Afke Bohle Columns 22 apr 2020, 07:08

Leestijd: 3 minuten

Afke: ‘Ineens voelde ik weer de band tussen ons, en het vertrouwen dat alles gewoon goed was’

Columnist Afke (41) is naast moeder van drie ook partner, dochter, vriendin, buurvrouw, vrijwilliger en ZZP-er en leert steeds beter om gewoon zichzelf te zijn. Ze heeft een zwak voor imperfectie en echtheid. Daar schrijft ze over.

Column: Contact

‘Tss… zit er zo’n jongen van een jaar of zestien bij z’n moeder op schoot, nou dat hoeft van mij niet hoor!’ Ik hoor het mijn moeder nog zeggen. We zaten op een terrasje en evalueerden een verjaardag. Hoe lang was het geleden dat ik bij mijn moeder op schoot had gezeten? Ik kon het me niet herinneren. Ik was het helemaal met haar eens.

Jaren later werd ik zelf moeder; wat heerlijk zo’n babylijfje tegen je aan. Al snel gaven we ons op voor een cursus babymassage. Om te koesteren zo’n peuterlijfje dat ‘s ochtends bij je in bed kruipt. Wat fijn ‘s avonds nog even met een boek bij mijn groep 4 kind in bed.

Groeiende afstand

Ergens daar moet het gebeurd zijn. Zo tegelijk met de hoogslaper die hij kreeg. Wat een ruimte letterlijk, maar ook figuurlijk. Ons kind kon zelf naar bed, hoefde niet meer gebracht. Zijn zusje eiste haar plek op mijn schoot op en vrienden en school werden belangrijker in zijn leven. Nieuwe begrippen als competitie, leren leren, uiterlijk en gamen stonden voor de deur. En zo sloop onopgemerkt de fysieke aanraking uit ons contact.

Er kwam meer gemopper, geklaag en minder vertrouwen. Er kwamen vaker momenten van overprikkeling en niet in slaap vallen. Daar gingen we mee aan de slag. We hebben wat afgepraat, gelezen, geanalyseerd, gemediteerd en gezocht naar een geschikte sport. Man man man.

Herstellende band

Totdat het op een dag anders dan anders liep en ik nog even bij hem in de hoogslaper kroop. We namen de dag door terwijl ik hem in mijn armen hield en af en toe een kriebelend plekje op zijn rug krabde. Het werd stil. Ik besloot nog even te blijven liggen in plaats van snel naar beneden te gaan en ‘mijn avond’ op te eisen. Ineens voelde ik weer de band tussen ons. Het contact. En het vertrouwen dat alles gewoon goed was. Bij hem ook, dat zag ik. We hoefden er niets voor te zeggen. En hij sliep als een roosje.

Contact

Twee maanden geleden lagen vijf ouders en hun kinderen samen onder een dekentje, sommigen lepeltje lepeltje, luisterend naar het verhaal dat ik voorlas. Ze hadden elkaar daarvoor gemasseerd. Het was stil en ik zag zachte gezichten en intimiteit. Ontwapenend en ontroerend om te zien.

De jongen die die ochtend stuiterend was binnengekomen en meteen een snoekduik nam over het meditatiekussen lag met zijn ogen dicht ontspannen in de armen van zijn moeder. De jongen die eigenlijk niet durfde keek me met een grote glimlach aan terwijl hij zich nestelde op de schoot van zijn moeder.

De volgende dag liet een moeder weten dat zij na afloop van de workshop (massage voor ouders en kinderen) thuis met het hele gezin nog een massagesessie hadden gedaan. Haar dochter vertelde dat ze stiekem naar mij had gekeken, hoe ik dat deed, toen ze gemasseerd werd door haar moeder en kon alle massagegeheimen doorgeven aan haar ouders en broertje. Weer een andere ouder vertelde dankbaar te zijn voor de rustige start van de dag.

Het is zo eenvoudig, maar ook snel vergeten vanaf een bepaalde leeftijd en in de vluchtige wereld waarin we leven. Terwijl aanraking de basis is. Om je veilig te weten in je lichaam en geruststelling te vinden. Om je te herinneren dat jullie band bestaat en dat je daarop kunt vertrouwen.

Gewoon in stilte met elkaar zijn. De tijd nemen om elkaar vast te houden. Daar kan geen woord, boek of methode tegenop.

Lees ook:

• • Gebrek aan aanraking en wat dit kan betekenen voor ons en onze kinderen
  • Columnist Afke: ‘Ik merkte hoe mijn kaken aanspanden en mijn geduld opraakte’