Lisa van den Akker Persoonlijk 14 jul 2022, 13:27

Leestijd: 6 minuten

Bevallingsverhaal Manon: ‘Ik ging in een kwartier van 4 naar 10 centimeter ontsluiting’

Mooi, ontroerend en bijzonder: ieder bevallingsverhaal is uniek. Langdurige en snelle bevallingen, thuis en in het ziekenhuis, met en zonder pijnstilling, keizersnedes en vaginale bevallingen: alles komt langs in deze rubriek. Deze week lees je het bevallingsverhaal van Manon.

De statistieken

Moeder: Manon (28)
Start bevalling: Weeën
Zwangerschapsduur: 41 weken + 1 dag
Duur bevalling: ongeveer 5,5 uur
Plaats: ziekenhuis
Pijnstilling: geen
Manier van bevallen: natuurlijk
Bijzonderheden: geen
Gewicht kindje: 3150 gram
Hoeveelste kind: derde

Hoe het begon

“Net als bij mijn vorige twee zwangerschappen ben ik de uitgerekende datum al voorbij. Mijn andere twee kinderen zitten op de basisschool dus nu ik verlof heb ben ik overdag veel alleen thuis. De nesteldrang is niet te stoppen. Ik sta te schrobben en te boenen alsof mijn leven ervan af hangt. Alle keukenkastjes moeten van binnen schoon, de badkamer blinkt en in de kinderkamer vouw ik voor de honderdste keer de kleertjes op. Laat haar maar komen.

Met 41 weken word ik gestript, tot mijn teleurstelling voelt de verloskundige dat de baarmoedermond nog wat hard en naar achteren gedraaid is. Er is dus nog niet veel voorwerk verricht. Het strippen is gevoelig, ik hoop maar dat het werkt…

De bevalling

Het strippen heeft niet geholpen. De afgelopen dagen zinkt de moed me in de schoenen, ik voorzie al scenario’s waarbij ik ingeleid moet worden, maar acht dagen na mijn uitgerekende datum word ik toch ik wakker van een wee.

01:00

Het zijn de rugweeën die ik gewend ben van de vorige keren. Ik blijf rustig liggen, eens kijken of het doorzet. Ik kijk op de klok en wacht rustig af. Na tien minuten volgt er weer een wee, ze zijn nog heel licht maar wel duidelijk. Als ik ze na drie kwartier nog voel besluit ik mijn vriend wakker te maken. ‘Ik denk dat het is begonnen!’, zeg ik. Waarop hij meteen rechtop zit.

02:00

Omdat mijn vorige bevalling minder dan twee uur duurde heeft de verloskundige gezegd dat we meteen moeten bellen als ik weeën krijg. Dus mijn vriend belt haar op. We krijgen een waarneemster en leggen ons verhaal uit. Ze zegt er met een half uurtje te zijn.

Ondertussen vang ik de weeën op die om de vijf minuten komen, nog steeds goed te doen gelukkig. Het huis is stil en ik begin in mijn bubbel te kruipen.

02:30

De verloskundige is er, na de controles blijk ik drie centimeter ontsluiting te hebben. Niet heel veel, maar ze adviseert ons toch om niet te lang thuis te blijven. In verband met mijn vorige snelle bevallingen.

Ik wil echter nog even rustig thuis onder de douche dus spreken we over een uur af in het ziekenhuis, dat slechts vijf minuten rijden is van ons huis.

03:00

Onder de douche vang ik de rugweeën het fijnste op. De warme stralen verminderen de pijn. Ze komen om de vier minuten. Ondertussen heeft mijn vriend mijn schoonmoeder gebeld, ze is onderweg naar ons huis om op de kinderen te passen.

Als ze er is maak ik nog rustig een praatje met haar terwijl mijn vriend de auto in laadt. Zo heftig is het dus nog niet schiet er door mijn hoofd.

04:00

We zijn in het ziekenhuis, de verloskundige checkt mijn ontsluiting. ‘Nog maar vier centimeter’, zegt ze bijna schoorvoetend. Ik ben teleurgesteld, ben ik daar al twee uur mee bezig? Ze besluit mijn vliezen te breken in de hoop dat het doorzet. Ik ga nog even onder de douche staan, de weeën worden iets heftiger, maar ik ben vooral moe.

