Sophie Nortier Persoonlijk 3 mrt 2021, 16:36

Leestijd: 2 minuten

Afke: ‘Ik streel zachtjes haar haren en vertel haar dat ik zo trots op haar ben omdat ze huilt’

Afke (44) schrijft, is moeder van drie en werkt als lichaamsgerichte therapeut.

Column: Stoer meisje

‘Er woont een meisje in ons huis.
Ze heeft twinkelende ogen en o wee als je haar vertelt dat iets niet mag.
Er woont een meisje in ons huis.
Ze springt, huppelt, danst en trekt alle laatjes open die wij net dicht hadden gedaan.
Er woont een meisje in ons huis.
Ze houdt van luid, gek en roze, maar niet van vreemde mensen vragen.
Ik hou van haar vuur, ik bots met haar vuur, ik schrik soms van haar vuur.
Er woont een meisje in ons huis.
Ze is zo stoer dat ze Ronja (de roversdochter) zou kunnen heten.

Gisterenavond bracht ik het meisje in ons huis naar boven. We zouden samen een voetenbad nemen na een lange warme wandeling door de dierentuin eerder die dag. Terwijl haar broers het op hadden gegeven en zuchtend en klagend achter ons aan sjokten, raakte hun zusje niet uitgerend.Trots keek ik naar haar. Dapper ding.

‘Mama,’ hoorde ik iemand roepen vanuit de slaapkamer. Er zat een snikkend meisje op de grond. Ze wees naar het wondje onder haar voet en zei dat ze niet in bad durfde. We bekeken het plekje samen, ik humde en probeerde haar over te halen wél in bad te stappen. Het hielp niet. Integendeel. Ze begon te huilen. ‘Ik ben geen stoer. Ik ben geen stoere meisje meer… Jij bent een stoere mama maar ik heb geen stoer.’ Mijn adem stokte en mijn hart trok een beetje samen…

Bij mijn ouders woonde vroeger een meisje in huis. Ze kon autorijden lang voordat ze haar rijbewijs had gehaald. Haar vader, die bij de recherche werkte, zou van haar een coureur maken. Laatst botste ze bijna met een andere auto. Ze schrok, maar wist zich onmiddellijk te herpakken. Ze haalde haar grappentrucendoos te voorschijn toen haar partner een hand op haar schouder legde. De verharding rond haar hartstreek merkte ze niet op. Daarna ontfermde ze zich over de andere inzittenden. En ze gingen verder.

In mijn praktijk ontmoet ik veel stoere meisjes die nu groot geworden zijn. Ze durven veel, zijn van niemand afhankelijk en werken hard. Ze weten wat goed voor hen is en gaan voor hun doel. Maar voelen en verbinden is lastig en hun lichamen doen niet altijd wat ze willen. Het is alsof ze het stoere hebben meegenomen en het meisje van toen zijn vergeten.

Totdat ze liefdevol worden aangeraakt.

Er woont een meisje in ons huis en ik lig bij haar in bed. Ik streel zachtjes haar haren en vertel haar dat ik zo trots op haar ben omdat ze huilt. Ik vertel haar waar ik bang voor ben en vraag haar of ze ook wel eens bang is.

Stoere meisjes.’

https://www.famme.nl/afke-column-huilen/