Lisa van den Akker Persoonlijk 7 feb 2022, 08:50

Leestijd: 4 minuten

Columnist Brenda: ‘Mijn kind riep tegen klasgenoten dat ze liever dood wilden’

Columnist Brenda (53) is moeder van Devin (15). Ze heeft een relatie met Roger die twee dochters heeft (17, 19). In het dagelijks leven is ze ondernemer, maar het allerliefst vertelt ze echte verhalen over haar kind Devin die net even anders is. Ze doet dit in haar blog Moeder enzo op Facebook of in het tv-programma Koffietijd.

De week van Moeder enzo – deel 50 – eindeloos gepest

“Eindeloos gepest”. Zo heet de indringende titel van de documentaire die komende dinsdag uitgezonden wordt op tv (meer info bij Ps). Zoals velen van jullie weten, is mijn kind ook heel erg gepest. Ik heb daarom heel wat moed moeten verzamelen om deze documentaire te gaan bekijken. Want dat is wat mij gevraagd is door het tv programma.

Ik was bang dat het bekijken van deze documentaire mij weer pijn zou doen. Oude pijn die ik diep van binnen nog heb opgeslagen, omdat mijn eigen kind al van jongs af aan gepest is. Het begon vrij onschuldig op de lagere school, maar werd heftiger op het voortgezet onderwijs. Daar werd Devin regelmatig door een groep kinderen ingesloten in de kantine waardoor ze deze plek lieten voor wat het is en bleef lopen in de pauze, omdat mijn kind ook werd achtervolgd in de gangen. Hierdoor was Devin niet meer in staat om rustig een broodje te eten of even te ontspannen in de pauze.

Het escaleerde toen mijn kind op een vrijdagmiddag (je vergeet ook nooit meer de dag) tegen klasgenootjes riep dat ze liever dood wilden. Ik werd direct door de mentor gebeld, die deze opmerking heel serieus nam, maar ook direct erbij vermelde dat het wel heel erg was voor de meisjes tegen wie Devin het gezegd had. Euh? Moest ik nu medelijden gaan krijgen met de klasgenootjes die blijkbaar een licht traumaatje hiervan hadden?

Sorry, ik begrijp het punt maar als je kind van alles meemaakt op een Havo dan denk je echt alleen aan je kind hoor en niet aan de omstanders die blijkbaar ook niet in staat waren om het voor mijn kind op te nemen. Want zo is het ook. En ook daar heb ik begrip voor, omdat ik weet hoe groot de groepsdruk is in die leeftijd. Je hoort er liever bij dan dat je je nek uitsteekt voor een ander met het risico zelf gepest te gaan worden.

Het was dus einde oefening met deze school. Kijk, je probeert het altijd eerst op te lossen met de leraren en de kinderen, maar als het niet ophoudt dan moet je ingrijpen als ouder. Dat is mijn mening. Wij hebben er voor gekozen om ons kind naar een andere school te laten gaan. Een school met meer kleurrijke kinderen, meer gelijkgestemden dus. De beste beslissing ever. Overigens was daarmee niet alles opgelost.

Ons kind heeft veel therapie gekregen, om zijn eigen zelfbeeld weer op te krikken, want daar was niks meer van over. Het dieptepunt was dat Devin niet dood wilde, maar ook niet meer wist hoe ze moesten leven. Wat voel je je dan machteloos als moeder. En wat een angst heb je dan, dat het werkelijkheid wordt en je kind zichzelf iets aan doet. Ik zal je zeggen, dit is de meest verdrietige periode in mijn leven geweest. Een periode die ik als een litteken met mij meedraag.

Maar inmiddels weet ik dus ook dat het heel anders kan aflopen dan het meisje in de documentaire. Een prachtig kleurrijk meisje dat een regenboog vlag voor haar raam had hangen en net als mijn kind heel erg van diamond painting hield. Ik moest wel heel even slikken van de overeenkomsten. Ze was duidelijk anders dan andere kinderen en durfde hier ook voor uit te komen. Ik vond het geweldig dat ze zichzelf zo durfde te laten zien. Wat een moed heb je dan als kind. Maar ja het liep niet goed af en daar kan ik nu nog boos over worden. Dat zo’n mooi kind het niet meer ziet zitten, omdat er kinderen zijn die het blijkbaar nodig vinden om een ander eindeloos te pesten. Tot geweld aan toe. Ik vind het verschrikkelijk.

De vraag aan mij als ervaringsdeskundige voor ouders van een LGBTQ kind, was dus of we dit soort situaties kunnen vermijden? Ik heb besloten een positief tegengeluid te laten horen. Ook omdat ik andere ouders in een soortgelijke situatie hoop wil geven. Hoop dat het ook anders kan aflopen. Hoop dat je kind ook weer kan opkrabbelen met de juiste hulp. Maar ik geloof ook heel erg in gelijkgestemden. Zodat je ziet dat er meer kinderen zijn zoals jij. Zodat je voelt dat je goed bent zoals je bent, ook al is de meerderheid anders dan jij.

Ik heb de documentaire gekeken en vind er wel het een en ander van. En dat mag ik komende dinsdag vertellen in het online gesprek dat na de uitzending volgt. Samen met andere deskundigen. Je kan als je wilt online mee praten en vragen stellen aan ons als je dat wilt. Ik geef je heel graag een steuntje in de rug. Houd hoop! En zorg voor clubjes en andere gelegenheden waar je kind zich veilig voelt. Wie weet zie ik jullie dinsdag. De link staat hieronder. Liefs.

Ps 1: Hier kan je je aanmelden om online mee te praten: