Laurien Bleeker Bevallingsverhalen 22 mei 2024, 09:02

Leestijd: 3 minuten

Bevallingsverhaal Kim: ‘We zagen geen hartslag meer’

Mooi, ontroerend en bijzonder: ieder bevallingsverhaal is uniek. Langdurige en snelle bevallingen, thuis en in het ziekenhuis, met en zonder pijnstilling, keizersnedes en vaginale bevallingen: alles komt langs in deze rubriek. Deze week lees je het bevallingsverhaal van Kim.

Bevallingsverhaal: de statistieken

Moeder: Kim
Start bevalling: Spoedkeizersnede
Duur bevalling: Een kwartier
Plaats: Ziekenhuis
Pijnstilling: Ruggenprik
Manier van bevallen: Keizersnede

Hoe het bevallingsverhaal van Kim begon

“Tijdens een echo op maandagmiddag treffen we een vervangende verloskundige die ons laat weten dat ik wel een erg kleine buik heb. Dit was me niet eerder gezegd en ons meisje is inmiddels 31 weken oud, dus ik reageerde verbaasd. Na een helse zwangerschap van zes maanden ziek zijn, voelde ik mezelf eindelijk wat beter en begon ik net te genieten. Na de echo stuurde de verloskundige me door naar het ziekenhuis voor nog een echo.

Daar bleek dat mijn dochter inderdaad te klein was voor de duur van de zwangerschap. Hoe dat kwam was een raadsel. Bij 25 weken lag ze nog op schema. Toch was er geen paniek bij de artsen, dus ik kon weer naar huis. Wel moest ik vanaf nu vaker op controle komen.

2 augustus

Twee weken later liep ik na zo’n controle het Juliana Kinderziekenhuis bijna weer uit toen ik teruggeroepen werd. Helaas bleek ik er toen ook nog een zwangerschapsvergiftiging bij te hebben. De oorzaak is nog steeds niet bekend, je kan dit zomaar krijgen. Het kan met de placenta te maken hebben en ik was op dat moment 41 jaar, iets wat ook mee kan spelen.

In ieder geval was mijn bloeddruk veel te hoog en zaten er eiwitten in mijn urine. Ik mocht naar huis, maar de kans was groot dat ik opgenomen moest worden. De volgende dag moest ik hartfilmpjes laten maken en met mijn dochter bleek alles gelukkig goed te zijn. Ik bleek helaas zo’n zwangerschapsvergiftiging te hebben dat ik in het ziekenhuis moest worden opgenomen. Dat vond ik zo gek, want ik voelde me juist helemaal niet ziek. Vanaf dat moment moest ik proberen nog vijf weken liggend mijn baby in mijn buik te houden. Echt een tegenvaller.

6 augustus

Een paar dagen later, op vrijdag 6 augustus, keeg ik opnieuw een echo. Dan blijkt dat mijn dochter niet genoeg voeding krijgt door de navelstreng, omdat die een beetje klem zit. Daarom is ze zo klein. Ik word de woensdag daarna voorbereid op een keizersnede. Ik krijg een hele uitleg en ga daarna een dutje doen, maar dan word ik wakker en voel ik dat er iets niet goed is. Mijn moederinstinct zegt me dat er een hartfilmpje gemaakt moet worden. Gelukkig wordt er naar me geluisterd en de verpleegkundige sluit de monitor aan. Er is geen hartslag te zien.

Wat een vreselijk eng gevoel was dat, ik dacht echt dat ze dood was. Op dat moment komt mijn vriend binnen en die wist altijd meteen het echo-apparaat op de juiste plek te zetten, dus hij neemt het over van de verpleegkundige. Uiteindelijk zien we een hartslag in beeld, maar die is extreem laag. Artsen en verpleegkundigen komen de kamer binnen gerend en overleggen in paniek met elkaar. Ik word acuut naar de operatiekamer gereden met de mededeling dat ik rustig moest blijven. Hoe dan? Mijn hart gaat als een razende tekeer. De ruggenprik gaat ook nog eens drie keer mis en toen die er eindelijk in zat, werd mijn meisje uit mijn buik gehaald.

Einde van het bevallingsverhaal van Kim

Gelukkig kon ik meekijken via een doorzichtig scherm, dat was heel bijzonder. Het moment dat ze eruit kwam, vergeet ik nooit. Ze was piepklein, maar ademende. Ze had het gered. Lyah Janis is haar naam, ze woog maar 1206 gram en paste precies in mijn twee handen. Mijn dochter was zowel dysmatuur als prematuur, met 33 weken en 4 dagen.

Na haar geboorte hebben we nog vier weken in het Juliana Kinderziekenhuis gelegen, waarvan mijn baby twee weken in de couveuse. Inmiddels is het een stoer en pittig dametje van 2,5 jaar oud en gelukkig heeft ze niets overgehouden aan haar vroege geboorte. Mijn wondertje, mijn kleine Hageneesje, mijn sterke mooie meid. Mijn kleine leeuwin.”

Bevallingsverhaal Natasja: ‘Eenmaal thuis schreeuwde ik het uit van de pijn’