Lia Jaeqx Columns 22 okt 2020, 07:23

Leestijd: 3 minuten

Column Lia: ‘Ik hou ervan om haar op zo’n andere manier te zien genieten van alles om haar heen’

Samen met haar vrouw voedt columnist Lia drie gevoelige, nieuwsgierige en iets te slimme kinderen van 8, 6 en 4 jaar op. Door haar full time job als verpleegkundig specialist GGZ lijkt ze naar eigen zeggen soms op de ‘man die op zondag het vlees snijdt’. Haar missie? Laten zien hoe verschillend we allemaal hetzelfde zijn. Je vindt haar ook op haar eigen blog.

Column: Strand

We zijn in de herfstvakantie een Corona-proof dagje naar den Haag en besluiten last minute nog even naar het strand te gaan. Een plek waar we vanuit Zuid-Limburg nauwelijks komen en één van de plekken waar je altijd zo enorm het verschil tussen ons (de twee mama’s) ziet en de drie karakters van onze drie musketiers.

Terwijl we met onze drie musketiers richting de zee lopen zie ik dat het weer langzaam vloed begint te worden. Mijn vrouw stopt met meelopen vlakbij de vloedlijn op het strand. Ze houdt niet van het lopen over het natte, plakkerige zand en al helemaal niet van natte schoenen.

Ze roept nog na, dat we niet met onze schoenen in het water moeten gaan, maar dat is te laat. Onze kleine man des huizes rent met veel opspattend water door de plassen die de zee achterlaat op het strand. De oudste zoekt precies hoever ze kan lopen om net wel nat te worden van de binnen stromende golven. Terwijl onze middelste musketier op veilige afstand van het water blijft staan en zoekt naar een paar schelpen die ze heel voorzichtig oppakt, aan mij geeft en direct haar vingers schoon veegt aan haar broek.

Want die middelste mag dan stoer overal op willen klimmen en bijna nergens bang voor zijn, vies of nat worden vindt ze echt het meest verschrikkelijke wat er bestaat op aarde. De appel viel niet ver van de boom, want dat is precies mijn vrouw.

Terwijl ik haar aankijk zie ik dat ze geniet van het aanschouwen van haar broer en zus die er duidelijk geen enkele moeite mee hebben om nat te worden. Ze wijst mij op de ondergaande zon. Ze vraagt mij naar het zout dat ze proeft op haar lippen, zonder dat we echt in de zee geweest zijn. Ze wil het graag snappen.

Heel voorzichtig voelt ze met één vinger aan het schuim van de golven, op het moment dat het water terug de zee in gaat. Ik hou ervan om haar op zo’n andere manier te zien genieten van alles om haar heen. Even later loopt ze met mijn vrouw de pier op om te kijken hoe de horizon er daar anders uitziet en om naar ons te zwaaien.

Ik ga naar onze andere twee musketiers, we zoeken nog meer schelpen, stampen in het water, de jongste probeert het natte zand omhoog te schoppen met zijn voeten en samen rennen we gillend weg van de wat hogere golven, die verder het strand op komen. Ik leg ze uit hoe het vloed wordt en laat ze het water meten aan de gekleurde palen van de pier, waarbij we zien dat een half uur later het water een stuk verder is.

We zijn lekker aan het ravotten met de zee en het strand, daar hou ik ook van. Het maakt me niet uit dat onze schoenen en broeken vies en nat zijn, we hebben lol en iedere minuut op dat strand voelt als een cadeau.

Meer lezen van Lia:

• Column Lia: ‘Met zo’n gezin als wij is er weinig stereotype rolgedrag’
• Lia: “Het is soms best lastig als je drie, vier of zes jaar bent en zoveel ziet en voelt, wat je niet altijd genoeg begrijpt”
• Lia: ‘Die heerlijke gesprekken en nieuwsgierige vragen zijn we al lang gewend van onze oudste musketier’