Lisa van den Akker Persoonlijk 20 mrt 2022, 17:32

Leestijd: 5 minuten

Columnist Brenda: ‘Ik begreep het, want helaas heb ik die buien ook’

Columnist Brenda (53) is moeder van Devin (15). Ze heeft een relatie met Roger die twee dochters heeft (17, 19). In het dagelijks leven is ze ondernemer, maar het allerliefst vertelt ze echte verhalen over haar kind Devin die net even anders is. Ze doet dit in haar blog Moeder enzo op Facebook of in het tv-programma Koffietijd.

De week van Moeder enzo – deel 56 –  op de trein

“Een (korte was de bedoeling, maar dat is wederom mislukt) samenvatting van een week dat alles in razend tempo weer aan mij voorbij ging.

Cijfers

Allereerst school en de cijfers. Dank jullie wel voor de waardevolle reacties die ik vorige week heb gekregen op mijn vraag of ik mijn kind moest laten zitten of naar de Mavo moest laten gaan. Als ze al blijven zitten, want dat is opeens toch weer de vraag. De stylist van het Westen heeft er opeens toch een tandje bij gezet. Of dit een tijdelijk tandje is, weet ik niet. Ik zie alleen dat het wel een gunstig effect heeft op die vijven die opeens een zes worden. Bij elk goed cijfers komt mijn kind hun kamer uit rennen en roept “Moederrrr, ik heb een zeven voor Scheikunde.” Zum Beispiel he.

Duits

Want als we het over Duits hebben (dit was het bruggetje) dan is het nog steeds erbarmelijk. Hoe kun je zo slecht in een taal zijn? (zegt de vrouw die gek is op vreemde talen). We hebben er uiteindelijk hard om gelachen en als we de vlog bekijken gaan we weer heel hard lachen samen. Dus dat is ook leuk. Maar even “kort”.

Mijn kind moest een vlog inleveren over een Duitse Deelstaat. Thüringen in dit geval. Never heard of maar lang leven google. Echter, mijn kind gaat niet zomaar roepen wat google roept. Sommige mooie dingen van Thüringen roepen weerstand op bij mijn kind. Zo interesseert het hen geen bal dat je kan vissen, wandelen en fietsen in een mooi natuurgebied. Om dit duidelijk te maken volgde een kots geluid (zonder kots overigens). Dus drie minuten is dan heel erg lang he. Het is sowieso lang als je zin voor zin moet filmen, omdat je langer niet kan onthouden. Eigenlijk kan je één zin ook niet onthouden. En helemaal niet uitspreken. Het leek wel een Engelse die de Duitse taal uitsprak. Je zou als je Devin hoort praten niet denken dat het Nederlands soms best iets weg heeft van Duits.

Maar het staat erop. De vlog is ingeleverd. Ik hoop dat alle theatrale handelingen en vele smiles ervoor zorgen dat er een glimlach op het gezicht komt van de Duitse docent (kan alleen als ze niet echt Duits is. Zei ik dat nou echt?) en ze over haar hart strijkt dat het geen drie minuten is en ze eigenlijk ook niet kan verstaan wat er gezegd wordt. Wij gokken op een zes. Of eigenlijk hopen we dat.

Mentorgesprek deel 2

Toen het 2^e mentor gesprek. Zonder mentoren overigens en alleen met de lieve dame van lokaal 100 die mijn kind wekelijks mentaal ondersteunt, wat een goede zaak is. Maar in afspraken regelen is ze dan weer iets minder goed. De mentoren stonden nog in potlood en dat was geen goed teken zei ze. Pas als het potlood verandert in pen dan zou dat betekenen dat ze kwamen en op de uitnodiging waren ingegaan. Maar helaas, het was potlood dus ze kwamen niet. En daarom deden we het alleen met deze dame die zich ontpopte als een echte psychologe. Nu vond ik daar wel wat van als ik eerlijk ben. We lopen ten slotte al in een psychologisch centrum met Devin en ik ben ook geen coach, maar een ervaringsdeskundige. Ieder z’n vak denk ik dan. Maar de intentie is goed en Devin heeft er baat bij en dat is wat telt.

Metaforen

Maar goed opeens ging het gesprek over een trein. Mijn kind houdt nogal van metaforen en verzint de meest poëtische omschrijvingen waarvan ik wel vaak denk, “oei dat is mooi dat wil ik even opschrijven (nu niet gedaan , stom) of denk wat zeggen ze nou, ik begrijp er geen bal van.” Dus dat. Maar goed het ging erom dat Devin graag wilde dat de mensen die ze lief hadden in de trein bleven zitten . Dat betekende wel dat je in razend tempo mee moest in alle ontwikkelingen en de vaak complexe zoektocht naar hun identiteit.

Als je dat niet wilde dan mocht je direct bij  het volgende station uitstappen. Enige coulance is er nog niet bij een 15-jarige dus het was vrij zwart wit. Meedoen of wegwezen. Maar goed moeders (zoals mijn kind mij noemt) mocht in de coupé blijven zitten. Ze moest alleen wel beter haar best doen met de aanspreekvormen, want nu was het zo dat vader hierin beter was dan moeder. Ik las het ook terug in de schriftelijke samenvatting van de mevrouw van lokaal 100 en vader kon trots mee lezen. Al wist hij waarschijnlijk net als ik niet dat het om een wedstrijd ging. Maar dat terzijde.

Eind goed al goed

En het feit dat moeders soms een beetje druk is met overal heen rijden, je lopende agenda is en alles voor je doet waardoor ze soms geen tijd heeft om ook nog scherp te blijven op aanspreekvormen (en chaotisch, oud en vergeetachtig is), was in eerste instantie geen excuus (is het ook niet). Maar een beetje medeleven (en erkenning) wil elk mens toch wel? Dus toen mijn kind mij gisteravond wederom verbeterde in de auto, maar dit keer op een hele vriendelijke manier deed, die ik niet erg vond, streek mijn kind hun hand over hun hart en zei de woorden waar ik mij voorlopig maar aan vasthoud: “Mam, je weet toch wel dat als ik je heel bozig verbeter, ik gewoon chagrijnig ben he. Dan ben ik niet kwaad op jou, maar gewoon erg chagrijnig.” En ik begreep het, want helaas heb ik die buien ook.

En dus blijf ik mijn best doen voor dit lieve kind waar ik zielsveel van houd en waar ik de rest van mijn leven graag bij in de trein wil blijven zitten. (al is het achterin). En mocht je het liedje van Guus Meeuwis nog niet in je hoofd hebben, bij zoveel metaforen, bij deze. Kedeng kedeng. Toet toet.”

PS. Elke week kan je hier een nieuw deel van de Week van Moeder enzo lezen. 

Columnist Brenda: ‘Ik ben bang dat als ik een grens stel, ik een ander daarmee kwets’