Lisa van den Akker Persoonlijk 28 mrt 2022, 15:30

Leestijd: 6 minuten

Columnist Brenda: ‘Zondag kreeg ik de schok van mijn leven’

Columnist Brenda (53) is moeder van Devin (15). Ze heeft een relatie met Roger die twee dochters heeft (17, 19). In het dagelijks leven is ze ondernemer, maar het allerliefst vertelt ze echte verhalen over haar kind Devin die net even anders is. Ze doet dit in haar blog Moeder enzo op Facebook of in het tv-programma Koffietijd.

De week van Moeder enzo – deel 57 – pesterijen

Zo het was mij het weekje wel. Het ging echt alle kanten op en inmiddels ook weer de goede kant

Pesten

Zondag kreeg ik toch weer de schok van mijn leven. Mijn kind vertelde dat de GSA groep op school in de pauzes vaak getreiterd wordt door een groepje jongens (altijd weer die stoere jongens). Het is niet elke pauze, maar wel heel geregeld en het gaat van opmerkingen tot het gooien van brood of andere dingen. Vorige week was het ook persoonlijk geweest. Mijn kind had 3 proppen papier tegen hun gezicht aan gegooid gekregen en het had zeer gedaan.

Vorig jaar zou mijn kind nog anders gereageerd hebben, maar dit keer besloten ze de proppen op te rapen, het groepje eens aan te kijken met wat moeten jullie nou en door te gaan met het kletsen met de andere LHBT jongeren. Maar leuk was het natuurlijk niet.

Huilbui

Nou werkt het als volgt bij mij dan. Ik reageer eerst nog luchtig en denk ik ga wel met school contact opnemen. Vervolgens slaap ik er niet van (dus zo luchtig was het allemaal bij nader inzien niet) en ga dan de volgende dag sporten wat voor geen meter lukt natuurlijk, want ik heb èn niet goed geslapen èn mijn kop er niet bij en dan pats! Dan zegt de sportlerares dat ik loop te zwoegen en dan breek ik en zeg half snikkend dat mijn kind gepest wordt en dat ik er inderdaad niet bij ben met mijn hoofd. Gelukkig was de les ten einde en ik stap in mijn auto en begin heel hard te huilen, want inmiddels laten de emoties zich niet meer tegenhouden. Dat is wel het mooie aan sporten (althans zo zie ik het). Dat schudt werkelijk alles in je lichaam even los. En dat is nodig bij mij, want ik ben niet zo goed in huilen en heb soms een lange aanloop nodig, voordat iets echt tot mij doordringt. Iets met een overlevingsmechanisme denk ik.

School

Maar goed de mail aan school is verstuurd (nu nog antwoord van degene die erover gaat, hoe lang kan je erover doen? Maandag ga ik bellen, beetje jammer dit). Er was ook wat gedoe met andere kinderen die lelijk tegen elkaar deden, maar die hun sores wel bij mijn kind neerlegde (een mediator) , maar wat mijn kind vervelend vond, omdat ze deze groepjes allebei aardig vonden. Dus eigenlijk had mijn kind hier geen gedoe, maar ervoer er wel gedoe van.

Dat in combinatie met die proppen en wat meer druk op school en toetsen zorgden ervoor dat de emmer overliep. En als deze overloopt, voelt mijn kind blijkbaar een soort neerslachtigheid dat ze dan niet met ons ouders delen, maar wel met de vertrouwenspersoon op school. Het gekke is wij (hun vader en ik) hoorde Devin alleen zingen en vrolijk doen de afgelopen tijd dus we begrepen er niks van toen we het telefoontje kregen van school dat ze zich zorgen maakte om Devin. Ook dat was schrikken, maar ik ging dit keer snel over in het praktische.

Plan van aanpak

Ik zocht weer hulp (gelukkig zitten we nog in een psychologisch traject dus verlenging is iets makkelijker), zegde de krantenwijk op die al lange tijd een doorn in het oog was en voor stress zorgde en sprak met de dans juf af dat er op meerdere dagen gedanst mocht worden als de maandag even niet uitkwam door druk van school. En er werd een betere school planning met Devin gemaakt.

Oud verdriet

En toen was er weer die opluchting van iedereen. We hadden de druk weer van de ketel gehaald. Een aantal luikjes weer in het hoofd van Devin (komt door autisme) gesloten waardoor er weer rust was. En ik was niet in paniek geraakt dus ik ga echt vooruit. Want als moeder van een kind dat anders is, zal je altijd te maken krijgen met dingen die opeens niet lekker lopen. Die voor ons misschien wel te behappen zijn, maar voor mijn kind niet. En inmiddels weet ik dat als ik even ruimte geef aan het verdriet dat ik weer had, omdat andere kinderen mijn kind treiterden (oud verdriet kwam ook naar boven van al die pesterijen die mijn kind al gehad heeft) dat ik dan weer snel rustig word. En dat gevoel mag er ook zijn he. Ik vond het zo ontzettend verdrietig dat anderen een kind het gevoel kunnen geven niks waard te zijn. Want zo voelt dat voor mij als je brood en andere dingen gooit en mensen uitscheldt. Ik weet dat pesten er altijd zal zijn en dat er nog vele mensen op het pad van mijn kind gaan komen die vervelend gaan doen, omdat de maatschappij nou eenmaal zo is. Dat is de realiteit. En ook mijn kind weet dat, maar dat maakt mij evengoed wel bij tijd en wijle erg verdrietig.

Moeder enzo live! En camping “de Paradijsvogel

En dat maakt ook dat ik mij persoonlijk inzet voor deze groep jongeren. Dat ik plekken organiseer waar ze wel op een veilige manier zichzelf kunnen zijn en kunnen experimenteren in hun zoektocht naar hun identiteit. Dat werd mij tijdens de huilbui weer heel helder. Dit is waarom ik mijn bedrijf Moeder enzo heb opgericht en er 14 mei een event komt en deze zomer ook een Regenboog pop-up camping. Omdat die kinderen ergens veilig zichzelf moeten kunnen zijn, zodat ze meer vertrouwen krijgen in het leven en de rottige dingen beter aan kunnen.

En dus hebben Devin en ik de week samen afgesloten door een programma in elkaar te draaien voor de camping en dingen ook te testen. En wat hebben we gelachen hierbij. Ik word toch zo ontzettend gelukkig als ik denk aan het event en aan de camping en heb al helemaal in mijn hoofd hoe kleurrijk het er dan uit moeten komen te zien en hoe ontspannen iedereen er kan zijn.

Help ons alsjeblieft!

Het wordt voor ons alleen nog de kunst om de juiste mensen te bereiken. Dus je kan ons helpen als je iemand kent die werkt met LHBT jongeren of als je zelf ouders van LHBT kinderen kent. Dat je dan deze dingen met ze deelt. Alleen op deze manier en met elkaar kunnen we de wereld een beetje mooier maken. En dus heb ik ook jullie hulp nodig. Mijn dank is groot. Ook namens Devin.

Ps1: Elke week kan je hier een nieuw deel van de Week van Moeder enzo lezen.  Je kan deze ook in je mail ontvangen. Meld je aan via www.moederenzo.nl/abonneren.

https://www.famme.nl/column-brenda-niet-dood-deel-4/