Sophie Nortier Columns 1 feb 2021, 06:25

Leestijd: 3 minuten

Columnist Lia: ‘Je moet de fun erin houden als je al zolang weinig buitenshuis kan doen’

Samen met haar vrouw voedt columnist Lia drie gevoelige, nieuwsgierige en iets te slimme kinderen van 8, 6 en 4 jaar op. Door haar full time job als verpleegkundig specialist GGZ lijkt ze naar eigen zeggen soms op de ‘man die op zondag het vlees snijdt’. Haar missie? Laten zien hoe verschillend we allemaal hetzelfde zijn. Je vindt haar ook op haar eigen blog.

Column: Een beetje uitdaging kan geen kwaad

‘Als je al zo’n tijd met elkaar zoveel mogelijk thuis bent door de COVID-19 maatregelen, kan een beetje nieuwe uitdaging en lol geen kwaad in huis. Dus zo nu en kan geven we elkaar wat extra ‘lol-opdrachten’.

Onze drie musketiers waren druk aan het spelen in de kamer. In ons kleine huisje, waar kamer en keuken in elkaar over gaan, geeft dat soms wat meer herrie. Dus toen de mama’s de planning van de verdere middag wilde bespreken, weken we even uit naar de badkamer die naast de keuken zit.

Nadat we de planning rond hadden, keek ik om de hoek naar onze keukenkastjes en naar onze kinderen. De drie musketiers die nog druk aan het spelen waren, laten normaal alles uit hun handen laten vallen als ze een knik van dat keukenkastje horen of een beweging van ons die richting op zien gaan.

Het keukenkastje waar de snoepjes en koekjes liggen. Van eten, krijgen ze nooit genoeg. Dan is het werkelijk één voor allen en allen voor één om te zorgen dat met hun zes smekende, liefste ogen, perfect samen werken om ons zover te krijgen dat ze iets lekkers mogen.

Ik zag een perfecte uitdaging voor me en legde hem voor aan mijn vrouw. Ik vroeg of ze de koekjes trommel kon pakken zonder dat de kinderen het zouden merken. Aangezien ik getrouwd ben met iemand die zichzelf zo nu en dan graag bewijst, was dat meteen akkoord. Haar ‘game-face was on’.

Ze deed haar schoenen uit en liep heel voorzichtig en langzaam richting het betreffende keukenkastje. Bleef staan als het gespeel van de kinderen minder leek te worden, om haar pad te vervolgen als dat vals alarm bleek.

Vanuit de badkamerdeur moedigde ik haar zo zacht mogelijk aan. Eenmaal bij het keukenkastje, maakt ze hem heel voorzichtig open, pakte de trommel verstopte hem onder haar vest en liep met haar rug naar de kinderen, alsof ze een vierde musketier in haar buik droeg, terug naar de badkamer. Missie geslaagd. We lachten en vierden de overwinning met een knus (onze knuffelkusjes).

Alleen toen gebeurde er iets in mijn buik, een soort kriebel kwam naar boven en vulde mijn lijf met enthousiasme. Ik wilde ook. Dus ik ging voor de snoeppot, met een compleet andere tactiek. In plaats van langzaam ging ik zo snel mogelijk naar de kast, pakte de pot voor mijn buik en liep met een zijwaartse danspas terug.

Ondanks de andere tactiek was ook mijn missie geslaagd. Of wij zijn gewoon heel goed (natuurlijk), of de kinderen zitten zo in hun eigen spel dat ze geen oog en oor meer hebben voor ons of voor eetbare spullen. Top was het wel. Inmiddels lagen we krom van het lachen in de badkamer.

Nogmaals: je moet de fun erin houden als je al zolang weinig buitenshuis kan doen. Gelukkig lukt ons dat meestal aardig.’

Meer lezen van Lia?

• Lia: ‘Ik vrees voor de tijd dat ik niet meer kan winnen, want het zijn nu al geduchte tegenstanders’
• Column Lia: ‘Met zo’n gezin als wij is er weinig stereotype rolgedrag’
• Lia: ‘Ik weet het nog goed, ons eerste bezoek aan de verloskundige’