Valéry de Voijs Columns 9 aug 2021, 07:49

Leestijd: 5 minuten

Columnist Brenda: “Heb ik dat echt gedaan? Om je dood te schamen ”

Columnist Brenda (51) is moeder van Devin (13). Ze heeft een relatie met Roger die twee dochters heeft (15, 17). In het dagelijks leven is ze ondernemer, maar het allerliefst vertelt ze echte verhalen over haar kind Devin die net even anders is. Ze doet dit in haar blog Moeder enzo op Facebook of in het tv programma Koffietijd.

Het moment dat ik de foto van Frédérique zag, werd ik koud van binnen. Toen ik de bijbehorende tekst las, werd ik misselijk. Dit komt zo dichtbij. Hier ben ik als moeder altijd bang voor.

De week van moeder enzo – deel 24: Non-binair

Afgelopen week stond in het teken van Pride. Er waren helaas geen Pride optochten, maar de regenboog vlaggen wapperden volop. En dat doet mij altijd deugd, omdat mijn kind tot de lgbtq gemeenschap hoort en hier (terecht) reuze trots op is. Ik vind het als ik eerlijk ben, niet zo leuk dat hij al zoveel labels op zichzelf heeft geplakt, maar hij is 14 en nog zoekende en dus begrijp ik dat hij ook ergens bij wil horen en dat niets definitief is. Althans dat hoorde ik hem zeggen in een filmpje dat vorig weekend door het Algemeen Dagblad over ons is gemaakt. Er hoorde ook een interview bij.

Ik moest wel even slikken toen ik het filmpje zag. Sowieso moet je altijd even wennen als je je jezelf terug ziet op beeld (meteen ook zo confronterend). Ik was die ochtend van de opnames wel heel erg eerlijk geweest, zag ik. Eigenlijk verbaasde het mij ook weer niet, want zo ben ik, maar confronterend dus. Ik vertelde over mijn angsten als moeder van een kind dat non-binair is en waar ik enorm aan heb moeten wennen, omdat het een wereld is die ik niet ken en die ik ook niet altijd begrijp. Dat heeft er in het begin voor gezorgd dat we ver van elkaar af kwamen te staan en dat was vreselijk. Dat wil je niet als moeder.

In het filmpje hoorde ik mijn kind ook zeggen, dat ik de eerste keer gewoon weg was gelopen toen hij (ik zeg nog gewoon hij ipv hen, dan weet je dat) aangaf non-binair te zijn. “Heb ik dat echt gedaan?” dacht ik toen. Om je dood te schamen! Ik kon het mij niet meer herinneren, maar keek er ook niet van op. Ook al is het zeker geen goed ouderschap en schaam ik mij er ook voor, ik begrijp het wel van mijzelf. In die tijd kreeg ik in razend tempo zoveel veranderingen op mijn bordje (zoals een naamsverandering) dat ik het waarschijnlijk niet allemaal tegelijk aan kon.

Columnist Brenda: “Scheiden is lijden, maar geeft ook meer vrijheid”

Aan die andere naam heb ik heel erg moeten wennen, maar dat is meer dan goed gekomen. De naam Devin heeft hij zelf uitgekozen en past hem veel beter dan zijn oorspronkelijke naam. Mijn kind praat zo graag Engels, een internationale naam past daarom veel beter bij hem. Dat kan ik een half jaar later in alle eerlijkheid zeggen. Maar het ging zeker niet zonder slag of stoot. Ook daar heb ik enorme weerstand op gehad. Maar weerstand brengt je nergens en je wil uiteindelijk toch dat je kind gelukkig is en daarom ga je er toch in mee als moeder. En dat is ook goed, want soms is een verandering ook niet slecht.

Ook aan het feit dat mijn kind non-binair is, ben ik redelijk gewend. Het verbaasde mij ook weer niet, omdat hij bij zijn kledingkeuze ook al mannelijk en vrouwelijk is. Maar aan de aanspreekvorm kan ik nog niet wennen. Dat hen vind ik wat. Ook al wil Devin dit graag, ik ben er nog niet in mee gegaan. Dat zal op den duur ook wel veranderen, maar ik heb geleerd om de veranderingen wel in mijn tempo te ondergaan. En ook ik mag mijn grenzen hebben. En daarom schrijf ik nog steeds hij en zij.

Het belangrijkste is, dat je begrip voor elkaars standpunt blijft houden. Ook als je het niet begrijpt. Respect is de basis, van alles. En daar gaat het momenteel een beetje (misschien kan ik beetje beter weglaten) mis in Nederland. Mijn kind is door zijn vrouwelijke touch (lees lange haren, make-up, nagellak, hakken) al diverse keren uitgescholden door groepjes jongeren. En nu is het nog bij schelden gebleven. Maar wat als hij straks ook in elkaar geslagen wordt? Omdat ik zeker weet dat Devin net als Frédérique niet zal wijken en bij zichzelf zal blijven. Ook als dat betekent dat hij in elkaar geslagen zal worden. Dat is mijn grootste angst als moeder. En dat deze niet ongegrond is, werd mij wel weer duidelijk na het bericht over Frédérique.

Columniste Brenda: ‘Het enige dat ik kan doen, is er voor hem zijn als hij het moeilijk heeft.’

Eigenlijk is het enorm moedig van deze kinderen. Dat ze zo bij zichzelf durven te blijven, in alle omstandigheden. Daar kunnen we allemaal een voorbeeld aan nemen en zeker die lafbekken die het nodig vinden om anderen pijn te doen. Maar als je de vader of moeder bent van zo’n kind dat maakt je dat ook bang.

Ik vind het verschrikkelijk dat er altijd eerst iets moet gebeuren, voordat er iets gebeurt (Johan Cruijff). Dat de verontwaardiging pas komt, nadat deze persoon in elkaar is geslagen, omdat ze vindt dat ze zichzelf mag zijn en de ander ook. Stop de agressie tegen alles wat je niet begrijpt. Loop gewoon weg en haal je schouders op.
“Want hen zijn wie hen wil zijn en jij mag dat ook.” Punt!

Columniste Brenda: ‘Dames en heren, mag ik jullie mijn kind voorstellen, de nieuwe naam is…’