Sophie Nortier Persoonlijk 24 jun 2023, 09:47

Leestijd: 9 minuten

Bevallingsverhaal Julia: ‘Ik lag op de badkamervloer en zag dat het vruchtwater donker was’

Mooi, ontroerend en bijzonder: ieder bevallingsverhaal is uniek. Langdurige en snelle bevallingen, thuis en in het ziekenhuis, met en zonder pijnstilling, keizersnedes en vaginale bevallingen: alles komt langs in deze rubriek. Deze week lees je het bevallingsverhaal van Julia.

De statistieken

Moeder: Julia (30)
Start bevalling: Weeën
Zwangerschapsduur: 40 weken
Duur bevalling: 5,5 uur
Plaats: ziekenhuis
Pijnstilling: geen
Manier van bevallen: natuurlijk
Bijzonderheden: Meconium
Gewicht kindje: 3200 gram
Hoeveelste kind: eerste

Hoe het begon

Zo’n vier dagen voor de uitgerekende datum kreeg ik een enorm sterke drang om te cocoonen. Het was herfst en het weer was guur. Ik zette de verwarming op 21,5 graden, trok een extra zacht en warm pak aan en ging in bed liggen met twee extra dekens. Met de gordijnen dicht en enkel een bedlampje dat de kamer verlichtte luisterde ik naar heerlijk melancholische muziek, waar ik veel naar luisterde in de tijd dat mijn vriend en ik elkaar leerde kennen. Zo besteedde ik drie dagen in bed en vond het heerlijk.

De dag voor de uitgerekende raadde de verloskundige me aan om eens een stuk te gaan lopen. Verder dan ik eigenlijk dacht aan te kunnen qua energie. Wie weet dat het iets zou doen… Ik liep die dag drie kilometer en kroop voldaan weer m’n coconnetje in. Die avond begon er wat te rommelen.

De dag erna volgde ik hetzelfde recept. Ik liep weer een eind en kroop daarna weer mijn bed in. Die avond begon het weer te rommelen. Het was de avond van de Amerikaanse verkiezingen, dus terwijl ik in bed lag te cocoonen, zat mijn vriend op de bank de uitslagen te volgen. Om een uur of één hield hij het voor gezien en kroop hij naast me in bed.

De bevalling

01.30 uur

Ik werd wakker met kramp in mijn darmen, dus ging naar de wc. Maar er gebeurde niks en de kramp trok weer weg. Ik besloot een kruik te maken, maar eenmaal in de keuken kwam de kramp weer opzetten. En nog voor de kruik klaar was trok het weer weg. Toen begon er een belletje te rinkelen.

Met het kruikje in bed pakte ik de app met weeëntimer erbij. Ik tikte mijn vriend aan en zei dat ik dacht dat er wat was begonnen. Hij schrok in eerste instantie wakker, maar toen ik hem geruststelde dat het echt zo’n vaart niet liep, draaide hij zich weer om. Toen ik na vier weeën de app bekeek, zat het ritme er al meteen goed in; om de vier minuten een wee die één minuut duurde.

Alles voelde nog rustig en ik weet nog dat ik dacht ‘Oohhh als dit het is, kan ik het makkelijk aan’. Mijn vriend en ik discussieerden over of we de verloskundige nu al wel of niet moesten bellen. Ik keek het nog even aan, maar toen de weeën langzaam overgingen naar ‘toch wel echt minder prettig’ zei ik dat hij moest bellen. In eerste instantie weigerde hij; “Ik ga haar toch niet bellen?! Het is midden in de nacht! Ze ligt te slapen!”.

Het duurde even voordat hij van mij aannam dat dit haar werk was en dat juist een groot deel van de bevallingen ‘s nachts begon. Hij belde.

