van de baby was om die keizersnee te doen, omdat het kind anders in gevaar zou komen. Ze besloten daarop toch voor een keizersnede te gaan, al ging dat gepaard met veel verdriet. Ik kan het me helemaal voorstellen, het is gewoon enorm vervelend als de bevalling die je voor ogen had, niet uitkomt – zónder dat dit per se verkeerd hoeft te zijn, natuurlijk.

Niet voor niets

Om acht uur ’s avonds – een paar uur nadat de inleiding is begonnen – wordt de keizersnee uitgevoerd en komt hun zoontje gelukkig gezond ter wereld. Uiteindelijk blijkt hij met 3800 gram helemaal niet zo zwaar, iets waar de moeder nog wel een beetje verbolgen over is. Maar ik leg haar uit dat het altijd een beetje gissen blijft – als een baby al diep in het bekken ligt, kun je nou eenmaal niet alles meer goed en secuur meten. En sowieso wil je alle risico’s zoveel mogelijk mijden. Daar is ze het gelukkig mee eens. En ze hoeft maar een blik op haar baby te werpen om te zien dat het allemaal niet voor niets is geweest.”

* Om privacy redenen zijn er gefingeerde namen gebruikt. De echte namen zijn bekend bij de redactie.

De Verloskamer: ‘De bevalling duurde in totaal 72 uur’