Sophie Nortier Persoonlijk 27 feb 2021, 07:47

Leestijd: 7 minuten

Columnist Daphne: ‘Het had lang geen prioriteit. Herstel: IK had lang geen prioriteit’

Columnist Daphne schrijft over haar transzoon Nouri(14), die worstelt met zowel zijn identiteit als jongen in een meisjeslichaam, als de gevolgen van een hersenbloeding die hij als baby opliep. Over dochter Lynn (7), die met haar eigenzinnige karakter en diva gedrag Daphne alert en op haar tenen houdt. Maar ook schrijft ze soms over haar belevenissen als treinmachinist. Eveneens houdt ze een eigen blog bij: Daphnes Wereld.

Column: Almost Fitgirl

‘Een goed begin is het halve werk, zeggen ze wel eens. En zo wilde ik 2020 goed beginnen. Meer sporten was mijn queste. Omdat ik ook geen twintig meer ben. Omdat op mijn leeftijd de zwaartekracht begint werken. Omdat mijn longen op mijn tenen liggen als ik eens twee trappen op ren. En omdat ik – door zo op te gaan in mijn rol als moeder – mezelf te lang verwaarloosd heb.

Kinderen eerst

Dat laatste zal veel moeders bekend voorkomen denk ik. Als onze kleintjes nog echt klein en kwetsbaar zijn, offeren wij mama’s alles voor ze op. Ons lijf (dat deden we al in de zwangerschap), onze slaap (bij sommige kids durend tot ver in hun kleutertijd), onze me-time (die drie minuten op de wc tellen niet) en soms onze geestesgezondheid. Want hoe kun je eigenlijk zo leven? Jezelf wegcijferen voor je kroost? In mijn geval komt daar – niet om zielig te doen – nog eens een ‘zorgenkind’ bij en dan gaat het dubbel op.

Als ik terugkijk op sommige periodes dan denk ik: hoe heb ik het in godsnaam allemaal overleefd? Nu ik de veertig gepasseerd ben, merk ik dat ik meer en meer behoefte heb aan dingen die ik altijd al had willen doen. De afgelopen tien jaar lijken voorbij te zijn gevlogen zonder mij erin.

En nu kijk ik terug en denk ik: wat kwam er van al die plannen die ik ooit maakte? Reizen die ik nog wilde doen? Avonturen die ik had willen beleven? Studies of interesses die ik had willen oppakken? Je denkt dat je zeeën van tijd hebt, maar op mijn leeftijd besef je dat je wellicht het grootste stuk van je leven al achter je hebt en niet voor je. Of in ieder geval het meest vitale stuk van je leven.

En wat heb ik daarmee gedaan eigenlijk? Moederen. Zorgen. Werken. Het hoofd boven water houden. En dat was het dan eigenlijk wel.

7x zo zorg je voor meer me-time in je hectische leven

Midlife crisis?

Oh begrijp me niet verkeerd: ik heb ook genoten, gekoesterd, lief gehad en gelachen. En die geborgenheid die ik voel in mijn gezin is belangrijker dan welk avontuur dan ook. Maar toch merk ik dat dingen gaan kriebelen. Zou het dan toch die zogeheten midlife crisis zijn? Dat je ineens van die gekke dingen doet? Zo heb ik nu eindelijk die tatoeages laten zetten die ik altijd al wilde en daar krijg ik wel eens commentaar op: “Op je veertigste nog eens een keer?”

Ja, waarom niet? Het had lang geen prioriteit. Herstel: IK had lang geen prioriteit. Maar daar breng ik op dit moment verandering in. Nu de kids wat ouder en zelfstandiger worden, is er weer ruimte. Ruimte voor mij! Voor wat ik wil en leuk vind.

Zo ben ik onlangs een cursus fotografie gaan doen, iets dat altijd al mijn interesse had, maar wat er simpelweg niet van kwam. En jeetje, wat kom ik daarvan tot rust! Gewoon een paar uurtjes in de natuur verdwijnen, alleen ik met mijn camera. Geen “mama kijk, mama zie, mama kom, mama mag ik….” Alleen maar bloemetjes, bijtjes, vogels, kikkers, wind, zon en stilte. Wat een energiebooster!

