Wilma Groothuis Persoonlijk 22 mrt 2023, 17:04

Leestijd: 6 minuten

Bevallingsverhaal Laura: ‘Ze is helemaal paars en ze huilt niet’

Mooi, ontroerend en bijzonder: ieder bevallingsverhaal is uniek. Langdurige en snelle bevallingen, thuis en in het ziekenhuis, met en zonder pijnstilling, keizersnedes en vaginale bevallingen: alles komt langs in deze rubriek.

Deze week lees je het bevallingsverhaal van Laura.

Bevallingsverhaal: de statistieken

Moeder: Laura
Start bevalling: Inleiding
Zwangerschapsduur: 38 dagen en 1 dag
Duur bevalling: 24 uur
Plaats: Ziekenhuis
Pijnstilling: Ruggenprik
Manier van bevallen: Keizersnede
Bijzonderheden: Extra zuurstof na de geboorte
Hoeveelste kind: Eerste

De zwangerschap

“Na ruim een jaar proberen, meerdere doktersbezoeken, een uitblijvende menstruatie van drie maanden en heel wat gesprekken bij de praktijkondersteuner van de dokter, zagen we op 16 april 2022 eindelijk twee strepen op de zwangerschapstest. We waren zo blij en konden het bijna niet geloven. Diezelfde avond vertelden we het meteen aan onze beste vrienden, die mij zo gesteund hadden dit afgelopen jaar. Uiteraard waren zij door het dolle heen en konden ook zij hun geluk niet op.

Tijdens de 13 weken echo zagen ze dat onze baby groter was dan ‘normaal’, dit bleef eigenlijk bij alle controles het geval. De misselijkheid die ik in het begin van mijn zwangerschap had, werd al snel heftiger, soms moest ik wel vijftien keer per dag overgeven.

Na 21 weken en ontelbare telefoontjes naar het ziekenhuis, kon ik met veel moeite een medicijn krijgen. In het ziekenhuis vonden ze het nog wel meevallen en niet erg genoeg. Ik voelde me ondertussen een zombie en was blij met dagen dat ik wat eten binnen kon houden. Vanaf het moment dat ik startte met de medicijnen ging het wat beter.

Met 36 weken zwangerschap zagen ze opnieuw dat de groei van onze dochter nog steeds een week voorliep. De gynaecoloog besloot daarom dat ik met 38 weken ingeleid zou worden.

Hoe het bevallingsverhaal begon

Op een maandag om 07.00 uur ‘s ochtends worden we verwacht in het ziekenhuis voor de inleiding. De hele dag gebeurt er echter niet zoveel en lopen we een beetje rond in het ziekenhuis.

‘s Avonds na het eten besluiten we nog een laatste rondje te lopen voordat we naar bed gaan. Zodra we één stap buiten de ziekenhuisdeuren zetten, breken mijn vliezen. Snel lopen we terug naar de afdeling, waar alles wordt gecontroleerd en inderdaad, mijn vliezen zijn gebroken en ik heb één centimeter ontsluiting. Nu gaat het beginnen!

Het bevallingsverhaal van Laura

Het is 21.00 uur en ik krijg last van rugweeën. Omdat het alleen nog maar een beetje ongemakkelijk voelt en nog te doen is, besluiten we toch maar even te slapen. Na een aantal controles, een warme douche en gewiebel op de skippybal wordt het eindelijk ochtend.

07.30 uur

Er staan twee dames in onze kamer en opeens wordt het toch wel erg spannend. Ik trek snel mijn badjas aan en zo lopen we naar de verloskamer. Eenmaal daar krijg ik een infuus met weeënopwekkers en ik word aangesloten op de CTG. De dag kruipt langzaam voorbij en de weeën worden steeds heftiger. Elke twintig minuten worden de weeënopwekkers opgehoogd, maar na een aantal minuten vaak ook weer even omlaag gezet, omdat de hartslag van ons meisje daalt.

12.00 uur

Ik heb weeën om de 2 minuten, die een minuut aanhouden. Tussendoor val ik in slaap, probeer ik wat afleiding te zoeken op de skippybal of stap ik onder de douche voor wat ontspanning en verlichting van de pijn. Helaas vordert de ontsluiting maar niet. Ik voel me zo ongemakkelijk en ik roep een paar keer dat ik naar huis wil. Wat natuurlijk nergens op slaat, maar mijn logica is dat als ik nu thuis was, dit allemaal al achter de rug zou zijn.

