Lisa van den Akker Persoonlijk 14 nov 2021, 15:37

Leestijd: 4 minuten

Columnist Brenda: ‘Opeens wilde hij niet meer met China geassocieerd worden, want dat deed pijn’

Columnist Brenda (51) is moeder van Devin (13). Ze heeft een relatie met Roger die twee dochters heeft (15, 17). In het dagelijks leven is ze ondernemer, maar het allerliefst vertelt ze echte verhalen over haar kind Devin die net even anders is. Ze doet dit in haar blog Moeder enzo op Facebook of in het tv-programma Koffietijd.

De week van Moeder enzo – deel 38.1

Mijn kind heeft sinds een jaar zijn naam veranderd. En ja dat was behoorlijk slikken. Maar we zijn nu een jaar verder en het is helemaal okay nu. We zijn er aan gewend en het past hem ook beter deze naam, als ik eerlijk ben. Dat neemt niet weg dat ik soms nog wel verlang naar dat kleine jongetje dat Yens heette.

Eigenlijk begon het al in China. Daar heette Yens helemaal geen Yens, maar Xin Xing. En omdat Chinezen vaak voor het buitenland nog een Amerikaanse naam verzinnen (onze gids daar heette Sophie, nou zo heet ze echt niet), was Yens, euh Xin Xing ook nog Raymond. Een naam die helemaal niet bij hem past, al zeg ik zelf. Maar goed mijn kind heeft dus al 3 namen gekregen in zijn nog jonge leven. Twee in China en eentje door ons. Wij noemden hem namelijk Yens Xin.

Dat veranderen van zijn naam was wel even een beslissing. Er zijn namelijk ouders die de Chinese naam aanhouden. In onze groep waren er ouders die de naam veranderden in een meer Nederlandse naam en ouders die de naam hielden zoals ie was en voor beide opties is wat te zeggen. Zelf hield ik altijd van die oer-Hollandse namen, maar er kwam geen blonde baby. In plaats daarvan kwam er echt een enig jongetje met zwart haar en ovale bruine ogen die zich tot streepjes vormden als hij lachte. We kozen ervoor dat we z’n naam deels zouden gaan veranderen om het ook gemakkelijker te maken in Nederland en ook omdat we dit leuk vonden (zo eerlijk moet je ook zijn). De naam Jens kwam door Jens Timmermans op de radio. Niet dat ik daar zo fan van was (ik heb er niks mee, maar ook niks tegen), maar zijn naam vonden we erg leuk. De J werd een Y. De Y deed ons namelijk Aziatisch aan. We dachten aan de Yin, maar dat was eigenlijk een blunder, want dat is de Japanse munteenheid. Maar goed Yens Xin was geboren, als naam dan he.

Columnist Brenda: ‘Ik ben bang dat als ik een grens stel, ik een ander daarmee kwets’

Ik moet zeggen dat Yens ook echt een Yens was. En dan vraag je je af, wat is dan een echte Yens? Ja, dat weet ik ook niet eigenlijk. Zo voelt het voor mij. Yens was een leuk apart jongetje met een Aziatisch uiterlijk dat graag in voetbal tenuutjes liep (voetballen kon ie niet hoor) en dat verdomd snel Nederlands sprak. Dat vonden kleine kinderen heel raar in het begin. Hoe kon het dat hij Nederlands sprak? Ze vonden het verwarrend met zo’n uiterlijk. We hebben (of misschien alleen ik) ook nog gedacht aan andere namen zoals Kick, maar dat zou gezien zijn (vrouwelijke) maniertjes echt een lachertje geworden zijn. Veel te stoer! Als ie al geen zonnebril op wil dan wil hij zeker ook geen Kick heten. Dus gelukkig werd het Yens.

En eigenlijk kon ie er ook prima mee leven. Er is een tijdje geweest dat de Xin ook heel belangrijk was. Dan stelde hij zichzelf met beide namen voor. Maar er kwam ook een tijd dat de Xin weg moest. Toen kwam er een soort verzet tegen dat hele China, wat ik ook wel begrijp. Kijk, het is nou eenmaal zijn afkomst, dus als je het verloochent, verloochen je ook jezelf, maar dat weet je nu als volwassene. Als kind werkt het niet zo. Opeens wilde hij niet meer met China geassocieerd worden, want daar zat een pijnstuk natuurlijk. Als je weg gegeven bent voor adoptie, doet dit wat met je eigenwaarde. Je hebt het gevoel dat je er niet mag zijn. Dat je niet de moeite waard bent. Dat weet ik inmiddels, omdat mijn kind (en de psychologe) mij dit verteld heeft. En dat is echt heel erg! Dat vind ik nog steeds voor mijn lieve kind.

Maar dit is wel wat het is. En we kennen de situatie niet waarin het is gebeurd en weten niet wat de redenen zijn. Ik heb mijn kind altijd voorgehouden dat een moeder dit niet zo maar doet. Dat moet er echt wel iets aan de hand zijn, wil je dat doen. Het kan ook uit liefde gedaan zijn (dat ging er natuurlijk helemaal niet in bij mijn kind). Bij andere ouders zou het kind wellicht een mooiere toekomst hebben. En we kunnen niet ontkennen dat dit wel zo is. Mijn kind kan beter hier opgroeien dan in China. Zeker met zijn geaardheid. Maar de pijn zit er, ook al gaat het op dit moment veel beter en is China geen onderwerp meer waar niet over gepraat mag worden.

Maar de naam Yens Xin moest dus weg. En dat kwam niet door het hele China verhaal en had een hele andere reden. En dat vertel ik je volgende week. En ook waarom het zo verdomd belangrijk is dat je je kind hierin serieus neemt!

Ps: iedere zondag lees je hier het volgende deel van “de Week van Moeder enzo”

Brenda: ‘Ook pesters hebben aandacht nodig, vindt mijn zoon’