Wilma Groothuis Bevallingsverhalen 24 feb 2024, 11:06

Leestijd: 5 minuten

Bevallingsverhaal Josefien: ‘We wachtten alleen nog op dat eerste huiltje’

Mooi, ontroerend en bijzonder: ieder bevallingsverhaal is uniek. Langdurige en snelle bevallingen, thuis en in het ziekenhuis, met en zonder pijnstilling, keizersnedes en vaginale bevallingen: alles komt langs in deze rubriek.

Deze week lees je het bevallingsverhaal van Josefien.

Bevallingsverhaal: de statistieken

Moeder: Josefien
Start bevalling: Gebroken vliezen
Duur bevalling: 3 uur
Plaats: Ziekenhuis
Pijnstilling: Geen
Manier van bevallen: Natuurlijk

Hoe het bevallingsverhaal begon

“Het is toch grappig. Dan ben je verloskundige en bevallingstraumatherapeut en heel wat bevallingservaringen en verhalen rijker, maar zelf zwanger zijn is een totaal andere ervaring. De dagen voor de bevalling waren lang en het was snikheet. Ik had veel harde buiken, ook werden ze pijnlijker, maar meerdere keren was het vals alarm. Toen was het zover. Op 14 september was ik 40 weken en 6 dagen zwanger. Om 06.00 uur ‘s ochtends werd ik wakker: mijn vliezen braken. Ik maakte mijn partner Danny wakker. Danny stond direct rechtop naast bed. Na wat heen en weer schuiven met een handdoek tussen mijn benen kwam ik van het bed af, het was begonnen!

Het bevallingsverhaal van Josefien

“Het vruchtwater bleef maar lopen. Op het toilet zag ik het al snel, mijn vruchtwater had een groene gloed. Het was dubieus, maar ik wist het, het was meconiumhoudend vruchtwater. Ik belde de verloskundige, maar die stond vast bij een andere bevalling. Ik stuurde haar een filmpje van het vruchtwater, maar zij dacht dat het helder was. Helaas werd het vruchtwater steeds groener. Ook mijn verloskundige vriendinnen bevestigde mijn vermoeden al: meconium.

14.00 uur

De verloskundige had de dienst overgedragen en er kwam een collega van haar langs. Het ziekenhuis om de hoek was helaas vol, dus wij moesten naar een ander ziekenhuis. In het ziekenhuis werden we warm ontvangen en ik voelde mij redelijk op mijn gemak. Wat mij opviel was dat de verloskundige en verpleegkundige goed luisterden naar mijn wensen en het serieus namen. Dit was heel erg fijn en gaf vertrouwen.

Mijn spontane bevalling liet op zich wachten. Ik wilde mijn lichaam wel de tijd geven zelf regelmatige weeën aan te maken. In het ziekenhuis gaven ze mij de ruimte dit af te wachten, tot ik eraan toe was een eventuele vervolgstap te ondernemen. Na bijna 12 uur gebroken vliezen met meconium was ik eraan toe.

18.00 uur

We begonnen laagdrempelig met het slikken van Misoprostol tabletten. Als mijn lichaam het zelf over zou nemen, dan was het prima en stopte de eerste stap van de inleiding. Ook had ik aangegeven dat ik pas een inwendig onderzoek wilde laten doen als ik zichtbaar aan het bevallen was en de eerste fase voorbij zou zijn. Ik voelde mij gehoord, wat echt super was. We bleven slapen in het ziekenhuis, Danny mocht blijven. Ella deed het goed vertelde het CTG en ik voelde haar bewegen.

07.30 uur

De volgende ochtend was ik zelf toch wel erg nieuwsgierig of ik ontsluiting had. Ondanks dat ik weinig weeën had, was ik benieuwd naar de status. Het was 1 centimeter en de baarmoedermond voelde gunstig. De weeën begonnen goed op gang te komen, vooral als ik op mijn rechterzij lag. Het was goed te doen, de regelmaat was alleen nog ver te zoeken. Toch was ik ze al lekker aan het wegpuffen en ik had er vertrouwen in. Ik vond het zelfs leuk.

16.00 uur

De hele dag kwamen er om de haverklap mensen binnen. Personeel van de schoonmaak, voeding, verpleegkundigen en administratie. Ik vond het niet fijn en Danny hing het bordje ‘niet storen’ op. Ik wilde graag de rust vinden en proberen de weeën de ruimte te geven.

19.30 uur

Saskia, de verloskundige, deed een inwendig onderzoek en toen bleek ik al 4 á 5 centimeter ontsluiting te hebben. We bespraken het vervolg: gaan we zo door of starten we het infuus? De weeën waren volledig weggezakt en na 25 uur vond ik het tijd om door te pakken.

Ik werd naar de verloskamer gebracht en het proces werd opgestart. Ondanks dat het bevallen in bad niet beschreven stond in mijn geboorteplan, stelde Saskia dit wel voor. Zij wist mij zonder druk te overtuigen dat dit ook een goede optie zou kunnen zijn. Ik was bang dat het infuus overweldigend veel weeën zou geven, vandaar preventief de ruggenprik. Ze wist mij hierin goed te begeleiden en gerust te stellen. Het infuus zou alleen opgehoogd worden in overleg en niet volgens standaard protocol.

22.00 uur

Eenmaal in het bad kwam ik volledig tot rust. De weeën kwamen nu echt op gang, ik kon fijn voorover leunend de weeën opvangen. De weeën begonnen pittig te worden en ik begon al persdrang te voelen. Saskia zat ondertussen naast het bad en zei precies datgene wat nodig was, zodat ik tussen de weeën door weer de rust kon vinden. Mijn lichaam voelde precies wat het moest doen. Zo bijzonder was dit! Saskia kon aan mijn lichaamshouding zien dat ik er al was, een inwendig onderzoek was volgens haar niet meer nodig. Ik kon starten met persen.

Ik hield Danny zijn onderarmen beet en leunde met mijn hoofd tegen hem aan. Verder mocht hij niks zeggen, ik moest mij kunnen focussen op de pijn, het persen en op de stem van Saskia. In het bad kon ik fijn met mijn heupen heen en weer wiegen en af en toe wisselen van houding.

12.54 uur

Na anderhalf uur persen zette ik alles op alles en daar was ze, onze dochter Ella, in alle rust geboren. Ella keek ontzettend alert om zich heen, ze was mooi roze, maar gaf verder geen kik. Dit was een beetje verwarrend, want ze zag er volledig gezond uit, we wachtten alleen nog op dat eerste huiltje.

Danny mocht snel nog even de navelstreng afknippen en Saskia nam haar mee naar de kamer ernaast voor een check. De tussendeur bleef open, ik kon alles zien en horen en Danny was bij Ella. Ik hoorde Saskia overleggen met de kinderarts en de conclusie was dat Ella een goede start had gehad, ze huilde gewoon niet. Ik voelde geen spanning bij dit moment. Mijn moederinstinct wist dat het goed zat en dat de rustige bad bevalling ervoor had gezorgd dat ze nog niet had gehuild.

Eenmaal door de check heen werd Ella weer naar mij toegebracht en kon ik haar vasthouden, terwijl we nog in het bad zaten. Danny zat ernaast en samen genoten we van haar heldere blik.  De euforie die ik voelde toen ik eenmaal gedoucht en wel in een schoon bed lag: mijn lichaam had dit gedaan, samen met Ella!”

Bevallingsverhaal Linda: ‘Ze vermoeden dat de baby in nood is’