Ook een energiebooster is het sporten. Tenminste… Als je jezelf er toe kan zetten. En ik ging als een speer! Iedere dag een half uurtje investeren in mezelf. En hoewel ik daar in het begin bijna geen puf voor had en mezelf regelmatig een schop onder mijn eigen reet moest geven, merkte ik op lange termijn dat ik ervan ging genieten. Niet van het sporten zelf, maar het gevoel dat je daarna krijgt: mega voldaan! En dát mensen, werkt enorm verslavend!

Corona

En toen… Toen was er ineens Corona en dat gooide compleet roet in mijn schema! De kinderen zitten constant ‘in mijn aura’, ik moet verplicht lesgeven wat zó niet mijn ding is, mijn werk gaat gewoon nog door op hetzelfde level als anders, maar uitstapjes zijn er niet meer.

Tijd om te sporten of even een rustmoment voor mezelf ook niet met de kids constant om me heen. De vrijheid en tijd voor mezelf waarvan ik helemaal begon op te bloeien, wordt bruusk weer weggerukt. En dat valt me zwaar moet ik zeggen. Het sporten is van de baan en uit frustratie grijp ik dan weer eens wat vaker naar de Tony Chocolonely en tel uit je winst aan rollade rolletjes!

Inmiddels zijn we 2021 en begon dit jaar niet met leuke vooruitzichten voor de toekomst, maar zitten we volop in de tweede lockdown. Ik kan je vertellen dat mijn motivatie om iets aan mijzelf te doen daar niet beter op geworden is. De enige ‘verzetjes’ momenteel zijn mijn werk (waar het door de maatregelen ook niet meer is zoals het was) en naar de supermarkt (waar ik al de schurft aan had vóór de corona tijd, maar waar mijn irritatie level nu nog sneller stijgt, omdat we elkaar nog sneller in de weg lopen vanwege het feit dat echt IE-DE-REEN zo’n kut-karretje mee moet.)

Ja ik weet het: ik heb geen klagen. Ik héb nog werk waar ik ook fysiek naar toe kan. En daardoor kán ik mijn boodschappen ook gewoon nog betalen. En geloof me, daar knijp ik mijn handen voor dicht van dankbaarheid! Want menig ondernemer staat er anders voor. Daarnaast zijn we gelukkig allemaal gezond en dat is wel het belangrijkst.

Een écht constructieve anti-stress aanpak (van een psycholoog)

Maar toch moet eerlijk bekennen dat ik deze tweede lockdown veel meer moeite heb met de beperkte vrijheid dan de eerste keer. De winterperiode helpt daar natuurlijk ook niet bij…

Ik ben best gevoelig voor een winterdip en dit jaar raakt hij me extra hard. Ik voel me zo leeg, kan het niet uitleggen. Normaliter heb ik een aardig intensief leventje. Dat die drukte eventjes ophield, dat was best fijn. Even adempauze. Maar nu duurt die adempauze veel te lang en krijg ik geen lucht meer, zo voelt het. Aansteller? Misschien zie jij dat zo. Maar mijn gevoel is mijn gevoel en dat mag er zijn.

Hanging in there…

En ook al vind ik zelf ook dat de dip nu lang genoeg heeft geduurd en het hoog tijd wordt om mezelf die welbekende schop onder mijn reet te geven, ben ik zelfs dáár nog te lamlendig voor. Het gaat moeizaam, met krachteloze duwtjes in plaats van die ferme trap die ik nodig heb om deze neerslachtigheid te doorbreken.

Misschien moet het eerst wat zonniger worden. Niets is bevorderlijker voor je energiegehalte dan een goeie dosis vitamine D! Of misschien heb ik de juiste motivatie nog niet gevonden en moet ik lekker die zonvakantie gaan boeken. Ik kan geen betere motivatie bedenken dan het beeld van mezelf als een oversized rollade in een te strak zittende bikini op het mediterraanse strand. Yikes!

Nog even volhouden dan maar. Een wijs man zei ooit: “Zonder dalen zijn er ook geen pieken.” Dus na dit immense dal moet er wel een formidabele piek komen, kán niet anders!

Ik herinner me nog een oud collega, ooit een goede mentor maar inmiddels helaas overleden, die altijd van die geweldige uitspraken had. “Daphne,” zei hij dan, “Het is nog nooit zo donker geweest of er is wel weer licht aan de horizon.” En zo is het. Nog even mensen, en dan zien we die glimp licht waar we zó naar verlangen. Just hang in there a little bit longer.’

Aan alle thuiswerkende ouders; dit wil je even lezen