Sophie Nortier Columns 26 apr 2020, 07:22

Leestijd: 5 minuten

Brenda: ‘Hij zei het plompverloren “Mam, ik moet je wat vertellen. Ik val op jongens.”’

Columniste Brenda (51) is moeder van zoon Yens (13). Ze heeft een relatie met Roger die twee dochters heeft (15, 17). In het dagelijks leven is ze ondernemer, maar het allerliefst vertelt ze echte verhalen over haar zoon Yens die net even anders is. Ze doet dit in haar blog Moeder enzo op Facebook of in het tv programma Koffietijd.

Column: Mijn kind is homo

‘We zitten spaghetti te eten. Zijn lievelingskostje. Op de achtergrond schalt de tv en onze aandacht wordt getrokken door hetgeen gezegd wordt door de presentator. Ook mijn zoon van dertien hoort het nieuws. Zonder iets te zeggen, verlaat hij de tafel en gaat op de bank zitten. Met zijn ogen gericht op de tv. Twee homo’s zijn uitgescholden en in elkaar geslagen op straat. Ze liepen hand in hand en dat was volgens het groepje jongens dat slechts vijftien jaar was niet normaal.

Precies een jaar geleden vertelde hij het mij. Ik weet het nog als de dag van gisteren. Hij was naar theaterles geweest en was heel erg uitgelaten. Dat was hij wel vaker na zo’n les dus dat was niets nieuws. Ik vond het fijn dat hij een hobby had gevonden waar hij helemaal zichzelf kon zijn en waar hij geaccepteerd werd zoals hij is.

Mijn zoon is anders. Dat is hij altijd al geweest. Sinds zijn achtste wil hij modeontwerper worden of choreograaf, dat kan ook, want hij zit tegenwoordig ook op dansles. Hip hop en op dansles op hakken. Duidelijk anders dus. Vroeger werd hij gepest, omdat hij graag met meisjes speelde. Tegenwoordig vinden ze zijn manier van lopen al een reden om hem in de schoolgangen op te jagen.

Maar even terug naar dat moment. We zaten in de auto op weg naar huis. Hij zei het plompverloren, zonder een bruggetje te maken naar het onderwerp. Iets wat hij later wel zou gaan doen om het aan andere mensen te vertellen. “Mam, ik moet je wat vertellen. Ik val op jongens.” Ik keek hem aan en kon niks anders bedenken dan te zeggen dat het helemaal niet erg was.

Heel graag zou ik het moment nog een keer over willen doen en enthousiaster willen reageren, maar op dat moment was ik toch een soort van aangeslagen. Raar, want dit kwam niet uit de lucht vallen. Maar nu was het echt. Er was geen weg meer terug. Mijn kind is homo.

Als moeder denk je dan aan die beren. Die enorme beren op de weg die je heel veel angst kunnen aanjagen. Hij zou gepest kunnen worden (is inmiddels een feit) en als hij later hand in hand zou lopen met een jongen dan bestond de kans dat anderen hem vreselijk in elkaar zouden kunnen slaan. Van dat idee werd ik helemaal niet goed. Nog steeds niet eigenlijk en dus probeer ik er maar zo weinig mogelijk aan te denken.

Die agressie richting homo’s is de enige reden dat ik liever had gehad dat mijn kind hetero was. Ik gun mijn lieve kind heel veel liefde en zeker geen moeilijk levenspad. Gelukkig zag zijn vader minder hobbels en reageerde heel erg enthousiast. Sterker nog hij nam hem mee uit eten om het te vieren.

Van zijn oma (mijn moeder) kreeg hij € 20,- omdat dit zulk goed nieuws was. En dat is het natuurlijk ook. Want ik ben dankbaar voor het feit dat mijn kind op zijn twaalfde al de ballen had om uit die kast te komen. Wat een kanjer, ik vind het zo moedig op die leeftijd. Elk jaar dat je in een illusie moet leven, is er wat mij betreft één teveel.

Niemand in onze vriendenkring was verbaasd over zijn coming out. Daar was hij zelf wel een beetje verbaasd over. Hoe kon iedereen dat toch al weten? Ik moest erom lachen en was blij voor hem dat hij zulke goede reacties kreeg. Dat was alvast iets.

Maar nu zit hij voor de tv en te kijken naar een jongen die in elkaar is geslagen. Omdat hij op straat hand in hand liep met zijn vriend. Hij moet ervan huilen en zegt dat hij zich nooit zal gaan aanpassen. Mijn kind zal nooit wijken voor geweld. Ondanks het gepest op school blijft hij altijd zichzelf. Hij weigert zich aan te passen en te buigen voor de groepsdruk. Hij kan het ook niet. En later zal dit niet anders zijn. Dat weet ik nu al.

“Ik blijf echt wel met mijn vriend hand in hand lopen, hoor mam. Ik duik wel een kledingzaak in als ik een onguur groepje zie. Dan durven ze vast niets, want er hangen daar allemaal camera’s”. Ik zeg hem dat ik het helemaal snap. En niet dat kledingwinkels niet altijd open zijn en dat je soms kansloos bent als je de verkeerde tegenkomt.

Ik ben trots op zijn moed. Als je niet kunt zijn wie je bent dan verloochen je jezelf, is mijn motto. Maar nu hebben we het wél over mijn kind. Mijn geweldig lieve kind dat van knuffelen houdt en de wereld zoveel liefde te geven heeft. Het liefst zou ik hem tegen alles willen beschermen, maar dat gaat niet.

Dus laten we hopen dat de wereld door deze Corona-crisis een beetje coulanter wordt naar elkaar. Laten we er iets van leren. Want liefde overwint alles, altijd.’

Lees ook:

• Column Lia: ‘Met zo’n gezin als wij is er weinig stereotype rolgedrag’
• Prideweek: 5 tips voor ouders na de coming-out van je kind
• Onderzoek: Nederlandse LHBTI-kinderen voelen zich steeds minder fijn op school