Lisa van den Akker Persoonlijk 2 jan 2022, 08:53

Leestijd: 5 minuten

Columniste Brenda: ‘Het liefst had ik Devin ter plekke een schop onder hun kont gegeven’

Columnist Brenda (53) is moeder van Devin (15). Ze heeft een relatie met Roger die twee dochters heeft (17, 19). In het dagelijks leven is ze ondernemer, maar het allerliefst vertelt ze echte verhalen over haar kind Devin die net even anders is. Ze doet dit in haar blog Moeder enzo op Facebook of in het tv-programma Koffietijd.

De week van Moeder enzo – deel 45 – een nieuw jaar

Het kerstdiner dat ik met mijn familie had, was bijzonder. Bijzonder mooi en bijzonder confronterend.

Mijn ouders en broer kwamen bij ons eten en aangezien mijn moeder niet van auto rijden in het donker houdt (ze is zo goed als blind aan 1 oog dus dat helpt ook niet mee en mijn vader mag door dementie niet meer rijden) en ze niet om de hoek wonen, hadden we hen gevraagd of ze bij ons kwamen slapen. Ik was ontroerd door de gezellige ruimte die mijn vriend en zijn dochter voor mijn ouders hadden gecreëerd in mijn showroom. Een bed met stoel en wat kerstversiering toverden de ruimte om in een mooie slaapkamer. Toen ik mijn bonus dochter vroeg waar haar vader was, zei ze “in de bed and breakfast”. Het zegt ook wel alles over hoe mooi ze dit hadden gedaan. Dus het feest kon beginnen, alle boodschappen waren in huis en de tafel was mooi gedekt.

Mijn moeder kwam licht gestrest binnen vallen (ook letterlijk dus er sneuvelde 1 voorgerechtje). Het is duidelijk van wie ik deze vallende ziekte heb geërfd. Wij in Zaanstad noemen het druistig. Mijn vader lijdt aan dementie en had het niet fijn gevonden om elders te gaan slapen. Hij had ervan moeten huilen en was daarna boos geworden. Hij zag er dus duidelijk tegenop om in een andere omgeving te gaan slapen. Als je dit achteraf had geweten, hadden we het anders moeten aanvliegen. Of bij hen thuis moeten vieren (wel heel klein huis) of naar huis moeten brengen. Maar ja als je alles van tevoren weet. En wie weet zou het toch meevallen. 1 Ding weet ik van dementie, dat een hele grillige (en akelige) ziekte is die niet te voorspellen is. Jantje huilt Jantje lacht, net als met kinderen.

En mijn vader kan nog gewoon een dag alleen thuis zijn. Hoewel we er laatst wel achter kwamen dat hij dan niet meer eet. Blijkbaar doet dementie iets met de eetprikkel. Dus toen we rond etenstijd thuis kwamen, at mijn vader alle broodjes op die mijn moeder voor hem had klaar gemaakt. Ook die van mij, want hij heeft niet meer door dat iets andermans bordje is. Ik moest er erg om lachen en dacht die man heeft gewoon honger dus laat hem. Maar dat hij echt vergeetachtig wordt, bleek al snel toen we naar de persconferentie keken. Ze hadden het over de booster en mijn vader van 81 vroeg wanneer hij die kreeg. Zich niet meer herinnerend dat hij deze de dag ervoor al had gekregen.

Maar mijn vader was goed te spreken met kerst en speelde een deuntje op de mini synthesizer van Devin. Deze had ik gepakt, omdat mijn vader maar bleef herhalen dat hij het jammer vond dat we de piano niet meer hadden staan. Nu hebben wij nooit een piano gehad dus daar gaat het al mis. Mijn ouders hadden vroeger wel een piano en ook mijn broer heeft er een staan. Maar ik ben helaas a-muzikaal. Maar het apparaatje van Devin was ook goed. Nadat hij een aria had gezongen voor mij (mijn vader zong vroeger in de operette en zong tot hilariteit van mijn vrienden altijd op mijn verjaardag) speelde hij een riedeltje of wat weg. Grappig dat dit soort dingen blijven. Iets wat je vroeger al geleerd hebt, blijft.

We maakten wat familie foto’s, omdat ik besefte dat het wel eens de laatste keer kon zijn zo en we gingen aan tafel. Toen besloot mijn kind opeens te gaan puberen aan een overvolle tafel. Devin zei schaamteloze dingen die ik niet gewend ben van hen en mijn kind had al hun peilen onverwachts op mij gericht. Ook dat nog. Het liefst had ik Devin ter plekke een schop onder hun kont gegeven (ik schrik soms van mijn hormonale heetgebakerde gedrag) maar hetzelfde stiefkind van de mooie bed and breakfast redde mij door te zeggen dat zij ook zo was geweest. Ik besloot het irritante gedrag daarom maar te negeren en dat hielp.

Het werd uiteindelijk een prachtige avond en er werd gegeten, gelachen en gesjoeld. Wel tegen de regels van mijn vader, want nieuwe regels waren hem niet meer bij te brengen. De volgende dag gingen mijn ouders al weer vroeg naar huis. De nacht was best goed gegaan, maar bij het opstaan, was mijn vader ook erg verward geweest. Naar om te zien. Zelf was ik ook kapot, want ik had niet geslapen, omdat de achteruitgang van mijn vader mij toch wel erg had aangegrepen. Ook maakte ik mij zorgen om mijn sterke moeder die het toch wel zwaar had. Het voelde alsof ik al afscheid aan het nemen was van een vader die mijn vader niet meer is. En dat is natuurlijk ook zo. Tweede Kerstdag was dus niet mijn beste dag en de hele dag was ik verdrietig. Maar ik heb geleerd dat alles er mag zijn. Dus ook dit gevoel en dat wegdrukken van emoties geen goed idee is. De volgende dag was ik er dus weer. Zo gaat dat. In fases wennen aan de nieuwe situatie

2022 Zullen wel wat veranderingen met zich mee brengen. Maar ik zie er niet tegenop. Ik kijk uit naar de mooie dingen die we gaan doen met ons bedrijf. Komende week is onze eerste voorlichtingsavond voor ouders en kinderen. We hebben een heel mooi programma in elkaar gedraaid en gaan er zeker nog meer organiseren. Het geeft energie. Dus ondanks alles dat nog gaat komen met mijn vader, kijk ik ook erg uit naar 2022.

Ik wens jullie allemaal een gelukkig nieuwjaar! Dat 2022 maar een mooi jaar voor je mag zijn. Liefs.

Ps 1:  Iedere zondag lees je hier het volgende deel van “de Week van Moeder enzo”.

Brenda: ‘Wist je dat kinderen met autisme iets meer moeite hebben hun identiteit te vinden?’