Lisa van den Akker Columns 19 dec 2021, 09:57

Leestijd: 5 minuten

Columnist Brenda: ‘Mijn kind wil voortaan met ‘zij’ of ‘hen’ aangesproken worden’

Columnist Brenda (53) is moeder van Devin (15). Ze heeft een relatie met Roger die twee dochters heeft (17, 19). In het dagelijks leven is ze ondernemer, maar het allerliefst vertelt ze echte verhalen over haar kind Devin die net even anders is. Ze doet dit in haar blog Moeder enzo op Facebook of in het tv-programma Koffietijd.

De week van Moeder enzo – deel 43

Hij was super blij met z’n nieuwe shirt dat hij had gekregen voor zijn verjaardag. Een zwart shirt met het opschrift they / them, de aanspreekvorm die hij prettig vindt. Een ander shirt met een zwart witte regenboog werd afgekeurd. Hoezo zwart/wit? Een regenboog hoorde in kleur te zijn en anders was het niks. Het was in ieder geval wel lekker duidelijk. En dus heb ik het dure shirt uit Engeland (stuur je ook niet zo maar even terug) bewerkt (nou eigenlijk heeft Devin dat gedaan) met textiel stiften. En waarachtig, het shirt knapte er zienderogen van op. Hij is zo gek nog niet mijn kind.

Talenknobbel

Maar nu even terug naar die aanspreekvormen. In het Engels is het lekker makkelijk en klinkt het niet zo awkward oftewel ongemakkelijk. Dat is ook de reden dat mijn kind liever in een Engelstalig land had willen wonen. Eigenlijk is het een disaster dat hij niet door Engels sprekende ouders is geadopteerd. Nu moet mijn kind het doen met een knullig Engels sprekende moeder.

Ik was vroeger goed in talen. Nederlands, Frans, Duits, ik vond het super leuk. Maar Engels, afschuwelijk. Geen idee, maar ik word er zo hakkelig van. Ik ben een keer met mijn kind in Londen geweest en toen werd ik volledig weg geluld (excuse the word) door mijn kind die met Engelsen sprak. Soms kon ik ze zelfs niet eens volgen, hoe erg is dat? En ik liet hem ook vaak het woord doen, wel zo makkelijk.

Nederlands vind ik dan wel weer heel leuk. Je zal mij niet snel betrappen op een verkeerde d of t (nu ga je zeker opletten?) of mij horen zeggen “hun gaan ook”. Vreselijk vind ik het. En het grappige is (not) dat ik nu mijn kind met andere aanspreekvormen mag gaan aanspreken.

Nieuwe aanspreekvorm

Eigenlijk wilde ik er niet aan en heb ik het zo lang mogelijk genegeerd. Niet aardig, wel eerlijk. Maar op een dag moest ik bij de psychologe van mijn kind komen. Volgende week is de laatste keer dat we hier heen gaan. Wat is Devin gegroeid in anderhalf jaar, erg dankbaar hiervoor, maar dat terzijde. Mijn kind wilde bespreken dat hij voortaan graag anders aangesproken wilde worden. Twee paar ogen keken mij vervolgens hoopvol aan. Het erge is dat ik nog probeerde te onderhandelen. Ik had namelijk in een boek gelezen dat iemand die ook non-binair is, aangesproken werd met die of diens. Dat kon ik nog volgen.

Maar nee er werd niet onderhandeld. Als ik het voortaan over Devin had dan werd het zij en hun/hen. De reden dat ik nu al heel vaak schrijf over Devin of mijn kind. Mijn zoon gebruik ik al lange tijd niet meer. Maar als ik over hem schrijf dan zeg ik nu nog hij. Lees maar even drie alinea’s terug. Ik heb het zelfs in dit stuk aardig weten te rekken.

Als Devin voortaan naar zijn vader gaat dan is het “zij gaan naar hun vader”. Net of ik plots twee kinderen heb. Heel onlogisch nog. Ik moet mij (als ik eerlijk ben) nogmaals goed laten uitleggen waarom dat meervoud is, want het gaat er niet om dat er twee personen heersen in het lichaam van Devin. Zij zijn (daar ga ik) niet schizofreen. Maar echt begrijpen doe ik het nog niet. Waarschijnlijk omdat hij en zij de lading niet meer dekken, de identiteit is niet mannelijk of vrouwelijk en er zal voor dit soort personen dus een andere aanspreekvorm moeten worden bedacht. En voor de een is dat “die”, voor de ander “zij”. En godzijdank voor mij niet “hun”, want dat had ook nog gekund. Hun gaan naar hun vader. Au.

Verandering zorgt voor weerstand

Er waren mensen die tegen mij zeiden dat het belachelijk was. Dat “ze” wel alles konden willen, maar dat ik thuis toch de baas was? Met dat laatste heb ik helemaal niks. En met het oordeel dat ze alles wel konden willen, ben ik het ook niet eens. Ik vind het lastig, maar wil het wel proberen. Omdat ik mijn kind graag gelukkig zie en merk dat ze niet de enige zijn hierin (ik heb het nu over Devin he, ik dacht, ik zeg het er nog even bij, want ook voor jullie is het ontzettend wennen dit). Verandering zorgt vaak voor weerstand. Ook in dit geval. En wees gerust, ook bij mij, want ik ben echt geen super moeder. En ja ik zal eerder mijn best doen, omdat ik een kind heb dat het belangrijk vindt. Dus is het anders voor mij.

De kunst wordt nu om mijn kind te leren dat niet iedereen even flexibel is of er in mee wil gaan. Devin is 15 jaar en denkt (misschien net als jullie puber) dat de wereld om hen (ik word er gewoon goed in) draait. Dat is niet zo. Ik hoop dat zij er een beetje flexibel mee om weten te gaan. Dat zou fijn zijn voor hen en voor de buitenwereld. Maar goed, dit is dus het eerste stuk dat ik de aanspreekvorm verander. Ook een beetje spannend, want wie weet vinden jullie het rete irritant. Maar echt alles went. En ik kan het weten als ervaringsdeskundige ;-).

Nieuwe generatie

De toekomst verandert met een nieuwe generatie kinderen die heel eigen is. Zij doen dingen die wij (nog) niet begrijpen en staan anders in het leven. En dat is even wennen. Maar over een tijdje ben je er net als ik helemaal aan gewend en merk je het misschien niet eens meer op. Daar kijk ik naar uit. Naar dat moment. Bij mij maar ook bij jou. Het moment dat je de weerstand voorbij bent en er alleen maar respect en liefde is.

Welcome to my genderful world!

Ps:  Iedere zondag lees je hier het volgende deel van “de Week van Moeder enzo”.

Columnist Brenda: ‘Volgens mijn kind heb ik af en toe een laag zelfbeeld’