Lizette van Loenen Persoonlijk 10 feb 2018, 19:55

Leestijd: 3 minuten

Ariela: ‘Soms neemt mijn temperament het over en denk ik dat zelfs de buren mij horen schreeuwen’

Ariela is moeder van een dochter (12) en een zoon (10), studeert Journalistiek, is single, dertig en fit-ish (want net zo dol op yoga als op taart).

Voordat ik mijn verhaal begin, wil ik benadrukken dat ik van niemand meer houd dan van mijn kinderen. Maar mocht je interesse hebben: ze staan op Ebay, gratis af te halen voor een dagje of twee (grapje natuurlijk!).

Ruzie hoort erbij

Broertjes en zusjes kunnen ruzie maken als geen ander. Het hoort er een beetje bij. Mijn broertje en ik konden er ook aardig wat van. Toch vraag ik me regelmatig af of mijn kinderen te vaak ruzie maken met elkaar. Het gaat meestal nergens over: een klein woordje dat verkeerd wordt geïnterpreteerd, het laatste koekje dat is opgegeten of over de tv (herkenbaar toch?). Ze maken zelfs ruzie als de een geen zin heeft om te spelen met de ander. Met als gevolg twee gillende kinderen die achter elkaar aanrennen, en mama die op dat moment niets liever wil dan het huis uitrennen.

Excuses aanbieden

Zeven van de drie keer ben ik geduldig, tel ik tot tien en haal ik mijn mediator skills uit de kast. Ik ben onpartijdig, luister naar beide kanten van het verhaal en bied een aantal oplossingen aan. De andere drie keren neemt mijn temperament het over en heb ik het gevoel dat zelfs de buren mij horen schreeuwen. Dit is zo’n moment, ik word gek van ze. De eerste ruzie begon vanochtend, vervolgde zich toen we naar huis fietsten en nu zijn ze weer bezig. Er lijkt soms geen eind aan te komen, maar mijn reactie maakt het er niet beter op, dus bied ik mijn excuses aan. Ik ben er heilig van overtuigd dat kinderen leren van wat ze zien. Ze mogen gerust weten dat ik ook weleens de mis in ga en belangrijker nog: hoe ik er mee om ga.

LEES OOK: 8 redenen waarom een ‘tween’ in huis hebben geweldig is

Vragen om hulp

‘Sorry mama, ik zal beter mijn best doen’, zegt mijn brombeertje, terwijl hij mompelt dat het zijn zus was die begon. ‘En jij Dushi?’, vraag ik aan mijn dochter. ‘Wil jij misschien ook je excuses aanbieden aan een van ons?’ Het blijft akelig stil zoals ik tegenwoordig gewend ben van haar. Ze is namelijk aan het puberen en daar ontkomt niemand aan in huis. Ik zucht en besluit er niet op in te gaan, maar ik kan het niet laten om mijn grote vriend om advies te vragen. Dus ik google: hoe vaak maken broertjes en zusjes ruzie? Wat is normaal? Wanneer moet je aan de bel trekken? Helaas word ik niet veel wijzer van het advies op internet, het meeste heb ik al geprobeerd. Er zit niets anders op dan geduldig zijn, met mijn broertje en ik is het uiteindelijk ook goed afgelopen. Ik klik google weg en zet een vrolijk deuntje op, want muziek helpt en wijn trouwens ook.

Gelukkig komt het altijd goed

Het valt me op dat de kinderen wel heel stil zijn beneden. De krakende trap verraadt ze als eerst, fluisterend en giechelend hoor ik ze dichterbij komen. Mijn kleine diva staat met een grijns voor de deur van mijn slaapkamer en haar broertje staat achter haar. ‘Sorry mama’, zegt ze. ‘We hebben het al goed gemaakt.’ Haar broertje knikt instemmend. Nu ben ik degene die even stil is, hier moet meer achter zitten denk ik, maar ik ben allang blij dat de rust in huis is teruggekeerd. ‘Ik hou heel veel van jullie, maar op een dag zet ik jullie echt op Ebay!’ zeg ik plagerig. Ze brullen het uit van het lachen en springen bij mij op bed. ‘Wij gaan jou verkopen!’ reageren ze. ‘Mogen we nu dan een koekje?!’ Het kon ook niet anders. Ach ja vooruit dan maar, zij een koekje en ik een glaasje rode wijn.