Sophie Nortier Persoonlijk 21 feb 2021, 06:53

Leestijd: 5 minuten

Brenda: ‘Ik werd gelanceerd en viel super onhandig op die kant waar de kunstknie niet zat’

Columniste Brenda (51) is moeder van zoon Yens (13). Ze heeft een relatie met Roger die twee dochters heeft (15, 17). In het dagelijks leven is ze ondernemer, maar het allerliefst vertelt ze echte verhalen over haar zoon Yens die net even anders is. Ze doet dit in haar blog Moeder enzo op Facebook of in het tv programma Koffietijd.

De week van Moeder enzo – deel 4

Brenda: ‘Dames en heren, mag ik jullie mijn kind voorstellen, de nieuwe naam is…’

‘Ook zo genoten van het ijs afgelopen weekend? Ik vind het fantastisch en mocht de klapschaatsen van mijn moeder lenen. Of eigenlijk heb ik ze sinds afgelopen vrijdag geërfd, omdat mijn moeder die net 75 jaar is geworden (en er nog fantastisch uitziet) het niet meer ziet zitten om te schaatsen. Haar lichaam doet zeer.

Kan van de reuma zijn, maar kan ook van de zorgen zijn die ze heeft om mijn vader die dementerend is en allerlei dingen opeens niet meer mag of kan. En aangezien mijn vader niet meer alleen kan wonen, is het niet handig als ze iets zou breken. Maar ongelukken gebeuren overal en ze kan beter plezier maken, vind ik.

En plezier had ik zeker! Op m’n knalgele klapschaatsen. Het zag er flitsend en profi uit wat mij dan weer een beetje zorgen baarde, want ik val het liefst ook weer niet teveel op met mijn gestuntel. Ik wist namelijk niet of ik überhaupt nog kon schaatsen met die kunstknie die ik al sinds mijn 45e heb. Maar ik kon het nog. Als je de angst voor het vallen weg denkt. Maar wat ik om mij heen hoorde, hadden meer vrouwen last van angst om te vallen. Zal dus de leeftijd zijn.

Brenda: ‘Mijn zoon is 14 en valt niet alleen op jongens, maar hij is ook non-binair’

De vrijdag ging het nog goed en zwierde ik er lustig op los met vriendinnen. Wat was het fantastisch om even niet te hoeven denken aan Corona. Wat een gevoel van vrijheid. Daar knapt een mens van op!

Op zaterdag had ik een rustdag (energie is na Corona nog niet helemaal wat het moet zijn) en op zondag ging ik weer met een andere vriendin schaatsen. Toen had ik er iets minder zin in, omdat ik nog een beetje moe was en grote scheuren in het ijs zag. Geen goede ingrediënten voor een goede schaats mindset.

Ik was ook een beetje bangig merkte ik. En dan kan je er beter niet aan beginnen. Maar hee er was maar 1 keer ijs en dus deed ik de flitsende gele klapschaatsen weer om en ging schaatsen. Met angst in mijn lijf probeerde ik de scheuren te ontwijken die er inmiddels waren. Mijn vriendin toelachend dat het zo leuk was en die er als een speer vandoor ging. Wat kan die meid schaatsen.

Maar ja angst is geen goede raadgever. En een schaats in een scheur ook niet. Ik werd gelanceerd en viel super onhandig op die kant waar de kunstknie niet zat. Op mijn pols en op mijn elleboog die in mijn ribben stak.

In het ziekenhuis hoorde ik de volgende dag (ik durfde die zondag niet te gaan, omdat ik mij zo schaamde dat het ziekenhuis personeel, dat het nu al zo druk heeft, zich nu ook nog om kneuzen zoals ik moest gaan bekommeren) dat er een filmpje in omloop was hoe je goed kon vallen. Achterover met je kin op je borst.

Nou een knapperd die zo kan vallen als je voorover gelanceerd wordt. Ik was in ieder geval verkeerd gevallen en kwam goed weg met een pols die dik maar niet gebroken was en een gekneusde rib. Wat een armoe.

Brenda: ‘Soms zette hij volledig zijn hakken in het zand en kreeg ik de volle laag’

Mijn kind bleek bij zijn vader ook op het ijs te hebben gestaan. Uiteraard niet op schaatsen, want daar houdt hij niet van. Ik weet nog heel goed dat ons kind net geadopteerd was uit China en mijn vader, die zelf altijd een fanatieke schaatser was en de Weissensee altijd schaatste (ooit is hij ook 20 km voor de eindstreep van de Elfstedentocht van het ijs gehaald, omdat zijn beide ogen bevroren waren dus dat heeft hij nooit gehaald), hoopte dat mijn kind een goede schaatser zou worden.

Misschien was er in die tijd een goede schaatser uit China die furore maakte, geen idee waarom mijn vader anders die hoop had. Maar mijn kind kon er dus geen bal van. Zelfs met stoel viel hij om. Hij heeft nog wel een blauwe maandag op schaatsles gezeten in de winter, maar het busritje vond hij het leukst.

Het leek mij ook super als mijn kind goed kon schaatsen, maar dat wegbrengen om 08:00 uur op zaterdagmorgen vond ik verschrikkelijk.

Maar de halve school ging en hij heeft het twee seizoenen volgehouden met zijn eigen schaatstechniek waar hij wel verdomd veel rondjes mee kon schaatsen op dubbele ijzers. Het was genoeg en Devin heeft zijn schaatscarrière glansrijk afgesloten met een playback die hij glansrijk won door zijn optreden als Elsa van Frozen.

https://www.famme.nl/column-brenda-de-adoptie-deel-4/

De jury was destijds zeer onder de indruk van de passie waarmee hij het lied “Let it go” op 8-jarige leeftijd vertolkte. Ook zijn Penny de Jager achtige bewegingen hielpen mee. Dat was meer iets voor mijn kind. Later is hij ook Hiphop en dancing on heels (hakken) gegaan, want die hakken lonkten toen al.

En je voelt hem al aankomen, hij stond dus op het ijs op zijn hakken. Zijn gewone gympen lagen namelijk nog op school. Daar loopt hij namelijk ook op hakken. De bevroren sloot (met scheuren) fungeerde voor hem als een grote ijs catwalk. Levensgevaarlijk, maar hij bleef fier rechtop staan. Hij wel.

Op hakken lopen, kan hij als de beste. Hij loopt er zo op weg. Een Fred van Leer in het klein. Volgende week zondag vertel ik je alles over deze passie voor hakken.

Ps: iedere zondag lees je hier het volgende deel van “de Week van Moeder enzo”.’