05:30

De weeën zijn zwaarder, ik loop rond met mijn Tens-apparaat op mijn rug. Staand kan ik de weeën nog wel opvangen en ik voel hoe de baby naar beneden zakt. De druk doet pijn en ik voel steeds kleine stroompjes vruchtwater langs mijn benen druppelen.

De verloskundige checkt nog maar eens mijn ontsluiting. ‘Vier, misschien vijf centimeter’, zegt ze. De moed zakt me in de schoenen. Dit hou ik niet nog uren vol zo. Kan ik iets van pijnstilling krijgen?

06:15

De verloskundige is bezig iemand van het ziekenhuis te vinden die me kan helpen, er is net een spoedkeizersnede begonnen dus er is geen gynaecoloog beschikbaar. Uiteindelijk komt er een verpleegkundige aan mijn bed. Eentje die er niet veel zin in heeft.

‘Vind je dit wel een fijne houding?’, ‘Gebruik je dat Tens apparaat wel goed?’ en ‘We kunnen nu niets doen.’ Zijn de flarden die ik opvang. Terwijl mijn verloskundige en vriend zich voor me maken hard maken, kan ik niets anders dan de ene na de andere wee wegpuffen. Uiteindelijk belooft de verpleegkundige over een uur terug te komen ‘Maar dan is het waarschijnlijk niet meer nodig’, zegt ze. Ik voel woede opkomen, maar kan niets uitbrengen. Ik hang om de nek van mijn vriend en knijp in zijn rug. Wat gebeurt er? De pijn neemt me over.

06:30

De weeën zijn opeens zo zwaar. ‘Je moet even op je linkerzij gaan liggen’, zegt de verloskundige als de verpleegkundige weg is. ‘Het doet dan wel meer pijn, maar dan gaat het ook sneller.’ Ik doe wat ze zegt, maar ik vind het vreselijk om de weeën zo op te vangen.

En dan na een paar minuten voel ik persdrang. ‘Ik moet persen’, zeg ik. ‘Nee’, zegt de verloskundige, ‘dat kan niet, de baby zit nog te hoog.’ Met alles wat ik in me heb probeer ik de persweeën weg te puffen, het lukt twee keer, de derde keer voel ik dat ik onbedoeld mee pers. Het is niet te stoppen.

De verloskundige gelooft het nauwelijks, maar ze voelt: tien centimeter! De kraamverzorgster die erbij staat hoor ik zeggen: ‘Maar dat kan niet, ze had een kwartier geleden nog maar vier centimeter.’ Het kan mij niet schelen, ik wordt met hulp op mijn rug gedraaid zodat ik kan persen. Wat voelt het heerlijk om eindelijk met al mijn kracht te mogen persen.

Het kost me maar een paar minuten, en dan voel ik haar lijfje uit me glijden. Het beste gevoel van de wereld.’

Hoe is het bevallen?

Mijn eerste bevalling duurde twaalf uur, mijn tweede minder dan twee, ik was daarom voorbereid op een snelle bevalling. Dat de ontsluiting zo langzaam op gang kwam vond ik mentaal heel zwaar. Ik verloor daardoor mijn positieve instelling, ik raakte in paniek en dacht dat ik nog uren pijn zou moeten lijden. Terwijl mijn lichaam gewoon even wakker moest worden. De aanloop ging langzaam, als een diesel, maar toen ik eenmaal opgang was had ik binnen twintig minuten een volledige ontsluiting. Dat laatste halfuur ging alles langs me heen, ik was er wel, maar ook weer niet. De enige die ik hoorde en zag was mijn vriend en de duidelijke taal van mijn verloskundige. Zonder hen had ik het niet gered.”

De namen in dit artikel zijn i.v.m. privacy gefingeerd.

Bevallingsverhaal Romy: ‘Het bad is precies op tijd klaar, want ik kan de weeën niet meer verdragen’