Lise Steegmans Zwanger 21 mrt 2022, 16:17

Leestijd: 5 minuten

Bevallingsverhaal Paula: ‘Dit was veel erger dan alle doemscenario’s die ik had bedacht’

Mooi, ontroerend en bijzonder: ieder bevallingsverhaal is uniek. Langdurige en snelle bevallingen, thuis en in het ziekenhuis, met en zonder pijnstilling, keizersnedes en vaginale bevallingen: alles komt langs in deze rubriek. Deze week lees je het bevallingsverhaal van Paula.

De statistieken

Moeder: Paula
Start bevalling: gebroken vliezen
Zwangerschapsduur: 40 weken
Duur bevalling: 32 uur
Plaats: ziekenhuis
Pijnstilling: ruggenprik
Manier van bevallen: vacuümpomp
Bijzonderheden: baby met afgekneld armpje
Gewicht kindje: 4200 gram
Hoeveelste kind: eerste

Hoe het begon

“Mijn moeder heeft heftige bevallingen gehad en dat was mijn referentiekader. Ik zag er dus ontzettend tegenop. Al tijdens de lesjes van de zwangerschapsgym had ik het idee dat ik van mijn stokje ging. En toen moest de bevalling nog beginnen…

Ik was uitgerekend op 13 januari. Op die dag stond ik ‘s ochtends mijn ontbijt te maken toen mijn vliezen braken. Een belletje naar de verloskundige volgde. Ik moest mijn vruchtwater opvangen en dan kon zij controleren of mijn vliezen inderdaad gebroken waren. Dat waren ze. Het vruchtwater zag er goed uit en de verloskundige zei: ‘Pak je rust, want vandaag of morgen krijg je je kindje.’

De bevalling

16.27 uur

Verder had ik nergens last van. Pas later op de dag voelde ik krampen. De buurvrouw kwam nog eten brengen en ook zij gaf de boodschap: ‘Rust goed uit, je gaat nog iets heel heftigs meemaken.’

De krampen werden steeds erger en ik kreeg pijnlijke rugweeën. Het lukte me niet om ze op te vangen. Bij iedere wee verkrampte mijn hele lichaam. Ik wist niet waar ik het zoeken moest. Een paar uur later kwam de verloskundige me onderzoeken. Helaas had ik nog maar nauwelijks ontsluiting!

07.00 uur

De volgende dag had ik nog steeds maar twee tot drie centimeter ontsluiting. Ik stond perplex: zoveel weeën, zo veel pijn en nog nauwelijks iets opgeschoten. Omdat mijn vliezen al bijna 24 uur geleden gebroken waren, moest ik naar het ziekenhuis. Daar kreeg ik direct een ruggenprik, want op deze manier zou ik de tien centimeter echt nooit niet gaan halen.

17.53 uur

Op het eind van de dag zat ik eindelijk tegen de tien centimeter ontsluiting aan. De ruggenprik werd uitgezet, want ik moest de persweeën wel voelen. Maar ook toen schoot het niet op: het laatste randje ontsluiting hebben ze handmatig geforceerd. Eindelijk kon ik dus gaan persen, maar: ik had geen persweeën. Weer gebeurde er niets. Op een gegeven moment gingen ze de druk verhogen via het infuus, maar de persweeën kwamen maar niet op gang. Omdat mijn lichaam niet aangaf dat ik moest persen, wist ik wist gewoon niet wat ik moest doen. Poepen, dat lukte wel haha. Maar helaas kwam er geen kind mee…

Na twee uur hebben ze een gynaecoloog opgeroepen. ‘Het moet eruit, het moet eruit,’ was het enige dat ik nog kon denken. Ik was niet eens meer bezig met mijn kindje, het moest er gewoon uit.

Eigenlijk, achteraf bezien, had ik op dat moment voor een keizersnede moeten kiezen. Na twee uur persen was de baby er nog steeds niet, ik had hem er dus zelf nooit uitgekregen. Maar ik was nu al zo ver gekomen… Al die weeën, die slapeloze nacht en dag. Ik wilde heel graag mijn kind zelf op de wereld zetten. Dus kozen de artsen voor de vacuümpomp.

Terwijl die pomp is gezet, heeft de baby van schrik een draai gemaakt. Daarbij is zijn arm in de knel gekomen. De arts heeft echt veel kracht moeten zetten om de baby eruit te krijgen. Maurits was geboren en hij huilde, dus dat was een goed teken. Dacht ik. Maar het was niet goed. Dit was geen gehuil, dit was het jammeren van een baby die pijn heeft. Er kwamen een kinderarts, een kinderfysiotherapeut, mensen liepen in en uit. Zijn hele linkeronderarm was blauw en hij bewoog zijn armpje niet, die lag slap naast zijn lichaampje.

Ook had hij over zijn hele schedeltje een bloeduitstorting, waar die zuignap had gezeten. Zo klein, pas net ter wereld en nu al een hersenschudding. Ik heb hem even kunnen vasthouden en toen moest Maurits meteen door naar de neonatologie-afdeling. Hij was een flinke baby, maar zat onder de plakkers en draden, met zijn armpje vastgespeld aan zijn romper. Uiteindelijk heeft hij een week op de medium care gelegen, en moest ik na drie dagen – zonder kind – naar huis.

Vanwege de heftige bevallingen van mijn moeder was ik voorbereid op iets ergs. Ik had allerlei doemscenario’s in mijn hoofd, maar dit was erger dan alles dat ik ooit had bedacht.

Hoe is het bevallen?

Achteraf besef ik dat ik meerdere dingen als traumatisch heb ervaren. Gescheiden worden in het ziekenhuis, ik op de afdeling in de ene vleugel, Maurits op een afdeling in een andere vleugel. Zo heb ik bijvoorbeeld Maurits niet vol trots aan mijn ouders kunnen presenteren. Zij hebben hem bezocht op de neonatologie-afdeling waar ik niet bij was. Toen ik een kleine twee jaar later van mijn dochter beviel, moest ik dat moment koste wat het kost compenseren.

Maar ook het naar huis gaan zonder mijn baby. Ja, ik was moeder, maar waar was mijn baby?

Het komt goed

Eenmaal thuis heb ik nog maanden last gehad van mijn bevalling. Ik kon amper zitten, niet fietsen, ik maakte me continu zorgen om Maurits. Vanwege zijn armpje moesten we in het begin drie keer per week naar de fysio. Daar heb ik veel moeite mee gehad: mijn zoontje ging als een perfect gezond kindje de bevalling in en tijdens de bevalling is hij beschadigd. Dat was een sterk gevoel dat ik meenam naar mijn tweede bevalling: ‘Dit kindje moest en zou er goed uitkomen.’

En ja, haha, ik ben dus voor een tweede kindje en bijbehorende bevalling gegaan. Die was het totale tegenovergestelde: snel, mét persweeën en nul hechtingen.

Wat mij betreft zou de herstelperiode ná een bevalling meer aandacht mogen krijgen. Ik heb echt iets heel heftigs meegemaakt, mijn baby ook, en toch had ik al snel het idee dat ik stoer moest doen en alles moest kunnen doen wat ik voorheen ook deed. Had ik mezelf maar meer tijd gegund. Dat is wat ik vrouwen wil meegeven: neem de tijd. Uiteindelijk komt alles goed. Mijn zoon is nu een sterke vent van 18 jaar en ik kan weer alles aan!”

Bevallingsverhaal van Anne: ‘Toen ze vroegen of ik mijn dochter wilde vasthouden, zei ik nee’