Valéry de Voijs Columns 31 jan 2022, 10:11

Leestijd: 4 minuten

Columnist Brenda: ‘Ik hoef geen spreekbeurt over jouw verleden te hebben, mam’

Columnist Brenda (53) is moeder van Devin (15). Ze heeft een relatie met Roger die twee dochters heeft (17, 19). In het dagelijks leven is ze ondernemer, maar het allerliefst vertelt ze echte verhalen over haar kind Devin die net even anders is. Ze doet dit in haar blog Moeder enzo op Facebook of in het tv-programma Koffietijd.

De week van Moeder enzo – deel 49 – toetsweek

Vorige week was ik nog erg positief over een gesprek dat ik met mijn kind had gevoerd n.a.v. de eerste autisme training. Dit keer waren de gemeenschappelijke delers ver te zoeken (ze waren er niet zeg maar).

Het ging over de toetsweek. Nou is dat altijd al een gevoelig onderwerp. Ik weet niet hoe het bij jullie thuis is met pubers, maar in principe mag ik niet praten over huiswerk en toetsen. Althans ik mag er wel over praten, maar kan dan ook een diepe zucht of een zeer geërgerd kind verwachten die roept “Jahaaaaa, ik weet het of dat heb ik al gedahaaan”, waarbij je je afvraagt wat ze dan weten of gedaan hebben, want er is geen enkel teken dat er ook iets gedaan is. Je hebt je kind namelijk zien chillen op bed, zien klooien met hun telefoon of horen bellen via Discord. Maar ik heb geen Franse woordjes of termen over de Tweede Wereldoorlog gehoord. En als je dan (slinks) vol interesse vraagt waar de toets over gaat (en je doet alsof het je alleen daarom gaat) dan kom je erachter dat je kind werkelijk geen idee heeft. Vind ik niet hoopvol. En de resultaten uit het verleden waren tot op heden ook geen garantie voor de toekomst. Het is allemaal net aan of helemaal net niet. Voor een studiebol als ik soms tenenkrommend. Want ik denk namelijk helemaal niet dat mijn kind het niet kan, ik (en de mentor ook) denk alleen dat Devin op een andere manier moet leren en net iets meer eraan moet gaan doen dan alleen doorlezen.

Maar mijn kind had alles onder controle, zeiden ze. Nog voordat de toetsweek moest beginnen, had Devin alles al geleerd. Alle toetsen? Dat was knap zeg! (dit is cynisch he, ik dacht ik zeg het er maar even bij) Bedoelde mijn kind niet dat ze alles doorgelezen hadden? Hadden ze samenvattingen gemaakt en konden ze het uit hun hoofd opdreunen? Een diepe zucht volgde ten teken dat ik moest kappen met mijn eigen leermethodes er door heen te drukken (want dat deed ik, ken je beperkingen).

En dus hield ik mijn mond dicht. Tot op zekere hoogte, want helemaal lukt nog niet (ik ga wel vooruit he). Ik heb iemand nog nooit zo’n relaxte toetsweek zien doen. De ochtend voor de toets lag Devin nog heerlijk in bed op hun telefoon te koekeloeren. Als ik dan riep “denk je er nog even aan dat je alles nog even herhaalt?”, dan riep mijn kind “heb ik al gedaan”(wanneer dan? Of kan je opeens snel lezen?).

Ik heb het dus (noodgedwongen geef ik eerlijk toe) los gelaten. Dat studiebollerige gedoe van vroeger is van mij. Ik houd van hoge cijfers, mijn kind boeit het niet. Genoeg is genoeg en een 5,5 is genoeg. En het lijkt mij ook heel fijn als je zo relaxt een toetsweek in gaat en ook ontspannen weer thuis komt.

Soms uren later overigens, want dan ging Devin gewoon nog even de stad in of was ergens blijven hangen, terwijl ik stiekem dacht huh moet jij niet leren dan? Ik dacht het alleen en zei er niks van. Nou ja niks? Een keer vroeg ik Devin of ze de toets hadden doorgesproken op school? Mijn kind keek heel erg verbaasd. “Hoe bedoel je doorgesproken?” Nou ik bedoel daarmee dat je even benieuwd was hoe iedereen het had gemaakt. Okay dit was ronduit belachelijk, want mijn kind was hier helemaal niet in geïnteresseerd. Hoezo zou het mijn kind boeien hoe een ander de toets had gemaakt? (lekker aardig ook weer, not). Eigenlijk moet je dan stoppen als moeder, maar helaas ging ik door. Ik vertelde mijn kind dat ik vroeger altijd nog even bleef hangen om de antwoorden door te spreken of om met elkaar te klagen dat deze toets echt belachelijk moeilijk was. Mijn kind keek mij fronsend aan en zei the killing words:

“Ik hoef geen hele spreekbeurt over jouw verleden te hebben, mam”.

Om vervolgens naast mij in de auto in slaap te vallen…….

Einde gesprek. I rest my case.

Ps 1:  Iedere zondag lees je hier het volgende deel van “de Week van Moeder enzo”.

Ps 2: Je kan nu ook dit wekelijkse blog in je mail ontvangen. Dan kun je het op je gemak lezen op een moment dat jij wilt. En het belandt een dag eerder in je mail box hoe leuk is dat? Ga naar www.moederenzo.nl/abonneren

Columnist Brenda: ‘De eerste autisme training is een feit’