Sophie Nortier Columns 31 jan 2021, 06:03

Leestijd: 5 minuten

Brenda: ‘Soms zette hij volledig zijn hakken in het zand en kreeg ik de volle laag’

Columniste Brenda (51) is moeder van zoon Yens (13). Ze heeft een relatie met Roger die twee dochters heeft (15, 17). In het dagelijks leven is ze ondernemer, maar het allerliefst vertelt ze echte verhalen over haar zoon Yens die net even anders is. Ze doet dit in haar blog Moeder enzo op Facebook of in het tv programma Koffietijd.

Column: De week van Moeder enzo

‘Ik krijg een berichtje in Magister. Het portaal van school waar ik zo weinig mogelijk in probeer te kijken. Ik zeg probeer, want ik spiek wel eens naar het rooster en naar de cijfers, die zeer fluctueren.

Zelf was ik altijd een strebertje. Zo’n irritant meisje dat zei “nou ik weet niet of ik het proefwerk goed gemaakt heb hoor” en dan naar huis ging met een 8. Ik haalde het liefst goede cijfers en gokte het niet om een toets half of zelfs helemaal niet te leren.

Geen idee waarom ik zo streberig was. Misschien dat ik mijzelf meer de moeite waard vond als ik het goed deed op school. Ik wilde dat mijn ouders trots waren en haalde daar mijn eigenwaarde uit. Helemaal niet goed natuurlijk en misschien ook niet nodig.

Huiswerk

De cijfers van mijn zoon gaan alle kanten op. Hij is 14 en ik kan niet zeggen dat hij altijd zijn best doet. Soms interesseert het hem geen reet en soms lukt het ook gewoon niet. Want hij heeft wel een goed stel hersens gekregen, maar er gaat van alles in dat koppie om. Zeker nu met Corona.

En dat laatste begrijp ik helemaal. Alleen met de soms complete desinteresse in school heb ik wat meer moeite. Misschien is het herkenbaar. Ondanks dat het bij de leeftijd hoort, vond ik het toch lastig. We kregen geregeld ruzie over dat huiswerk en die cijfers.

Ik probeerde hem te helpen, maar dat viel niet mee. Soms zette hij volledig zijn hakken in het zand en kreeg ik tijdens het uitleggen de volle laag. Ik legde het verkeerd uit en ik deed stom.

Het vergde in ieder geval veel van mijn geduld dat ook wel eens opraakte en dan waren de rapen helemaal gaar. Dan riep ik uit frustratie dingen die ik beter niet had kunnen roepen en die hem kwetsten. Hij trekt zich alles namelijk erg persoonlijk aan en wil graag bevestiging hebben dat hij het goed doet. Nu ik dit weet, besef ik ook wel dat ik sommige dingen ook niet handig heb aangepakt. En dat spijt mij ook.

Therapie

Mijn kind gaat naar therapie toe elke week. In eerste instantie was het om alle pesterijen te verwerken die hij te verduren heeft gehad. En dat is gelukt, alleen heeft hij nog wel een issue met zijn eigenwaarde (wie niet?). Maar als je in zijn geval tot en met Havo 1 gepest en geadopteerd bent (en ooit dus ook nog eens afgestaan bent door je biologische ouders om welke reden dan ook) dan heb je ook wel iets op je bordje liggen. Dan voel je je heel snel afgewezen, ook als een ander (lees in dit geval vooral je moeder) het niet zo bedoelt.

Er kwam een verwijdering tussen mijn kind en mij. Ik weet heus wel dat een kind zich van zijn moeder moet losmaken, maar toch vond ik het moeilijk, want we zijn altijd twee handen op één buik geweest. En nu ging hij er met gestrekt been in bij mij.

In overleg met de psychologe besloten we dat ik mij niet meer ging bemoeien met dat huiswerk en die cijfers. Ik moest misschien wel gaan wennen aan het idee dat hij helemaal niet over zou gaan dit jaar, omdat je je energie niet aan alles kan geven. Het is belangrijker dat mijn zoon weer beter in zijn vel komt te zitten. En dat snapte ik, maar lastig vond ik het als streber wel. Het liefst had ik èn èn. Maar dat is natuurlijk mijn ding.

Ik werd geholpen door Corona. Althans zo zie ik het. Ik werd ontzettend ziek en heb lang geïsoleerd op een kamer gelegen. En dus kon ik mij niet meer bemoeien met mijn kind. Ik zat hem voorheen teveel op zijn huid en dat kon niet meer. Ik had er de energie niet voor. Toen niet en nog steeds niet. En dus laat ik het eindelijk gaan. Dat is voor iedereen het beste en zeker voor mijn zoon.

Ik zie een berichtje in Magister dat mijn kind bepaalde dagen niet aan de les heeft meegedaan en haal mijn schouders op. Ik heb deze door Corona gemist en vertrouw erop dat dit de dagen zijn geweest dat het allemaal even niet lukte. En dat mail ik de lerares dan ook.

Het is een fijne school die erg met ons kind meedenkt en daar ben ik dankbaar voor. Na alle pesterijen op andere scholen is dit een veilige omgeving en dus komt er weer ruimte om andere dingen te leren en te verwerken. Ook voor mij als moeder, want ik ben zeker niet perfect.

Ik moet ook leren accepteren dat niet alles gaat zoals ik het wil. Dat er dingen zijn die mijn kind belangrijk vindt en waar ik wel in mee moet gaan, ondanks dat ik er moeite mee heb. Zoals de verandering van zijn naam. Daarover volgende week meer.’

Meer lezen van Brenda?

• Brenda: ‘In zijn kamer zie ik een bureau dat bezaaid ligt met make-up’
• Brenda’s adoptieverhaal #1: ‘Je beseft dat een diepe wens in vervulling gaat. Je wordt moeder.’
• Zoon van columniste Brenda ging, na jaren gepest te zijn, naar een nieuwe school: ‘De klas had hem positief verrast’