17.00 uur

Mijn ontsluiting wordt weer gecontroleerd en die is nog steeds 5 centimeter. De verloskundige vindt het tijd worden om na te denken over een ruggenprik. Iets wat ik eigenlijk niet wilde, maar na de zoveelste keer onder een warme douche is mijn energie echt op en krijg ik toch die ruggenprik.

Rond 18.00 uur wordt de ruggenprik gezet en eenmaal terug op de verloskamer wordt mijn ontsluiting weer gecontroleerd. Helaas is deze nog steeds maar 5 centimeter. Inmiddels krijg ik de maximale hoeveelheid weeënopwekkers en vindt ons meisje het allemaal niet meer zo leuk in mijn buik.

De verloskundige gaat even overleggen met de gynaecoloog en als ze terugkomt vertelt ze dat ze een sneetje wil maken op het hoofd van onze dochter. Hiermee kunnen ze zien of ze nog genoeg zuurstof in haar bloed heeft. Uiteindelijk blijkt dat ze nog helemaal niet goed is ingedaald en ze dus geen sneetje kunnen maken. Samen met de gynaecoloog besluit de verloskundige dat onze dochter met een keizersnede gehaald zal worden.

18.45 uur

Opeens gaat het snel. Er komen allemaal mensen op de kamer om van alles uit te leggen en zich voor te stellen. Ondertussen moet mijn vriend onze spullen inpakken. Al met al duurt dit nog geen tien minuten en met een flinke pas word ik naar de OK gereden. Onderweg in de gang spuit een dokter nog gauw extra vloeistof door de ruggenprik, zodat ze meteen kunnen beginnen.

Na wat snelle testjes beginnen ze. De spanning, vermoeidheid en het feit dat ik de hele dag nog geen eten of drinken binnen heb gehouden worden me teveel. Ik voel mezelf wegvallen, maar ik word steeds wakker geschud. Ik moet erbij blijven, maar het lukt me niet. Een moment later ben ik ineens weer helemaal wakker, omdat ik een flinke shot adrenaline door mijn infuus krijg. Er staat een aardige mevrouw naast mij en zij vertelt precies wat ze aan het doen zijn en wat ik eventueel kan voelen.

19.23 uur

En dan wordt ons mooie meisje, Novi, geboren. Ze is de mooiste baby die wij ooit heb hebben gezien, maar ze is helemaal paars en ze huilt niet. De langste seconden van ons leven weg tikken weg. Ik roep: ‘Waarom huilt ze niet?’, maar niemand zegt iets en de aardige mevrouw bij mijn hoofdeind is ook ineens weg. Mijn vriend en ik houden elkaar vast en kijken elkaar bezorgd en met tranen in onze ogen aan. Dan horen we een klein schattig huiltje. Gelukkig!

De kinderartsen kijken haar na en vertellen dat ze het even moeilijk had door de snelheid waarmee ze uit mijn buik werd gehaald, maar dat ze het nu, na wat extra zuurstof, perfect doet. Ondertussen word ik gehecht en heb ik zoveel adrenaline door mijn infuus gekregen, dat ik niet meer kan stoppen met trillen, waardoor ik Novi dus ook niet kan vasthouden.

20.00 uur

Ik lig weer in een normaal ziekenhuisbed en ik kan eindelijk ons meisje in mijn armen nemen. Op de uitslaapkamer moeten we nog bijna twee uur wachten, omdat mijn bloeddruk veel te laag blijft, de hoeveelheid verdoving nog te hoog is en omdat ik niet plas. Dat laatste is niet zo gek, aangezien ik de hele dag geen druppel water binnenhield.

Om 21.45 uur komen we aan op onze kamer waar we de komende dagen blijven en mogen we eindelijk onze familie en vrienden, die niet wisten dat ik werd ingeleid, op de hoogte brengen dat ons wonder is geboren!”

Bevallingsverhaal Sanne: ‘Ik vraag of ik nog één keer mag persen’