Ruth Oei-Abraham Persoonlijk 16 mei 2020, 09:44

Leestijd: 3 minuten

Schrijver Lex Paleaux over zijn eerste weken, en perikelen, als vader

Het is niet niks, een eerste baby. Niet voor de moeder, maar zeker ook niet voor de vader. Dat ervaart ook schrijver Lex Paleaux nu hij sinds een paar maanden de trotse vader is van dochtertje Mia. In deze column vertelt hij alles over zijn eerste weken als vader.

‘Bel je mij straks nog even als je gaat voeden?’

‘Mijn vriendin en onze dochter zijn een nachtje uit logeren bij haar ouders. We zijn sinds een paar maanden ‘vader en moeder’, dat is een titel die je relatief eenvoudig weet te bemachtigen, maar een rol die je niet zo 1,2,3 onder de knie hebt. Ik ben een schrijver en mijn vriendin is een universitair geschoolde therapeut. Op papier is dat een perfecte match. De ene schrijft over zijn emoties en de ander kan dat, vanuit een wetenschappelijk oogpunt, perfect ontleden, pareren en doorgaans zelfs waarderen.’

Hoe het allemaal begon …

‘Toen wij elkaar leerde kennen was ik in Haarlem ‘die man met zijn hond’, werkte ik aan mijn debuutroman en was redelijk onbenaderbaar voor de liefde. Ik had mijn portie wel gehad en was tevreden met het leven dat ik op dat moment leidde. Als ik destijds een contactadvertentie zou hebben geschreven, had die er ongeveer zo uitgezien:

‘Man met hond zoekt niemand, om alleen met zijn viervoeter lange strandwandelingen te maken. Wij houden van snuffelen aan harige billen, schrijven, plassen tegen bomen en drinken bij voorkeur koffie met veel melk of slootwater met wat groene drab erop.’

‘Slechts twee kloppen op mijn voordeur waren er voor nodig om drie jaar later mijn leven 180 graden te laten draaien. De hond is er nog steeds en datzelfde geldt voor mijn schrijven. Alleen ben ik nu vader van een prachtige dochter, genaamd Mia. Ze doet precies waar baby’s goed in zijn en dat is de boel ontregelen, althans zo voelt het voor mij. Ik probeer de goede dingen tegen mijn vriendin te zeggen, maar zeg de verkeerde. De afwas staat te lang en slaap komen we te kort.

Even afstand

Kortom, alles draait om vijf kilo verkeersopstopping op het relationele vlak. Omdat ik twee uitzonderlijk drukke dagen voor de boeg heb, besluit mijn vriendin om even naar ‘opa en oma’ te gaan. Zo kan zij bij haar ouders weer even dochter zijn en kan ik mij volledig storten op mijn werk en het schilderen van een muur met kalkverf. Vlak voor het slapengaan belt ze me op en vraagt of ik haar nog wel aardig vind. Iets met hormonen en een gekwetst ego dansen een tango die het al snel aan enige vorm van ritme ontbreekt.’ Het resultaat is een boze vriendin die terecht stelt dat ze mij morgen wel weer spreekt.

‘Nu lig ik in bed en staar naar het scherm van mijn iPad, de hond ligt diep te slapen, hij wel…’

Ik denk aan Mia, aan haar pruillip voor ze gaat brullen, aan de dierentuingeluiden die ze maakt als ze slaapt, aan een enorme hoeveelheid babyscheetjes, maar vooral denk ik aan mijn vriendin. Hoe ze negen maanden lang heeft gewerkt om van mijn één minuut achtentwintig aan input, iets te maken wat mijn stoutste verwachtingen en grootste dromen overtrof. Morgenochtend zal ik haar gelijk bellen en zeggen dat het me spijt.’

‘Ga ik nu maar even afwassen, ik kan toch niet slapen.’

Schrijver Lex Paleaux debuteerde in 2020 met zijn roman ‘Winterwater’. Het vervolg op zijn veelgeprezen debuut zal in het najaar van 2020 uitkomen. Daarnaast is hij werkzaam als scriptschrijver, columnist en radio-columnist. Hij woont met zijn vriendin en pasgeboren dochtertje Mia in Haarlem.

Meer vader-verhalen lezen?

• Dit zijn de 7 redenen waarom vaders meer credit verdienen
• 11 vader dochter liedjes die je emotioneel raken (van blijdschap of verdriet)