02.30 uur

De verloskundige kwam meteen langs. Ze checkte en voelde dat ik één centimeter ontsluiting had. Ze vond dat ik er bij lag alsof ik het nog prima aankon, dus zei dat ze rond 07:00 uur weer langs zou komen. Ze zag een rustige thuisbevalling ook nog wel gebeuren. Mocht er eerder iets veranderen, kon ik gewoon even bellen.

03.00 uur

Zodra ze was vertrokken namen de weeën toe qua pijn en frequentie. Het bleken rugweeën en ik was al snel door mijn opties aan houdingen heen. Ik liet het bad vollopen in de hoop dat dat was verlichting zou brengen. Bij de tweede wee in bad voelde ik een warme stroom naar buiten komen. Mijn vliezen waren gebroken.

Ik vroeg mijn vriend weer de verloskundige te bellen. Ze stapte net haar huis binnen, maar zou er meteen weer aankomen.

Toen ik het bad uitstapte kreeg ik de volgende wee op mijn dak. En dit was echt geen pretje meer. Ik lag op de koele badkamervloer te kronkelen van de pijn en zag ineens het vruchtwater op de grond. Het was niet doorzichtig maar donker. In het bad zag ik dat ook het water troebelig was geworden. De baby had in het vruchtwater gepoept.

Mijn vriend belde weer met de verloskundige en ze zette een tandje bij.

https://www.famme.nl/poep-vruchtwater-bevalling/

03.30 uur

Inmiddels was ik in een weeënstorm terechtgekomen. Het enige dat ik op dat moment wilde was pijnstilling, en snel een beetje. De verloskundige kwam binnen en checkte de ontsluiting. Nu zo’n vier centimeter. Maar omdat hij in het vruchtwater gepoept had werd ik ‘medisch’ en moest ik toch met enige vaart naar het ziekenhuis.

Vriendlief had een paar dagen voor de uitgerekende datum het vrije parkeerplekje voor de deur ingepikt en de auto laten staan. Ik kroop op de achterbank op handen en knieën en luisterde hoe mijn vriend de auto startte. Maar direct daarop hoorde ik een hard getier en gevloek. Hij liep de auto uit en zei tegen de verloskundige dat de benzine op was. Zijn paniekmodus schoot aan. De mijne sloeg juist af. Het enige dat ik kon denken was ‘Tja… ik merk het wel’.

Voor mijn gevoel was het slechts een minuut later dat er een taxi naast ons stopte en ik werd overgeheveld. We werden afgezet bij het ziekenhuis, waar ik eenmaal binnen weer plaatsnam liggend op de vloer, omdat ik me echt geen andere houding mogelijk wist. De balie was leeg en mijn verloskundige nergens te vinden. Mijn vriend ramde een paar keer op het belletje op de balie en na een tijdje kwam er iemand aan. Ze keek hem wat geïrriteerd aan een maande hem tot rust. Hij zette een stap opzij en wees naar zijn kronkelende zwangere vriendin op de vloer. “U hoeft niet zo boos te reageren!” zei hij. “Mijn vriendin ligt hier te bevallen!”, waarop de dame reageerde dat we dan bij de verkeerde ingang waren. We moesten niet op de Eerste Hulp zijn, maar bij de Poli, aan de andere kant van het gebouw…

Daar liet mijn vriend zich niet mee afschepen en regelde dat ze direct de afdeling belde waar ze al op me zaten te wachten.

04.30 uur

Inmiddels had ik net zes centimeter ontsluiting. Ze deden hun best een infuus aan te leggen in mijn hand, voor de ruggenprik. Maar door de weeënstorm waren er telkens maar korte momenten tussendoor en had ik in die momenten niet genoeg kracht een stevige vuist te maken. Het infuus lukte niet, dus de ruggenprik ook niet.

Toen ze na een tijdje proberen weer even de ontsluiting checkte, zat ik al op 9 centimeter en begonnen de ontsluitingsweeën over te gaan in persweeën.

