Lisa van den Akker Zwanger 30 aug 2022, 13:10

Leestijd: 6 minuten

Bevallingsverhaal Lily: ‘Ik heb die knip niet eens gevoeld’

Mooi, ontroerend en bijzonder: ieder bevallingsverhaal is uniek. Langdurige en snelle bevallingen, thuis en in het ziekenhuis, met en zonder pijnstilling, keizersnedes en vaginale bevallingen: alles komt langs in deze rubriek.

Deze week lees je het bevallingsverhaal van Lily.

De statistieken

Moeder: Lily (23)
Start bevalling: weeën
Zwangerschapsduur: 41 weken
Duur bevalling: 12 uur
Plaats: ziekenhuis
Pijnstilling: geen
Manier van bevallen: natuurlijk
Bijzonderheden: knip en vacuümpomp
Gewicht kindje: 3550 gram

Hoe het begon

“Na veertig weken zwangerschap was ik klaar om te bevallen. Ik was onrustig, wanneer zou het nou gaan gebeuren? Ver van huis durfde ik niet meer te gaan dus kwam mijn moeder af en toe langs om me een beetje af te leiden. Verder controleerde ik nog maar een keer de inhoud van mijn vluchtkoffer en streek ik voor de zekerheid de hydrofieldoeken een extra keer.

Toen ik een paar dagen na mijn uitgerekende datum bij de verloskundige kwam vroeg ze of ik gestript wilde worden. ‘Ja!’, riep ik enthousiast. Het strippen was gevoelig, maar deed geen pijn en de verloskundige voelde al een beetje ontsluiting. ‘Die centimeter heb je alvast te pakken’, zei ze enthousiast.

Vol verwachting gingen mijn vriend en ik naar huis. Maar die avond en de volgende ochtend gebeurde er niets. Wat was ik teleurgesteld. De moed zakte me echt een beetje in de schoenen. Dus toen ik een paar dagen later weer op controle was bij de verloskundige en ze vroeg of ze me nog een keertje moest strippen leek het me zinloos.

Toch ging ik gedwee op de tafel liggen, dit keer voelde ze zelfs al drie centimeter ontsluiting. Ik vond het inmiddels maar moeilijk te geloven en had al hele scenario’s van een inleiding in mijn hoofd. Maar die nacht, iets na twaalven voelde ik een wee. Wat was ik blij! Zou het eindelijk beginnen?

De bevalling

01.00 uur

Ik durfde het nog niet echt te geloven dus wachtte ik even met mijn vriend waarschuwen tot ik het zeker wist. En ja, minder dan tien minuten later volgde er weer een wee. Ze waren nog niet echt pijnlijk, maar wel duidelijk voelbaar. Na een half uurtje met weeën om de acht minuten maakte ik mijn vriend wakker. ‘Ik denk dat het is begonnen’, zei ik.

Ik liep een beetje door het huis, keek televisie en wachtte af. Voor slapen was ik veel te wakker. Ik had vooral last van rugweeën en ik ving ze het beste op als ik ergens overheen hing. Om een uurtje of drie werden de weeën wat sterker en kwamen ze om de vijf minuten. Mijn vriend besloot de verloskundige te bellen. Die was er een half uurtje later. Ze toucheerde me en voelde zo’n vier centimeter. Ze adviseerde me nog even thuis te blijven en eventueel onder een warme douche te gaan zitten.

04.00 uur

Zelf dacht ik alleen maar, vier centimeter? Die had ik toch gisteren al bijna? Wat een teleurstelling. Het kon me niet snel genoeg gaan met die ontsluiting. Toen de verloskundige weer weg was ging ik onder de douche zitten. De warme stralen hielpen bij het opvangen van de rugweeën. Ondertussen werden de weeën sterker en kwamen ze steeds sneller na elkaar.

06.00 uur

Mijn vriend belde opnieuw de verloskundige om te zeggen dat het wat intenser werd. Rond half zeven belt ze weer aan. Zeven centimeter zegt ze, na even gevoeld te hebben. We mogen ons klaar gaan maken om naar het ziekenhuis te gaan. We kleden ons aan, pakken de tas en vertrekken naar het ziekenhuis waar we rond zeven uur aankomen.

Ik krijg een eigen kamer met douche, maar ben eigenlijk doodmoe van de hele nacht niet slapen. Op bed liggen is er echter niet meer bij. Ik wil mijn weeën staand opvangen, hangend aan mijn vriend. Ik ga toch nog even onder de douche, maar de weeën zijn zo heftig dat het niet meer helpt. Een heftig uurtje breekt aan en ik vang de weeën na elkaar op. Ik zit helemaal in mijn eigen bubbel en hoor alleen maar mijn vriend.

10.30 uur

Tien centimeter! De verloskundige breekt mijn vliezen en zegt dat als ik persdrang krijg, ik mee mag gaan persen. Niet veel later voel ik inderdaad wat persweeën. Het mee persen gaat echter niet van een leien dakje en de verloskundige heeft in de kamer naast mij nog iemand liggen. ‘Het is haar derde en het gaat nogal snel bij haar, ik moet daar even heen’, zegt ze. Een verpleegkundige en mijn vriend helpen me zo goed en zo kwaad als het gaat met het persen, maar het lukt niet en mijn verloskundige is weg.

Ik probeer de baarkruk nog, maar niets helpt. De weeën worden minder sterk en ik ben te moe om nog mee te persen.

12.15 uur

Na anderhalf uur persen ben ik nauwelijks gevorderd. Ik zie het aan de gezichten van mijn vriend en de verpleegkundige. Hoe erg ze me ook proberen aan te moedigen, ik krijg hem er zelf niet uit. Als mijn verloskundige eindelijk weer komt schakelt ze snel een gynaecoloog in. Zelf ben ik in een waas, ik zie de gynaecoloog binnenkomen, maar ik krijg er weinig van mee. Ik hoor dat ze me gaat helpen, met een knip en een vacuümpomp. Ik denk alleen maar: haal hem eruit. In een flits zie ik instrumenten langs komen. Ze zet een knip waar ik niets van voel, er is wat getrek, en daar is hij. Om 12.33 uur wordt onze zoon eindelijk geboren. Zijn glibberige lijfje wordt op mijn buik gelegd en opeens ben ik totaal niet moe meer.

Hoe is het bevallen?

Ik kijk niet negatief terug op het eerste deel van mijn bevalling. De pijn en de weeën waren best goed op te vangen. Het persen daarentegen vond ik vreselijk. Ik wist niet wat ik aan het doen was en het ging gewoon niet. Dat mijn verloskundige er op dat moment niet was, vind ik wel erg. Het was mijn eerste bevalling en ik had haar eigenlijk nodig op dat moment. Zelf denk ik achteraf dat ik eigenlijk niet echt persdrang had, dat gevoel dat vrouwen omschrijven, dat je het niet tegen kunt houden en niets anders kunt dan mee persen, had ik niet. Ik voelde wel wat, maar niet zo intens. Wat het persen heel lastig maakte.

De knip en de vacuümpomp heb ik helemaal niet als heftig ervaren. Ik heb er eigenlijk niets van gevoeld en was vooral blij dat er iets gebeurde. Na de bevallingen genazen de hechtingen goed en hoewel zitten de eerste week pijnlijk was ging dat daarna al snel beter. Terwijl ik van te voren heel bang was voor zo’n knip.”

De namen in dit artikel zijn i.v.m. privacy gefingeerd.

Meer bevallingsverhalen lees je hier.

Bevallingsverhaal Manon: ‘Ik ging in een kwartier van 4 naar 10 centimeter ontsluiting’