Laurien Bleeker Bevallingsverhalen 19 mei 2024, 09:02

Leestijd: 4 minuten

Bevallingsverhaal Natasja: ‘Eenmaal thuis schreeuwde ik het uit van de pijn’

Langdurige en snelle bevallingen, thuis en in het ziekenhuis, met en zonder pijnstilling, keizersnedes en vaginale bevallingen: alles komt langs in deze rubriek. Deze week lees je het bevallingsverhaal van Natasja.

Bevallingsverhaal: de statistieken

Moeder: Natasja
Start bevalling: Strippen
Duur bevalling: 50 uur
Plaats: Ziekenhuis
Pijnstilling: Ruggenprik
Manier van bevallen: Vacuümpomp

Hoe het bevallingsverhaal van Natasja begon

“Ik was overtijd en had een controle-afspraak bij de verloskundige. Ze vroeg of ik wilde weten of ik al ontsluiting had en dat bleek een centimeter te zijn. We besloten tot strippen over te gaan om het een beetje op te wekken.

Daarna rommelde het wel een beetje en ik leek wat weeën te hebben, maar er leek verder niet veel te gebeuren. De verloskundige kwam nog even langs en in overleg brak hij mijn vliezen. Ook daarna kwam mijn bevalling niet echt op gang.

Naar het ziekenhuis

De verloskundige kwam nog een keer terug en samen met hem besloot ik dat het beter was om me aan het ziekenhuis over te dragen. Dat was sowieso al de plek waar ik wilde bevallen. Mijn man Roy stond beneden nog pizza te bakken, dus de verloskundige pakte een stuk zilverfolie en zei tegen hem: “Pak de pizza maar in, we gaan naar het ziekenhuis”. Roy dacht echt: ‘Wat is dit nou?’. Die verwachtte dit helemaal niet.

Eenmaal in het ziekenhuis kreeg ik een kamer en ben ik in bed gaan liggen. Mijn bevalling kwam niet op gang, de weeën waren niet meer sterk genoeg voor ontsluiting, dus ik kreeg wee-opwekkers. Ook die deden in eerste instantie niets, dus werd de hoeveelheid verhoogd. Inmiddels was ik al uren bezig, maar het vorderde niet.

Weeën

Er werd een hartslagmeter op het hoofdje van mijn dochter bevestigd om haar in de gaten te houden. Ook kwamen de weeën wat vaker en op de monitor zag Roy ze komen en weer weg zakken. Samen puften we de weeën weg. Ze werden intenser, maar de ontsluiting ging erg langzaam.

Na nog meer uren bezig te zijn geweest, kon ik voor mijn gevoel niet meer. Ik had al een nacht overgeslagen en was op, dus ik vroeg om een ruggenprik. Het duurt vaak lang voordat je aan de beurt bent, dus daar stelde ik me op in, maar gelukkig kon ik meteen terecht!

Ruggenprik

De ruggenprik ging goed en alle pijn verdween, voor mijn gevoel kon ik weer ontspannen. Ik belde, enigszins stoned van de verdoving, nog even mijn zus en zwager via Facetime en die waren helemaal verbaasd dat ik op dat moment aan het bevallen was.

Toen de ruggenprik na een tijdje begon uit te werken, had ik na 48 uur (!) eindelijk genoeg ontsluiting om te gaan persen. Het was heel onrustig op mijn kamer, elke keer kwam er weer iemand anders binnen lopen. De weeën waren heftig, maar ik voelde geen persweeën. Achteraf denk ik ook dat ik de verkeerde kant op perste, ik had eigenlijk geen idee wat ik moest doen.

Twee uur persen

Dat duurde dus super lang en toen ik twee uur bezig was met persen, werd er een knip gezet en is Acie Lou met behulp van de vacuümpomp geboren. Daarna kwam de placenta niet, het moest bijna operatief, maar gelukkig lukte het mijn lichaam uiteindelijk toch zelf.

Acie Lou deed het perfect, ik was helemaal overrompeld. Ze werd aangekleed door de verpleging en ik weet nog dat ze haar haartjes aan het kammen waren. Achteraf vond ik dat echt niet oké, na zo’n heftige bevalling zouden ze van haar hoofdje af moeten blijven.

Stuitje gekneusd

Eenmaal thuis voelde ik me goed, tot de volgende dag. Toen schreeuwde ik het uit van de pijn in mijn stuitje en kon ik me niet meer bewegen. De verloskundige dacht na onderzoek dat mijn stuitje gekneusd was. Ik kon mijn bed niet uit, ik kon niet zitten en heb dus in de kraamweek niets met Acie Lou kunnen doen. Geen luier verschoond, het eerste badje niet… Ik kon niks.

De bekkenspecialist is ook nog langs geweest en die heeft mijn stuitje recht gezet. De pijn bleef helaas en dat is heel traumatisch geweest. Helaas heb ik er nog steeds last van en de pijn is altijd aanwezig, ondanks fysiotherapie, pijnbestrijding en behandelingen bij de bekkenspecialist.”

De bevalling van Manon liep niet zoals gepland: ‘Ik wilde helemaal niet geknipt worden’