Wilma Groothuis Persoonlijk 21 apr 2023, 17:04

Leestijd: 6 minuten

Bevallingsverhaal Lisa: ‘Een urineweginfectie was de oorzaak van de dreigende vroeggeboorte’

Mooi, ontroerend en bijzonder: ieder bevallingsverhaal is uniek. Langdurige en snelle bevallingen, thuis en in het ziekenhuis, met en zonder pijnstilling, keizersnedes en vaginale bevallingen: alles komt langs in deze rubriek.

Deze week lees je het bevallingsverhaal van Lisa.

Bevallingsverhaal: de statistieken

Moeder: Lisa
Start bevalling: Strippen
Zwangerschapsduur: 41 weken en 1 dag
Duur bevalling: 9 uur
Plaats: Ziekenhuis
Pijnstilling: Remifentanil
Manier van bevallen: Natuurlijk
Bijzonderheden: Dreigende vroeggeboorte door urineweginfectie
Hoeveelste kind: Eerste

De zwangerschap

“Op de gewone kwaaltjes na was mijn zwangerschap zorgeloos tot en met 28 weken. Een dag na onze trouwdag kreeg ik een bloeding. Mijn placenta lag laag, wat waarschijnlijk de bloeding heeft veroorzaakt, in combinatie met de drukke trouwdag met het vele staan en lopen. De bloeding hield aan en twee dagen later moest ik naar het ziekenhuis. Een aantal echo’s en onderzoeken later, werden we dezelfde dag nog ontslagen uit het ziekenhuis. Er was eerst sprake van een nachtopname, maar omdat alle controles goed waren, mochten we toch naar huis.

Daarna was het een tijdje rustig en vierden we kerst en oud en nieuw. Achteraf voelde ik mij rond oud en nieuw niet fantastisch en had ik veel last van harde buiken. Op 5 januari moesten we naar de verloskundige in het ziekenhuis om nog een keer de ligging van de placenta te bepaling. Als deze voldoende omhoog was gerekt, kon ik thuis bevallen. Zo niet, dan moest ik in het ziekenhuis bevallen. Stiekem wisten we al dat het wel goed zat, dit hadden ze namelijk bij de opname op 19 december al gezien.

Echter zagen ze nu dat de baarmoedermond verkort was. Dit is een teken van een dreigende vroeggeboorte. Een opname in het UMCG volgde, ik was toen 31 weken en 1 dag zwanger. Tot 32 weken moet je in een ziekenhuis bevallen met een NICU (neonatale intensive care unit, een afdeling met zorg voor te vroeg geborene, red.). Ik kreeg weeënremmers en longrijpingsprikken, waarna ik 48 uur bedrust moest houden.

Urineweginfectie

Mijn urine is op kweek gezet en daar kwam uiteindelijk een urineweginfectie uit. Waarschijnlijk was dat de oorzaak van de dreigende vroeggeboorte. Ik kreeg daarom een antibioticakuur. Helaas bleek na drie dagen de baarmoeder nog verder verkort en moest ik langer in het ziekenhuis blijven. Vanaf 32 weken mocht ik naar een streekziekenhuis, waar ik tot 15 januari heb gelegen. Daarna mocht ik het thuis afwachten en was mijn baarmoedermond zelfs weer wat open gegaan.

Begin december had ik in verband met rugklachten mijn urine al laten testen. Ondanks dat het wel het protocol is bij zwangere vrouwen, is mijn urine bij de huisarts nooit op kweek gezet. We zullen het nooit zeker weten, maar wellicht had ons heel wat bespaard kunnen blijven als ze het wel op kweek hadden gezet. Ik wil er niet aan denken wat er had kunnen gebeuren als de verkorte baarmoedermond en later de urineweginfectie niet waren ontdekt. Was onze dochter dan met 31 of 32 weken al geboren? Dat was in ieder geval wel de verwachting.

Het schijnt helaas vaak voor te komen dat huisartsen vergeten de urine van zwangere vrouwen op kweek te zetten. Later in mijn zwangerschap is het nog een keer gebeurd, ondanks de extra notitie in mijn dossier dat het toch echt op kweek moest.

