Janneke Juffermans Columns 13 jun 2021, 09:30

Leestijd: 5 minuten

Columnist Brenda: ‘Hij wil vooral niet cool zijn’

Columnist Brenda (51) is moeder van Devin (13). Ze heeft een relatie met Roger die twee dochters heeft (15, 17). In het dagelijks leven is ze ondernemer, maar het allerliefst vertelt ze echte verhalen over haar kind Devin die net even anders is. Ze doet dit in haar blog Moeder enzo op Facebook of in het tv programma Koffietijd.

De week van moeder enzo – niet cool

“Jij gaat lachen als je hoort wat de reden is dat ik geen zonnebril op wil doen”. Voor mij staat een snuffend kind met rode ogen. Hij doet zijn best om er niet in te wrijven, maar het hooikoorts seizoen is genadeloos momenteel. Het zou wellicht een klein beetje helpen als hij een pet en een zonnebril zou dragen, maar dat doet hij niet. Het enige dat hij doet is een kots geluid maken als ik het opper. Ik denk dus dat hij het niet wil ;).

Maar ik ben inmiddels wel nieuwsgierig geworden waarom hij dan geen zonnebril wil dragen. Zullen de glazen te donker zijn of zal hij het niet goed kunnen zien door een zonnebril? Je hebt van die rukkertjes (Zaans voor goedkoop) waar je eigenlijk niet goed doorheen kan kijken. Dat heet dan een miskoop. Maar dat is het niet. “Ik weet zeker dat je heel hard gaat lachen, mam, als ik het zeg.” Nou laat het lachsalvo maar beginnen, denk ik.

Columnist Brenda: ‘Hij is 14, maar ik schil appeltjes en breng hem vaak wat drinken op zijn kamer.’

“Ik wil niet cool zijn en mensen vinden mij cool met een zonnebril”. Ik probeer mijn lachen in te houden, maar dit mislukt rijkelijk. Ik kom niet meer bij. Hoezo ben je dan te cool? Ben ik dan ook cool met een zonnebril? Dat biedt namelijk weer perspectief op mijn 52e. “Ik zei toch dat je ging lachen” (klopt) en hij lacht heel hard mee. Gelukkig, want mijn kind zit in een puberleeftijd en hij had ook heel kwaad kunnen worden. Maar vandaag niet. Vandaag heeft hij goede zin (is niet Zaans, maar Brabants denk ik) en hij is erg vrolijk. “Ik wil geen coole identiteit en associeer de zonnebril teveel with a masculin identity” (hij praat soms Engels tussendoor). Het feit dat ik vrouwelijk ben, verandert daar niets aan. Cool is cool. Okay, zo had ik het nog niet bekeken.

Maar wat wil je dan, vraag ik hem. Hij wil een echte bril, zonder sterkte. Eentje met dunne pootjes en licht van kleur. Waarschijnlijk een modieus exemplaar, want ik heb zo’n idee dat dit wel bij de identiteit van de stylist van het Westen past. Nu hoorde ik laatst ook van een vriendin dat haar dochter (die goede ogen heeft) ook een bril wil. Ze liet ook een foto zien van dochter met montuur. Nou ik wil niet veel zeggen, maar ik snap dat ze een bril wil. Het stond haar zo verschrikkelijk goed, ze leek wel een fotomodel. Of mijn zoon ook op een fotomodel gaat lijken, dat betwijfel ik. Maar dat terzijde.

Columnist Brenda: ‘Mijn vriend geeft mij een knipoog en zegt dat hij terug zal komen op zijn hakken.’

Maar hij wil niet cool zijn dus. Dat verbaast mij niets. Toen hij nog klein was, speelde hij al liever met meisjes en had hij niets met dat stoere gedrag van jongens. Hij is er gewoonweg te vrouwelijk voor, toen al. En hij heeft een heel lief karakter en raapt elk kind dat gevallen is van de grond. Dat doet hij nog steeds. Hij zal je altijd een compliment geven of de deur voor je open houden. Een lief kind dus. En dat werd weer bevestigd door een privé berichtje dat ik van een mevrouw kreeg. Of mijn kind op een bepaalde lagere school had gezeten? Want haar dochter (toen 4) had destijds een heel lief ouder maatje gehad (zo werkte dat op deze lagere school) en ze dacht dat het mijn zoon was.

Het meisje had een eigen kledingstijl waar ze zelfverzekerd over was, maar wat er ook voor zorgde dat ze opmerkingen naar haar hoofd kreeg van andere kinderen. En daar snapte het gevoelige meisje niks van. Ze begreep niet dat het nodig was om lelijke dingen tegen een ander te zeggen (begrijp ik ook nog steeds niet). Mijn zoon zorgde ervoor dat ze zich zelfverzekerder ging voelen door haar complimenten over haar rok of legging te geven of tegen haar te zeggen dat ze zo leuk lachte. Althans dat hoorde ik van deze mevrouw. Ze vond het zo knap dat een jongen die zelf nog een kind was (groep 6) zoveel positiviteit kon brengen. Haar dochter moest ook huilen toen mijn zoon van school ging (omdat we gingen verhuizen).

Columnist Brenda: ‘Mijn kind is een haas tussen de konijnen’

Ik schoot er helemaal van vol. Vooral toen ik een foto zag van het vierkantje dat hij altijd vouwde en waar hij altijd complimentjes op schreef, zodat je er altijd eentje kreeg als je hem openvouwde. Tot op de dag van vandaag hebben ze dit blaadje bewaard en dat zegt alles zei haar moeder. Ze zijn mijn kind enorm dankbaar. Mijn gevoelige kind dat zich vast en zeker had herkend in dat gevoelige meisje.

Dus mijn lieve kind waar ik zo ongelooflijk trots op ben. Na dit verhaal snap ik je helemaal. Eigenlijk ben je met je prachtige karakter ontzettend cool. Alleen associeer jij het met iets negatiefs. Ook omdat je veel gepest bent door al die stoere jongetjes. Dus voor mij ben je niet cool maar groots. En die modieuze bril komt er.

Columnist Brenda: ‘Het is jammer dat wij vrouwen vaak zo kritisch naar onszelf zijn’

Ps: iedere zondag lees je hier het volgende deel van “de Week van Moeder enzo”.