06.00 uur

Het persen duurde 50 minuten. Ik had allerlei technieken geleerd bij mijn zwangerschapscursus, maar geen daarvan werkte. Er leek geen schot in te zitten. Na een tijdje vroegen ze of ik het op de baarkruk wilde proberen. Ik ging zitten en na een paar keer persen begon alles rustiger te worden, tot mijn opluchting. Maar dat zagen de verloskundigen ook en dat was nou juist níet de bedoeling. Dus, hup, weer terug op bed.

Toen gaf ik me er helemaal aan over. Ik stopte met nadenken over perstechnieken en luisterde naar de dames om me heen. Kin op de borst, diepe adem en persen maar. Er kwam beweging in.

Ze vroegen me drie keer te persen op een wee, maar door de weeënstorm was mijn energie op. Na de tweede keer persen, loog ik dat de wee over was. Ik zei dat ik niet meer kon. Waarop de verloskundige zei dat iedereen dat zegt. “Maar bij mij is het écht zo!” zei ik. “Ja, óók dat zegt iedereen” was hun reactie.

Toen werd het toch tijd voor extra hulp. Ze zouden een knip gaan zetten en als dat niet hielp, hadden ze de vacuümpomp al klaarliggen. Zodra de volgende perswee zich aandeed zetten ze de knip en zijn hoofdje en armen schoten naar buiten.

Bevallingsverhaal Romy: ‘Het bad is precies op tijd klaar, want ik kan de weeën niet meer verdragen’

07.00 uur

Of ik het fijn vond om hem zelf aan te pakken? Ja, natuurlijk! Ze begeleidden mijn handen onder de okseltjes en zodra ik hem vast had, trok ik zo de rest van zijn lijfje naar buiten. Ze legden hem op mijn buik.

Mijn placenta kwam helaas nog niet direct los. Terwijl mijn vriend al de familie aan het appen was, werd mijn buik gemasseerd en kreeg ik Oxytocine toegediend. Af en toe trokken ze aan de navelstreng, maar er gebeurde niks. Na een half uur hoorde ik ze overleggen over wat ze zouden doen.

Mijn eigen verloskundige was er de hele tijd bij gebleven, ondanks dat ik was overgedragen aan het ziekenhuis. Zij zei toen dat ze ook aan acupunctuur deed en vroeg of het oké was als ze dat even probeerde. Tuurlijk! Liever dat dan de OK.

Ze prikte de naaldjes in me en slechts een paar seconde later kwam de placenta eruit. Ik denk niet dat ik ooit een meer opgelucht gevoel heb ervaren dan toen. Na maanden een volle buik, voelde ik me ineens weer licht en leeg.

De uren erna lag mijn zoontje huid op huid op mijn borst te kreunen. Door de meconium was hij misselijk en spuugde van tijd tot tijd een donkergrijze brei uit. Hij was daardoor ook iets aan de koude kant, terwijl ikzelf juist wat verhoging had. Maar tegen een uur of 12:00 was alles bijgetrokken en mochten we naar huis.

Hoe is het bevallen?

Het ging allemaal ontzettend snel en er gebeurde ook veel in die korte tijd. Daardoor had ik ook nog echt even nodig om te laten bezinken wat er was gebeurd. Dat zorgde ervoor dat ik ook echt nog even moest wennen aan dat kleine wezentje dat op mijn buik lag. Hij had voor mijn gevoel nog geen enkele identiteit. Hij voelde nog niet ‘van mij’. Pas de ochtend erna kon ik hem eens goed bekijken en begon alles in te dalen.

Ondanks de chaos, was het achteraf toch een fijne ervaring. Ik kreeg lieve adequate zorg. Mijn verloskundige was erbij gebleven en heeft daardoor ook foto’s kunnen maken, waar ik haar eeuwig dankbaar voor ben. Mijn vriend mocht van mij namelijk geen seconde mijn hand loslaten.

Hiskes zoontje overleed tijdens de bevalling: ‘Ik was wel moeder geworden, maar ik had geen kind’