Laura Saija Zwanger 29 nov 2022, 15:07

Leestijd: 4 minuten

Bevallingsverhaal Sandra: ‘Ik werd wakker en had meteen volledige ontsluiting’

Mooi, ontroerend en bijzonder: ieder bevallingsverhaal is uniek. Langdurige en snelle bevallingen, thuis en in het ziekenhuis, met en zonder pijnstilling, keizersnedes en vaginale bevallingen: alles komt langs in deze rubriek.

Deze week lees je het bevallingsverhaal van Sandra.

Hoe de bevalling begon

“Omdat ik medisch was, had ik al afspraken gepland staan in het ziekenhuis met de gynaecoloog. Mijn laatste afspraak stond gepland met veertig weken en drie dagen zwangerschap. De dag daarvoor kreeg ik opeens voorweeën. Ze kwamen om de zeven of tien minuten, maar er kon ook zo een half uur niets gebeuren. Zeer onregelmatig dus.

Bevalling Sandra

Ik belde de verloskundige in het ziekenhuis en die raadde mij aan om onder de douche te gaan staan en te kijken wat er gebeurde. Helaas namen de weeën onder de douche juist af. De volgende ochtend ging ik naar de gynaecoloog  voor de controle en hij wilde toch even toucheren en strippen.

Het toucheren deed ontzettend zeer en daarom lieten we het strippen maar zitten. De handschoenen van de gynaecoloog zaten door het toucheren al helemaal onder het bloed, er was dus zeker iets aan de gang. Hij vertelde dat ik twee centimeter ontsluiting had.

15.30 uur

We gingen wel naar huis, want de voorweeën kwamen om het half uur en de pijn was niet noemenswaardig. Mijn moeder kwam ’s middags nog op visite, maar die vond dat ik er heel slecht uit zag en dacht dat het elk moment kon gebeuren. Toen mijn moeder net weg was, kwam mijn man thuis. Uit het niets kreeg ik om 15.30 uur een enorme weeënstorm.

De weeën hielden wel een minuut per keer aan en kwamen snel achter elkaar. We belden meteen het ziekenhuis, ook al mocht dat eigenlijk pas als het een uur regelmatig was. Ik werd weer geadviseerd om onder de douche te gaan, maar hier bleef het hetzelfde.

17.00 uur

We besloten de vluchttas in de auto te gooien en naar het ziekenhuis een half uur verderop te rijden. Iets na 17.00 uur kwamen we in het ziekenhuis aan. Gelukkig was er een spoed parkeerplaats vlakbij de ingang voor zwangeren. De weeën namen in de auto weer af. Zal je net zien, komen we in het ziekenhuis aan en is het weer gestopt.

Mijn man wilde een rolstoel voor mij pakken, omdat de afdeling helemaal achterin het ziekenhuis is. ‘Nee, ik loop’, riep ik heel stoer. Dat heb ik geweten, blijkbaar had ik zittend geen weeën maar lopend wel. Ik moest tot drie keer toe waggelend door de gangen mijn wee opvangen. Rond kwart voor zes kwamen we aan op de afdeling en werd er gelijk een hartfilmpje gemaakt. We moesten twee uur afwachten en dan zouden ze kijken hoeveel centimeter ontsluiting ik had.

19.30 uur

Eindelijk werd er getoucheerd. De baarmoedermond was soepel, maar ik had nog maar drie centimeter ontsluiting. Voor mijn gevoel schoot het totaal niet op. Weer moesten we twee uur wachten tot ze zouden controleren. Intussen mocht ik in bad, maar daar werden de weeën veel heftiger. Ik wilde er zo snel mogelijk weer uit.

22.00 uur

Tegen tien uur werd ik weer getoucheerd en had ik vier centimeter ontsluiting. De rugweeën waren heel intens. Dat zou ik nooit volhouden als ik maar een centimeter per twee uur vorderde. Uitgerekend zou ik dan nog zes uur moeten volhouden.

11.30 uur

Om half twaalf werd er een ruggenprik bij mij gezet en om kwart over twaalf werden mijn vliezen gebroken. Op dat moment ging ik van vier naar zes centimeter ontsluiting omdat het hoofdje indaalde.

02.30 uur

Wat er toen gebeurde had ik nooit verwacht. Ik viel in slaap en werd pas wakker toen ik persdrang had. Om half drie werd ik wakker omdat ik wat voelde, daarom begon ik het pompje van de ruggenprik in te drukken. Ik kreeg het gevoel niet weg en voelde dat ik moest poepen. Mijn man lag intussen ook te slapen en ik maakte hem wakker. ‘Ik moet poepen dus ik denk dat het zover is’, riep ik.

03.00 uur

De verpleegkundigen begonnen van alles klaar te leggen en de verloskundige voelde inderdaad tien centimeter ontsluiting. Ik kon meteen gaan persen en om drie uur werd onze zoon geboren. Ik heb door de laatste en zwaarste centimeters van ontsluiting heen geslapen.

Het leek de ideale bevalling. De baby werd op mijn borst gelegd en de navelstreng werd door mijn man doorgeknipt. Tot verloskundige opeens zei dat ik niet moest schrikken, want de kamer zou binnen een minuut helemaal vol staan. Ze drukte op een knop en inderdaad stond de kamer binnen no-time helemaal vol.

Zelf was ik helemaal high van adrenaline en liefde voor mijn zoon dat ik helemaal niet schrok. Ik kon alleen maar naar mijn prachtige zoon kijken. Ik merkte niet dat ik een liter bloed verloren had en een volledig ruptuur had. Gelukkig, kon ik op de operatiekamer gehecht worden zonder onder narcose te moeten en was ik zo high dat ik er bijna niks van meekreeg.”

Bevallingsverhaal Jennifer: ”Waar blijft hij’, schreeuwde ik’