Hoe het bevallingsverhaal begon

De verwachting was dat onze dochter voor de 37 weken geboren werd, maar ze wilde toch nog een tijdje blijven zitten. Na 40 weken ben ik twee keer gestript. Ik kreeg wel wat weeën, maar die stopten steeds weer, ondanks mijn 3 centimeter ontsluiting. Ik had met de verloskundige afgesproken dat ik op donderdag 17 maart, twee dagen na de tweede keer gestript te zijn, weer naar het ziekenhuis ging en dat ik de dag daarna werd ingeleid als dat mogelijk was.

Het bevallingsverhaal van Lisa

Het is 05.00 uur op woensdagochtend 16 maart en mijn vliezen breken. Nu gaat het opeens heel hard, de weeën volgen meteen sterk. Rond 06.00 uur wil ik graag uit bed, want het lukt niet meer om de weeën in bed op te vangen. Al snel lig ik op handen en knieën om de weeën nog enigszins comfortabel op te vangen, maar een duidelijk ritme zit er nog niet in.

07.00 uur

Ik krijg ineens sterke persdrang. Ik zeg tegen mijn man dat hij de verloskundige moet bellen, omdat het zo snel gaat. Helaas gaat de telefoon naar voicemail. Ze zal vast zo terugbellen, misschien is ze al bij een bevalling, denk ik. Na vijf minuten hebben we nog geen bericht terug, keer op keer probeert mijn man haar te bereiken. Inmiddels lig ik over een yogabal heen te puffen en de weeën volgen zich zo snel op, dat ik ze echt niet meer op kan vangen. De persdrang is ontzettend sterk en de paniek neemt toe.

07.40

Na 40 minuten de verloskundige proberen te bereiken, geef ik mijn man de opdracht mijn moeder en 112 te bellen. Mijn man heeft gelukkig een heldere ingeving en belt het spoednummer van de kraamafdeling van het streekziekenhuis. Zij sturen een andere verloskundige. Gelukkig weten zij uiteindelijk onze verloskundige privé te bereiken. De diensttelefoon had geen bereik, dus had ze onze oproepen nooit ontvangen. Daar kon zij uiteraard niks aan doen en ik neem haar dan ook niks kwalijk.

08.00 uur

De vervangende verloskundige wordt afgebeld en mijn eigen verloskundige komt. Ze stuurt me naar boven en constateert dat ik al bijna volledige ontsluiting heb. Nog even wachten en ik mag beginnen met persen.

Helaas nemen de persweeën al snel in kracht af. Ik moet van alles proberen: onder de douche staan, op het toilet zitten, van de trap aflopen, rondjes om het kookeiland lopen, de blaas legen door middel van een catether, maar niks helpt. Af en toe lijkt er schot in de roos te zitten, dus besluiten we keer op keer nog niet naar het ziekenhuis te gaan.

12.00 uur

Nu duurt het echt te lang en ik moet steeds meer op eigen kracht doen. Daarom kiezen we ervoor om toch naar het ziekenhuis te gaan. De ambulance is opgeroepen en al snel lig ik in de verloskamer. Ik lig aan het infuus, waardoor de weeën weer in kracht toenemen. Ik wil graag pijnstilling, want ik ben helemaal kapot en ze willen eigenlijk dat ik tussen de weeën door nog een beetje mijn rust pak en kan slapen. Ik krijg daarom op hun advies een morfinepomp met remifentanil en ik val steeds een beetje in slaap.

13.55 uur

Na enige tijd voel ik de baby zakken en een paar persweeën verder wordt onze dochter geboren. De weeën stoppen meteen, waardoor de placenta niet volgt.

15.00 uur

De gynaecoloog komt langs voor een beoordeling. Ze voelt aan de buik en geeft een goede druk. Door de druk pers ik nog één keer goed mee en de placenta schiet eruit. Al snel mogen we daarna als gezinnetje naar huis, heel blij en dankbaar dat het goed is gegaan en we nu van onze dochter kunnen genieten.”

Bevallingsverhaal Laura: ‘Ze is helemaal paars en ze huilt niet’