Lisa van den Akker Kinderen 16 nov 2021, 06:36

Leestijd: 7 minuten

Bevallingsverhaal Lisa: ‘Als ik de blikken in hun ogen zie, weet ik dat het niet goed gaat’

Mooi, ontroerend en bijzonder: ieder bevallingsverhaal is uniek. Langdurige en snelle bevallingen, thuis en in het ziekenhuis, met en zonder pijnstilling, keizersnedes en vaginale bevallingen: alles komt langs in deze rubriek. Deze week lees je het bevallingsverhaal van Lisa.

De statistieken

Moeder: Lisa (30)
Start bevalling: Weeën
Zwangerschapsduur: 40 weken
Duur bevalling: ongeveer 7 uur
Plaats: ziekenhuis
Pijnstilling: geen
Manier van bevallen: natuurlijk
Bijzonderheden: geen
Gewicht kindje: 3430 gram
Hoeveelste kind: vierde

Hoe het begon

‘Het is twee dagen voor mijn uitgerekende datum als het begint te rommelen. Eerlijk gezegd verwacht ik niet dat de bevalling al begint, bij mijn vorige drie bevallingen beviel ik pas met ruim 41 weken.

Het zijn gewoon voorweeën, denk ik als ik in bed stap. Ik val in slaap en word rond half drie wakker van een lichte wee.

Oké, dit is wel iets sterker dan eerst, maar echt weeën zijn het ook niet. Ik probeer weer te slapen maar iedere vijftien à twintig minuten word ik wakker van een wee. Ze zijn niet zo heftig dat ik moet puffen, maar ik kan er ook niet meer doorheen slapen. Uiteindelijk sta ik om zeven uur op.

Die hele dag heb ik voorweeën, het is ellendig. Iedere twintig minuten komen ze, en hoewel ze niet zo pijnlijk zijn dat ik het niet kan verdragen, is het wel vermoeiend. Ik voel ze in mijn onderrug, net zoals ik iedere vorige bevalling alleen maar rugweeën had. Af en toe is er eentje zo sterk dat ik hem moet wegzuchten. Waarom zet het nou niet door? Ik wil dat het doorzet.

Tegen mijn vriend klaag ik steen en been en af en toe huil ik van wanhoop. Hoe lang duurt dit nog?

‘s Avonds is de situatie nog steeds hetzelfde, ik bel de verloskundige en leg het uit. Ze adviseert me een slaappil te halen bij de apotheek zodat ik wat kan rusten. Rond half elf neem ik de slaappil en ga ik naar bed. Ik val even in slaap en word opnieuw rond half drie wakker.

De bevalling

03:00

De weeën zijn pijnlijker, en komen sneller op elkaar. Ze komen nu om de vijf minuten. Ik maak mijn vriend wakker en zeg dat hij het bad moet opzetten in de woonkamer. Na drie ziekenhuisbevallingen wil ik nu namelijk graag thuis in bad bevallen. Als het bad eenmaal staat en de weeën al een uur iedere vijf minuten komen bellen we de verloskundige. En mijn schoonmoeder om de kinderen te halen.

04:30

De verloskundige zegt dat ze er over een uurtje is. Prima denk ik, zo heftig is het nu nog niet. We laten het bad vollopen terwijl mijn vriend de kinderen wakker maakt. Mijn schoonmoeder haalt ze op en daarna ga ik even onder de douche staan. Ik sta er net tien minuten onder als de verloskundige binnen komt. ‘Ik ben benieuwd hoe ver je bent’, zegt ze.

Eenmaal op de slaapkamer aangekomen blijk ik al zeven tot acht centimeter ontsluiting te hebben. Wauw! Dat geeft me positieve energie, want de weeën zijn nog geen enkele keer erg heftig geweest. Maar door de twee voorgaande nachten ben ik wel moe. Omdat de weeën nog steeds niet sterker worden of sneller komen adviseert de verloskundige me om nog even rond te lopen voordat ik in bad ga. Dat doe ik. De tijd strijkt voorbij en niets verandert. De kraamverzorgster is er inmiddels ook. We kletsen wat, ik vang een wee op en zo gaat het de hele tijd.

06:00

Om zes uur besluit ik samen met de verloskundige dat we de vliezen gaan breken om te kijken of het dan sneller doorzet. Ik lig op bed, ze voelt, en de ontsluiting is nog steeds hetzelfde. Teleurstelling bij mij. Dan breekt ze mijn vliezen en voel ik wat vruchtwater lopen. Mijn verloskundige kijkt, en zegt dan rustig. ‘Je vruchtwater is groen, dat betekent dat je kindje in het vruchtwater heeft gepoept.’ Ik schrik. En nu?

