Lisa van den Akker Persoonlijk 11 mei 2021, 08:47

Leestijd: 5 minuten

Columnist Brenda: ‘Het enige dat ik kan doen, is er voor hem zijn als hij het moeilijk heeft.’

Columnist Brenda (51) is moeder van Devin (13). Ze heeft een relatie met Roger die twee dochters heeft (15, 17). In het dagelijks leven is ze ondernemer, maar het allerliefst vertelt ze echte verhalen over haar kind Devin die net even anders is. Ze doet dit in haar blog Moeder enzo op Facebook of in het tv programma Koffietijd.

De week van Moeder enzo: zelfacceptatie

Heb je wel eens je eigen stem terug gehoord? Normaal gesproken zal je daar niet dagelijks mee bezig zijn ;), maar er komt een moment in je leven dat je je eigen stem hoort. En die klinkt meestal niet helemaal zoals je het had bedacht. In mijn geval verschrikkelijk zelfs. Ik praat best Zaans en ook heel hard. En dat is geen goede combinatie heb ik gezien (en vooral gehoord).

Ik vertelde je al dat ik vorige week op tv was. Niet heel boeiend en meestal kijk ik het ook niet terug. Maar dit keer had ik geen keuze. Terwijl ik ’s avonds niets vermoedend en met een rustige hartslag op de bank zat, werd het item herhaald. In een ander tv programma (RTL late night) dat ik geregeld kijk.

Ik zal je zeggen, ik schrok mij werkelijk kapot. Mijn hart zat direct in m’n keel en van mijn rustige stemming was niets meer over. Oh wat was dit verschrikkelijk. Die stem! En dat item ook! Ik had een groot moment van schaamte en was bang dat iedereen mij ermee belachelijk zou maken.

https://www.famme.nl/brenda-dit-is-toch-alleen-een-noodkreet-alsjeblieft-laat-het-niet-mijn-kind-zijn/

Een drama queen was er niets bij. Het grappige was wel dat ik had gefantaseerd dat ik bij dit programma aan tafel zou zitten en zou vertellen over mijn initiatieven. Met een INHOUDELIJK verhaal dus. In plaats daarvan kwam ik langs met een of ander kul item.

Ik ben momenteel met mooie maatschappelijke dingen bezig. Ik schrijf al jaren een blog over mijn eigen kind dat heel erg authentiek en hierdoor anders is. Het is heel erg moedig om jezelf te durven zijn in deze maatschappij en niet mee te gaan in de sociale groepsvorming. Ik weet hoe moeilijk dat soms is. Voor mij als moeder, maar ook voor mijn kind.

Je wil niet dat je kind hierdoor buitengesloten wordt of nog erger, gepest wordt. Want als ze aan je kind komen dan voel je jezelf ook vaak afgewezen. Het liefst wilde ik een doorsnee kind dat lekker meekomt en veel vrienden heeft. Want dat is wel het makkelijkst in het leven. Alleen dat was niet zo.

Columnist Brenda: “De klanten van zijn salon later zitten er vast niet op te wachten dat hij even op schoot komt zitten”

Mijn kind heeft alleen op school en online wat contacten en zit verder vaak alleen op zijn kamer. Hij vindt dat niet erg en is gewoon zo. Ook ziet hij er anders uit met zijn lange haren, hakken en gelakte nagels en vertoont hij soms theatraal gedrag. Ik vind het inmiddels helemaal prima dat hij zo is en zou niet anders meer willen.

Ik zie nu ook de voordelen ervan. Maar daar gaat wel een proces aan vooraf. Je hebt niet van de ene op de andere dag al je verwachtingen over het leven bijgesteld en je eigen gevoel van afwijzing onder controle. Toen mijn kind echt depressief werd, heb ik hulp gezocht. Ook mijn zoon heeft therapie. En daar knappen we allebei heel erg van op.

Ik heb o.a. geleerd dat iedereen zijn eigen hindernissen mag nemen in het leven. Het is net een atletiekbaan. En hoe graag ik het ook zou willen, ik kan de hobbels die mijn lieve kind tegenkomt niet voor hem weg nemen. Het enige dat ik kan doen, is er voor hem zijn als hij het moeilijk heeft.

Die wetenschap geeft rust en dat gun ik andere ouders ook. Vandaar dat ik met mijn eigen coach bezig ben met een training voor ouders. En kampen wil gaan organiseren voor kinderen die zich anders voelen, zodat ze makkelijker gelijkgestemden ontmoeten waar ze zich veilig voelen en weer naar huis gaan met een bak zelfvertrouwen.

Columnist Brenda: “hij was bijna geschept door een vrachtwagen die door rood reed”

Dat verhaal had ik heel graag aan tafel verteld. In plaats daarvan zag je mij met mijn hoofd in een bak water. Ik deed net als alle andere gasten mee aan de oudhollandse spelletjes van Koffietijd en probeerde in 10 seconden zoveel mogelijk snoepjes uit het water te vissen.

Dat spelletje had ik zelf bedacht. Gewoon omdat ik het vroeger enig vond om te doen. En die lol wilde ik weer beleven, niet beseffende dat het ook op tv zou komen en andere mensen het ook zouden zien en, nog erger, er misschien iets van zouden vinden. Opeens voelde ik mij ontzettend kwetsbaar toen ik het terug zag. En dat ging gepaard met een enorme angst voor afwijzing.

Maar na het gevoel van schaamte op de bank, kwam de volgende dag (eerder had ik het nog niet onder controle) ook het besef dat dit ook is wie ik ben. Met Zaans accent en met mijn druipende gezicht dat ik probeerde droog te deppen (niet vegen als je in de make-up zit!). Zo ben ik ook in mijn dagelijkse leven en eigenlijk zag ik dus iemand die volledig zichzelf was. En daar zou je je niet voor moeten schamen.

Ik heb een diep respect voor alle kinderen die elke dag, ondanks alle tegenslagen, toch weer besluiten zichzelf te zijn. Dat is niet gemakkelijk en heel erg moedig. Jullie zijn een voorbeeld! In ieder geval voor mij.

Ps: iedere zondag lees je hier het volgende deel van “de Week van Moeder enzo”.

Columnist Brenda: ‘Hij werd in de kantine ingesloten door 12 jongeren…’