Laurien Bleeker Persoonlijk 23 nov 2022, 11:49

Leestijd: 5 minuten

Bevallingsverhaal Floor: ‘Ik werd in Frankrijk op de intensive care opgenomen’

Mooi, ontroerend en bijzonder: ieder bevallingsverhaal is uniek. Langdurige en snelle bevallingen, thuis en in het ziekenhuis, met en zonder pijnstilling, keizersnedes en vaginale bevallingen: alles komt langs in deze rubriek.

Vorige keer vertelde Floor over haar eerste bevalling. Deze week lees je het tweede bevallingsverhaal van Floor.

Hoe het bevallingsverhaal van Floor begon

“18 maanden na mijn dochter ben ik bevallen van mijn zoontje. De bevalling was helend, na die eerste nare ervaring. Maar er ging wel een heftige gebeurtenis aan vooraf. Ik was mee op wintersport in Frankrijk met familie toen ik 27 weken zwanger was. Er was een luxe huisje met bad voor mij geboekt, zodat ik daar lekker kon relaxen wanneer de rest ging skiën.

Daar werd ik ziek, het leek op griep. Die middag ging ik in bad waar ik me zo slecht ging voelen. Ik had koorts en toen ik naar mijn benen keek zaten die onder de puntbloedingen. Meteen belde ik mijn man dat hij terug moest komen, dat het niet goed was. We belden de gynaecoloog in Nederland en stuurden foto’s. Er werd me verteld dat dit niet goed was en dat ik meteen naar een ziekenhuis moest.

Ik wist niet of ik het zou overleven

Samen met mijn man en schoonvader gingen we naar het dichtstbijzijnde privéziekenhuis. Ik vertelde dat ik zwanger was en eerder al het HELPP-syndroom heb gehad, maar ik werd niet serieus genomen. Ik moest de volgende ochtend maar bloed laten prikken bij de apotheek in een ander dorp. Omdat ik zelf uit de zorg kom, wilde ik de uitslagen zelf inzien.

Ik schrok enorm van de waardes, die waren heel erg slecht. Ook voelde ik aan alles dat het niet goed met me ging. Op een gegeven moment kreeg ik een bloedneus en die stopte niet meer. Ook mijn tandvlees en de binnenkant van mijn wangen begonnen te bloeden.

Met een rotgang reden we weer naar de kliniek en onderweg werd het bloeden alleen maar erger. Ik werd meteen op een brancard gelegd en ze probeerden het bloeden te stelpen door spalken tot achterin mijn neus te doen. Per ambulance moest ik vervoerd worden naar een ander ziekenhuis waar een afdeling neonatologie was. Dat ziekenhuis was vier uur verder, nog zuidelijker Frankrijk in. Op dat moment wist ik niet hoe het met mijn baby ging. Of dat ik het überhaupt zou overleven.

Er was een grote kans op een hersenbloeding

In die kliniek hebben mijn man en ik een gesprek gehad waarvan ik hoopte dat nooit te hoeven doen. Maar we moesten bespreken wat voor keuzes er gemaakt moesten worden als het mis zou gaan met de baby of met mij. In het ziekenhuis werd ik op de intensive care opgenomen. Mijn bloedstollingswaarden waren zo laag dat er een grote kans was op een hersenbloeding of interne bloedingen.

Met stootkuren hebben ze me net genoeg opgelapt dat ik naar Nederland gebracht kon worden. Ik wilde dat per se, want niemand sprak Engels in dat Franse ziekenhuis. Tijdens een 1,5 uur durend onderzoek van de baby in mijn buik bijvoorbeeld, zei de zorgverlener helemaal niets. Was het verschrikkelijkste uur ever.

Het bevallingsverhaal van Floor

Op het moment dat mijn bloedwaarden net goed genoeg waren, zijn we in negen uur tijd naar huis gereden. Om 23:00 uur ‘s avonds kwamen we aan en ik was zo blij om in een Nederlands ziekenhuis te zijn. Ik werd meteen aan de apparatuur aangesloten en toen kon ik weer even ontspannen. Daar bleek ik een auto-imuunziekte te hebben.

Onder hele strikte controle mocht ik naar huis, maar ik moest drie keer per week bloed laten prikken in het ziekenhuis. Ook kreeg ik medicijnen. Met de geboorte van onze dochter nog vers in het geheugen, ook bij de artsen, zouden we de zwangerschap niet verder dan 39 weken laten komen. Met 38+6 dagen kreeg ik een ballon. Mijn bloedwaardes waren, dankzij de medicijnen, goed op dat moment en ik had vertrouwen in de artsen.

08.00 uur

De ballon had z’n werk gedaan en om 08:00 uur de volgende ochtend werden mijn vliezen gebroken. Rond een uur of tien kreeg ik een pompje met wee-opwekkers en meteen begon een weeënstorm. Vervolgens luisterde ik urenlang naar hetzelfde liedje met zeegeluiden en telde ik de tijd tussen weeën: tien seconden. Daardoor zat ik helemaal in mijn eigen wereld en ging het supergoed. Wel had ik mezelf een ruggenprik beloofd als ik het niet meer leuk zou vinden. Tot zo’n 6/7 cm ging het me makkelijk af en had ik de controle, maar daarna wilde ik een ruggenprik. Er werd me gevraagd waarom, want het ging zo goed. Maar ik zei dat ik het mezelf had beloofd en als ik erom zou vragen, zou ik ‘m krijgen. Zonder discussie, dit hadden we zo afgesproken van tevoren. Dus die prik ging erin en toen kreeg ik persdrang.

16.11 uur

Volgens mij moet ik gaan liggen, zei ik, want ik moet nu persen. En ja hoor, nog geen tien minuten later was mijn zoontje er. Ik was helemaal zen en heb het zorgpersoneel wel honderd keer bedankt voor de geweldige ervaring. Dat waren de hormonen hè. Deze ervaring in het ziekenhuis was heel mooi, echt helend na mijn vorige ervaring. Er werd met al mijn wensen rekening gehouden en dat was echt heel fijn.”

Bevallingsverhaal Floor: ‘Ik keek dagen scheel van het vele bloedverlies na mijn bevalling’