Valéry de Voijs Persoonlijk 23 jun 2022, 12:42

Leestijd: 4 minuten

Cindy’s paniekaanvallen gingen heel ver: ‘Ik begon te ijlen en was even van de wereld’

Iedere moeder is als de dood dat er iets met haar baby gebeurt. Dat is niet meer dan logisch. Toch gaat deze angst bij sommige moeders wel heel ver, waardoor ze geen controle hebben over hun emoties. Dit heeft Cindy* (35) ook ervaren bij haar tweede dochter, zij had namelijk veel last van paniekaanvallen.

“De zwangerschap van mijn eerste dochter verliep niet heel soepel. Ik was continue misselijk en had veel last van mijn hormonen. Wanneer andere zwangere vrouwen in de yogales vertelden dat ze genoten van de zwangerschap kon ik ze wel vermoorden. Super irritant vond ik het. Na de traumatische bevalling ging het niet veel beter. Mijn dochtertje huilde non stop en ik kreeg met een beetje geluk een uurtje slaap. Die tijd was slopend.

Ik verdween letterlijk in mijn eigen wereldje

Twee jaar later werd ik opnieuw zwanger. Omdat ik ondertussen was verhuisd, minder werkte, en mentaal beter voor mezelf zorgde, kon ik daadwerkelijk genieten van mijn zwangerschap. De bevalling verliep dan ook zonder problemen, en mijn dochtertje was kerngezond.

Eigenlijk hoefde ik me dus over niets zorgen te maken. Toch was ik erg prikkelbaar, en had ik last van stemmingswisselingen. Daarbij had ik continue de behoefte om mijn baby vast te houden. Tijdens mijn zwangerschapsverlof kon ik bijvoorbeeld uren met haar in de stoel zitten. Ik wilde niemand zien, reageerden niet op mijn appjes en sloot vaak de gordijnen. Ik verdween letterlijk in mijn eigen wereldje, en had vaak niet eens door wat voor dag het was.

Die paniekaanvallen werden steeds heftiger

Na mijn zwangerschap ging ik weer aan het werk, en eigenlijk is het vanaf dat moment bergafwaarts gegaan. In de auto moest ik vaak huilen, en ik kreeg zelfs last van paniekaanvallen. Ik heb een paar keer bij een tankstation geparkeerd om mijn ademhaling weer onder controle te krijgen.

Die paniekaanvallen werden steeds heftiger, en na een tijdje kreeg ik ze iedere avond. Ik kon niet goed vaststellen waar het vandaan kwam, of wat mij triggerde. Ik weet alleen dat ik een soort kortsluiting kreeg in mijn hoofd. Ik kon dan zo onwijs hard huilen. Het enige wat ik wilde was mijn dochter vasthouden en van de wereld verdwijnen. Na zo’n paniekaanval voelde ik me dan super schuldig, en ik dacht soms letterlijk dat ik gek werd.

Behalve mijn partner praatte ik er met niemand over. Toch ging het steeds slechter met me en op een middag ging het dan ook helemaal mis. Ik was op bezoek bij mijn beste vriendin en haar partner. Ze hadden net een net huis gekocht en wij waren uitgenodigd voor een kleine housewarming. Geen groot feest of drukte, maar een etentje met klein gezelschap en beetje kletsen in de tuin. Niets bijzonders.

Ik had geen controle over mijn armen en benen

Mijn moeder was ondertussen op mijn kinderen aan het passen, en ik appte haar ieder uur om te vragen of alles goed ging. Op het moment dat mijn moeder even niet reageerde sloeg de paniek toe. Ik voelde mijn ademhaling versnellen en vluchtte naar keuken. Daar ben ik out gegaan. Mijn vrienden hebben me gevonden en op de bank getild. Daar begon ik te ijlen, te huilen, en had geen controle meer over mijn armen en benen. Ik had het ijskoud, mijn ogen rolden heen en weer en kon niet meer normaal communiceren.

Mijn moeder is meteen langsgekomen en heeft de huisarts gebeld. Ik heb een slaaptablet gekregen en heb een week half slapend doorgebracht. Ook ben ik naar een psycholoog gegaan waar ik ondertussen intensief mee samenwerk. Ik heb me ziek gemeld, en probeer de oorzaak van mijn emoties te herleiden. Ik ben als de dood dat er iets met mijn baby gebeurt, maar ik weet ook dat het niet alleen angsten zijn die met mijn dochter te maken hebben. Het probleem ligt veel dieper dan dat, en het is belangrijk dat ik die angsten aanpak. Het gaat geen gemakkelijke weg worden maar ik bekijk het dag per dag. Ik vind het vooral heel belangrijk dat andere moeders met dezelfde angsten weten dat ze niet alleen zijn.”

*Wegens privacyredenen zijn de namen in dit artikel gefingeerd. De echt naam is bekend bij de redactie.

Na haar traumatische zwangerschap ging het nog steeds niet goed met Klaudia (31) en haar baby