Lisa van den Akker Persoonlijk 18 nov 2022, 12:56

Leestijd: 6 minuten

Bevallingsverhaal Merel: ‘Als om 14.00 uur de ontsluiting niet verder is, gaan we een keizersnede doen’

Mooi, ontroerend en bijzonder: ieder bevallingsverhaal is uniek. Langdurige en snelle bevallingen, thuis en in het ziekenhuis, met en zonder pijnstilling, keizersnedes en vaginale bevallingen: alles komt langs in deze rubriek.

Deze week lees je het bevallingsverhaal van Merel.

Hoe het bevallingsverhaal begon

“Mijn man en ik wonen in Duitsland. Daar gaat alles toch even anders… Dus geen verloskundige, maar een Frauenarzt en min of meer verplicht een ziekenhuisbevalling. Omdat ik zwangerschapsdiabetes heb en de baby niet klein wordt geschat, moet ik de zondag dat ik uitgerekend ben naar het ziekenhuis voor controle.”

Het bevallingsverhaal van Merel

“Zondag moet ik moet om 10.00 uur in het ziekenhuis zijn. Alles is nog rustig, maar met temperaturen rond de 30 graden valt de laatste week me zwaar. Ik zeg tegen Joshua dat hij thuis kan blijven, ik kan wel met mijn eigen auto. Doordat ze hier strenger zijn met coronamaatregelen, mag Joshua met de controle niet mee. Hij wil me wegbrengen, maar ik ben eigenwijs. Niks aan de hand, ik ga zelf wel.

Als ik in het ziekenhuis ben, zie ik als ik naar de WC ga dat er weer een drupje vocht in mijn onderbroek zit, dat had ik vanmorgen ook al. Ik meld het toch maar bij de verloskundige en die doet een vruchtwatertest: positief. Dit betekent dat ik meteen moet blijven. en omdat ik GBS-draagster ben (Groep B-streptokokken) krijg ik ook meteen antibiotica.

Joshua mag gelukkig meteen bij me intrekken op de familiekamer, nadat hij eerst een collega heeft opgepikt om mijn auto weer naar huis te rijden… Oeps! De controles zijn goed en nu is het eigenlijk wachten tot de weeën beginnen. We maken het ons gemakkelijk op onze kamer, maken een wandeling en ik word nog twee keer aan het CTG geslingerd. Maar alles blijft rustig.

Maandag 8.00 uur

Omdat mijn vliezen langer dan 24-uur gebroken zijn, moet ik ingeleid worden. Ik heb inmiddels 1 centimeter ontsluiting, maar dat was gisteren ook al zo. Ik krijg telkens 25 of 50 microgram Misoprostol en afhankelijk van de dosis moet ik elke 2 of 4 uur terugkomen voor een CTG-scan van 30 minuten, een nieuwe dosis en dan weer 45 minuten aan de CTG. Voor mijn gevoel lig ik de hele dag aan het CTG-scan. Tussendoor mag ik terug naar de verpleegafdeling en lopen mijn man en ik regelmatig een rondje om het ziekenhuis.

17.00 uur

De weeën beginnen langzaam te komen, tijdens het wandelen moet ik echt even blijven staan als er een komt. We kunnen nog rustig eten en in de avond worden de weeën steeds sterker.

23.00 uur

Ik heb mijn laatste portie Misoprostol voor vandaag gehad. De weeën zijn mooi regelmatig en ik moet ze inmiddels echt wegademen. Helaas is de ontsluiting nog steeds 1 centimeter. Ik mag terug naar de verpleegafdeling en als het doorzet, mag ik me weer melden op de verloskamer.

De weeën worden heftiger, liggen gaat niet meer en ik ijsbeer door de kamer. Om 1.00 uur meld ik me weer op de verloskamer. De ontsluiting is nog steeds 1 centimeter. De verloskundige besluit dat ik daar blijf en dat Joshua op de verpleegafdeling blijft totdat er wat meer voortgang in zit, dan kan hij nog slapen. Ik moet weer in bed gaan liggen, omdat ik mezelf anders uitput. Ze hangt pijnstillers aan mijn infuus en ik vang op mijn zij de weeën op. Ik kom in mijn eigen bubbel en val tussen de weeën door bijna in slaap. Ik heb niet meer door wat er om me heen gebeurt.