De verloskundige vertelt dat ik naar het ziekenhuis moet omdat dit een medische indicatie is. Ik mag nu nog een klein uurtje thuis rondlopen. Als het nu opeens heel snel gaat kan ik alsnog thuis in bad bevallen. Maar als het nu niet écht gaat doorzetten moet ik naar het ziekenhuis om de baby extra in de gaten te laten houden.

07:00

Ik loop rondjes om het bad, het bad waar ik niet in mag. De verloskundige en kraamverzorgster zitten aan tafel en proberen me niet aan te staren. Toch voel ik hun ogen. Mijn vriend is ondertussen de spullen voor het ziekenhuis aan het pakken. Ik voel aan mijn lichaam dat die weeën niet meer sterker gaan worden, ik ben uit mijn bubbel, dit wordt geen thuisbevalling.

08:00

We komen aan in het ziekenhuis, de weeën zijn inmiddels bijna helemaal verdwenen. Af en toe heb ik er eentje, maar sterker worden ze zeker niet. Ik krijg een kamer en krijg twee banden om mijn buik om de weeën en de hartslag van mijn baby in de gaten te houden. Ik mag niet meer van het bed af, wat ik vreselijk vindt aangezien ik mijn weeën het liefste lopend en staand opvang. Dat heb ik al drie bevallingen zo gedaan. En nu lig ik erbij als een schildpad op zijn rug.

Omdat de weeën niet doorzetten en omdat ze willen dat ze snel geboren wordt krijg ik een infuus met weeënopwekkers. Na twee keer mis prikken zit het infuus er eindelijk goed in. En al snel begint het te werken. De weeën worden heftiger en sterker. Ik vang ze zo goed en kwaad als ik kan op en puf alles weg.

09:30

De weeën zijn niet meer te doen. Ik lig op mijn linkerzij, om ze nog iets sterker te maken, want er zit nog ‘een klein hard randje’ zoals de verloskundige zegt. En dan voel ik wat persdrang, niet zo erg als bij mijn vorige bevalling, maar ik voel het wel. ‘Pers maar mee’, zegt ze. En ik denk: ‘Yes! Nu is ze er bijna.’

10:00

Shit, had ik dat even mis. De vorige was er met één perswee, en nu lijkt er geen beweging in te komen. ‘Je moet harder persen! Hou het vast, je kan het!’ Ik hoor de aanmoedigingen van mijn vriend, de verloskundige en verpleegkundige, maar ik kán gewoon niet meer. Ik pers zo hard als ik kan, maar als ik de blikken in hun ogen zie weet ik dat het niet goed gaat. Ik zie ze smoezen met elkaar. ‘Was het op de echo’s een grote baby?’, vraagt ze me. ‘Nee, hoezo?’, zeg ik. Ik voel paniek. Krijg ik dit kind er ooit uit? Hoezo lukt het niet? ‘Probeer het nog één keer’, zeggen ze. En dan voel ik het, ze komt. Met nog een extra wee wordt haar hoofde geboren. ‘Kijk dan! Pak haar maar aan!’, zegt de verloskundige. En met mijn laatste krachten trek ik haar lijfje op mijn buik. Ze is er. Eindelijk.’

Hoe is het bevallen?

Die vierde doe ik wel eventjes, tenminste dat dacht ik. De bevalling van mijn tweede duurde maar twee uurtjes en daar hoopte ik eigenlijk weer op. Maar helaas.

De dag voor mijn bevalling was zwaar, met al die voorweeën en weinig slaap, mentaal en lichamelijk had ik weinig energie meer. Maar dat die weeën niet doorzette was voor mij de echte klap. Hoezo deed mijn lichaam zijn werk niet zelf? Uiteindelijk bleek dat ze waarschijnlijk een beetje scheef lag waardoor haar hoofdje niet goed op de baarmoedermond drukte, wat wel nodig is om dat laatste stukje ontsluiting te krijgen. Ik vind het jammer dat ik niet de thuisbevalling heb gehad die ik hoopte, maar ik ben blij met de goede zorg in het ziekenhuis. Want dat je kindje gezond wordt geboren is uiteindelijk belangrijker dan de manier waarop.’

Bevallingsverhaal Julia: ‘Ik lag op de badkamervloer en zag dat het vruchtwater donker was’