Mirthe Diemel Baby 28 sep 2024, 13:04

Leestijd: 7 minuten

De verloskamer: ‘Ik mag de keizersnede van mijn beste vriendin begeleiden’

Olivia (33) werkt in een groot, academisch ziekenhuis als obstetrieverpleegkundige en vertelt aan Famme in de rubriek De Verloskamer over de bijzondere, spannende en memorabele bevallingen die zij dagelijks begeleidt. Deze aflevering gaat over haar beste vriendin, die uit voorzorg een keizersnede krijgt met 34 weken – en Olivia mag erbij zijn.

“Vandaag is een bijzondere dag, een waar ik al wéken naar uitkijk. Met gezonde spanning, dat wel. Mijn beste vriendin Edith is namelijk 34 weken zwanger en gaat vandaag bevallen via een keizersnede, en ik mag erbij zijn. Al vroeg in haar zwangerschap kwamen ze erachter dat Edith een zwangerschapsaandoening heeft, placenta vasa previa. Dat betekent dat de navelstreng van de baby door de vliezen heenloopt, waardoor de kans op het scheuren van die navelstreng groot is op het moment dat de vliezen zouden breken, met alle gevolgen van dien. Enorm heftig, maar om die situatie voor te zijn, wordt de baby eerder gehaald – daarmee nemen de artsen het zekere voor het onzekere. 

Bijgestaan

In de afgelopen weken heb ik Edith bijgestaan waar ik kon. Had ze vragen over haar zwangerschap, dan kon ik ze beantwoorden – of een gynaecoloog in het ziekenhuis om raad vragen. Ook liet ik haar een boek over keizersneden zien, kwam ze al even rondkijken op de afdeling, kortom, ik probeerde haar zoveel mogelijk te begeleiden.

Ik ben gespannen

Natuurlijk is 34 weken te vroeg voor een bevalling, maar het is wel een termijn waarbij een baby geboren kán worden en de kansen gunstig zijn. Bovendien maak ik – helaas – genoeg bevallingen mee waarbij baby’s nog veel kleiner zijn, of gezondheidsproblemen hebben. In dit geval speelt dat allemaal niet, en is precies duidelijk wat de situatie is. Edith heeft tijdens haar zwangerschap ook geen complicaties gehad, zoals bloedverlies of weeën. En tóch ben ik gespannen, voor Edith en haar dochter. Je weet nou eenmaal nooit hoe een baby reageert als hij of zij wordt geboren. De een komt schreeuwend ter wereld, terwijl de ander meer hulp nodig heeft om op te starten. En ja, in dit geval komt het dan wel wat dichterbij, omdat Edith als familie voelt.

Even buurten

Edith ligt overigens al anderhalve week in het ziekenhuis, ook uit voorzorg – mocht de bevalling toch vroegtijdig beginnen, dan is ze op de juiste plek. In de afgelopen dagen kwam ik dan ook geregeld buurten. Een koffietje drinken, een broodje brengen, samen pauze houden, maar ook om een infuus te prikken en longrijpers voor de baby toe te dienen. Heel fijn, dat ik haar op deze manier kan helpen.

Nog even samen zwanger

Maar vandaag is dus de dag en rond 11.00 uur meld ik me bij Edith en haar man Joep in het ziekenhuis. Voor Joep heb ik een broodje meegenomen – hij wilde niet eten, zei Edith tegen me, maar ik dring dat broodje zo ongeveer aan hem op. Ha, hij zal niet de eerste man zijn die van zijn stokje gaat tijdens een bevalling. ‘Dan heb ik jou dadelijk nog op de OK liggen’, grap ik. Van spanning is bij Edith niks te merken, eigenlijk is ze best vrolijk – komt ook omdat deze zwangerschap mentaal toch wel spannend was, door die aandoening. Ze is vooral blij als de baby er is en alle risico’s zijn verdwenen. De sfeer is dus prima, we maken zelfs nog wat buikfoto’s met elkaar – zelf ben ik namelijk vijftien weken zwanger van mijn eerste kind. Heel bijzonder om nog even samen zwanger te mogen zijn.

De baby krijst hard, een goed teken

Tegen 14.00 uur is het zover en wordt Edith naar de operatiekamer gebracht, Joep en ik gaan met haar mee. Het valt me op dat ook Joep rustig is, nu. Ik denk ook echt dat het helpt dat ze een bekend gezicht bij zich hebben, die alles kan uitleggen. Zodra de ruggenprik is ingewerkt, gaat het eigenlijk heel snel. Op dit moment zeg ik helemaal niks, het blijft een spannend moment en mijn aanwezigheid is genoeg. De gynaecoloog maakt de incisie en tilt het babymeisje zo uit de buik van Edith. Het gaat meteen supergoed, baby Fiene krijst meteen de boel bij elkaar. ‘Dat is een taaie’, roept Joep blij. Ik wil eigenlijk roepen: ‘maak je niet druk, het komt goed!’ Maar ik wil niet voor mijn beurt spreken dus hou mijn mond. Wel ben ik súper opgelucht – hard krijsen is namelijk een heel goed teken, dus dat moment is altijd even spannend.

Tranen in ogen van blijdschap

Dan geeft de gynaecoloog Fiene eerst aan mij. De tranen springen in mijn ogen van blijdschap. Ik heb al tig bevallingen begeleid in de veertien jaar dat ik dit beroep heb, maar nog nooit was een bevalling zo bijzonder, om erbij te zijn als je beste vriendin een baby krijgt. De kinderarts geeft Fiene een snelle check en als ze weer terugkomt en helemaal is goedgekeurd, pak ik haar lekker in en geef ik haar aan Joep, die op zijn beurt naar Edith loopt, die intussen wordt gehecht. Dat is het moment dat ik me even terugtrek zodat Edith, Joep en Fiene éven in hun babybubbel kunnen zitten, als nieuw gezin.

Proosten

Eenmaal terug op de afdeling kom ik natúúrlijk weer langs om Fiene te bewonderen. Maar ik kom niet met lege handen: een babypakje voor Fiene én een broodje carpaccio voor Edith, die blij is dat ze alles weer mag eten. Met een glaasje nepbubbels proosten we op de goede afloop. Dat dit meisje ons nog maar veel mag verwonderen in haar leven.”

Deze video laat zien hoe een incisie bij een keizersnede precies wordt gemaakt