Dinsdag 6.00 uur

Na een hele nacht weeën wegademen heb ik nu 4-5 centimeter ontsluiting. De verloskundige heeft goede hoop dat het doorzet en draagt me over aan de volgende dienst. Ook Joshua wordt er nu bijgehaald en komt naast me zitten. Ik zit nog steeds in een bubbel en laat alles over me heen komen.

8.00 uur

De ontsluiting gaat weer niet verder. De verloskundige belt de anesthesist voor een ruggenprik. Joshua wil de vragenlijst voor me invullen, maar ik trek hem uit zijn handen en doe het zelf. Ik ben anesthesist in opleiding en kan dat ding dromen. De anesthesist is er snel. De verpleegkundige laat me op de rand van het bed zitten en zegt wat ik moet doen. ‘Je mag dan wel een collega zijn, maar nu ben je patiënt.’

Ik ben haar dankbaar, want ik zou door de weeën en het slaapgebrek niet weten wat ik moet doen. De anesthesist is klaar voor ik er erg in heb. ‘Heb je die wee gevoeld?’, vraagt de verloskundige. Nee, niks meer. Tijd om lekker te ontbijten en daarna te slapen. De anesthesist blijft nog even kletsen en ik krijg nota bene nog een baan aangeboden ook!

12.00 uur

Inmiddels loopt er ook een pompje met weeënopwekkers. Ik voel steeds meer druk op mijn onderlijf komen en moet dit weer wegademen. De ontsluiting is zo’n 6 centimeter en het schiet nog steeds niet op. De gynaecoloog komt meekijken. Als om 14.00 uur de boel niet verder is, gaan we een keizersnede doen…

Ik krijgt nog medicijnen om de ontsluiting verder op gang te helpen en ook mijn vliezen worden gebroken, omdat die blijkbaar toch nog onder druk staan. Ik zit compleet in mijn eigen bubbel en kijk tussen de weeën door op de klok. Laat het snel 14.00 uur zijn en doe die keizersnede, denk ik, ik ben kapot. Joshua zit naast me en eet de hele tijd door. Hij kan flauwvallen als hij niet genoeg eet, dus hebben we afgesproken dat hij goed voor zichzelf zorgt. Met de dreigende keizersnede, mag ik niet meer eten, maar daar heb ik ook geen behoeft aan.

15.00 uur

Inmiddels zet de ontsluiting langzaam door. Enigszins teleurgesteld ga ik dapper verder met weeën opvangen.

16.00 uur

Ik heb persweeën, maar de ontsluiting is pas 8 centimeter. Ik puf de persweeën netjes weg. Na een half uur kan ik het niet helpen en pers onbewust mee. 9 centimeter met een klein zacht randje. Ik mag een beetje mee persen. Na nog een half uur mag ik echt goed persen. De gynaecoloog is er inmiddels ook bij en ik mag voor de eindsprint.

Op mijn zij kom ik niet verder, dus ik word op mijn rug gedraaid. Ik voel de kleine steeds verder komen. Tussendoor schopt ze er nog vrolijk op los. Ze drukt zich tijdens het persen helemaal naar rechts, waardoor mijn buik daar 10 centimeter hoger komt te staan. De verloskundige en gynaecoloog kijken hun ogen uit, maar het CTG-scan is goed, dus ik kon gewoon doorgaan.

Ik mag tussen mijn benen haar hoofdje voelen. Ik ben er bijna en geef alles wat ik heb. Het laatste stukje wil niet. Als ze op de volgende wee niet komt, zetten ze een knip. Het lukt niet, dus de knip wordt gezet en met de volgende wee wordt het hoofdje geboren, na nog een wee de schouders.

18.12 uur

Hallo lieve Bente, na een helse strijd ben je er dan eindelijk! Je bent perfect!”

https://www.famme.nl/bevallingsverhaal-laurien-pom/