Lisa van den Akker Persoonlijk 16 aug 2022, 16:35

Leestijd: 5 minuten

Bevallingsverhaal Els: ‘Opeens voel ik een ‘pang’, ik schrik wakker. Wat was dat?!’

Mooi, ontroerend en bijzonder: ieder bevallingsverhaal is uniek. Langdurige en snelle bevallingen, thuis en in het ziekenhuis, met en zonder pijnstilling, keizersnedes en vaginale bevallingen: alles komt langs in deze rubriek. Deze week lees je het bevallingsverhaal van Els.

De statistieken

Moeder: Els (25)
Start bevalling: Breken van de vliezen
Zwangerschapsduur: 41 + 2 weken
Duur bevalling: 1 uur en 50 minuten
Plaats: ziekenhuis
Pijnstilling: geen
Manier van bevallen: natuurlijk
Bijzonderheden: geen
Gewicht kindje: 3560 gram
Hoeveelste kind: tweede

Hoe het begon

“Bij mijn eerste zwangerschap beviel ik met 41 weken. Ik hield er dus wel rekening mee dat ik weer ‘overtijd’ zou lopen. Toch had ik stiekem gehoopt van niet. Niets was minder waar. Ik zag langzaam de dagen voorbij trekken. Mijn buik was enorm en met een kleintje van net twee was het behoorlijk zwaar.

De verloskundige begon bij mijn laatste bezoek al over inleiden. Nee, dacht ik, ‘vastgeketend’ liggen aan een bed leek me verschrikkelijk. Bij elke dag die voorbij ging dacht ik, zal het vannacht gebeuren? En iedere ochtend werd ik teleurgesteld wakker. Weer geen weeën, weer geen baby.

De bevalling

03.00 uur

Ik ben negen dagen overtijd en lig diep te slapen. Ons zoontje ligt tussen mij en mijn vriend, Frank, in. Opeens voel ik een ‘pang’, ik schrik wakker. Wat was dat?! Het klonk alsof er een bot brak, maar ik voel geen pijn. Dan wordt het opeens warm tussen mijn benen. Binnen een paar tellen komt het besef. Het zijn mijn vliezen!

Bij mijn eerste bevalling werden mijn vliezen pas aan het einde van mijn bevalling door de verloskundige doorgeprikt, dus deze ervaring is nieuw voor me. Ik spring uit bed. ‘Frank, wakker worden. Mijn vliezen zijn gebroken’, fluister ik terwijl ik hem zachtjes door elkaar schud. Ondertussen prop ik een handdoek tussen mijn benen en ga ik opzoek naar maandverband. Yes, het is begonnen!

03.15 uur

De weeën komen snel daarna. Ik herken ze meteen, de rugweeën van mijn vorige bevalling. Ze zijn meteen sterk en regelmatig. Dit is niet even rustig inkomen voel ik, dit is meteen het echte werk. Frank belt zijn ouders om onze nog slapende peuter op te halen. Snel stop ik nog wat spullen voor hem in een tasje. Terwijl ik ondertussen leunend tegen de kast nog een wee weg puf.

De weeën komen direct om de vijf minuten. Bel maar meteen de verloskundige zeg ik. Ik wil dat ze komt. Mijn vriend belt de verloskundige en legt de situatie uit. Ze twijfelt of ze al moet komen, maar na enig aandringen zegt ze dat ze wel even komt kijken.

04.00 uur

Mijn zoontje is opgehaald terwijl ik in de slaapkamer staand de rugweeën weg puf. De verloskundige belt niet veel later aan. Het is de eigenaresse van de verloskundige praktijk, met tientallen jaren ervaring. Sterker nog, ze heeft Frank zelfs nog op de wereld gezet. Het stelt me gerust, ik ben in goede handen.

Terwijl ik ga liggen voelt de verloskundige hoe ver mijn ontsluiting is. Vragend kijkt ze me aan. ‘Wilde je nog naar het ziekenhuis?’, vraagt ze. Als ik ja knik zegt ze: ‘Dan moeten we nu gaan, je hebt al bijna acht centimeter ontsluiting.’ Acht?! Ik ben er even door van slag, hoe kan dat nu zo snel? Maar de verloskundige weet dat we geen tijd meer te verliezen hebben. Ze commandeert Frank de vluchttas te pakken, en als ze mij ziet aanmodderen met mijn schoenen zet ze me kordaat op een stoel en strikt mijn veters. Het is duidelijk, we moeten haast maken.

04.25 uur

Gelukkig is het ziekenhuis nog geen tien minuten rijden. Tot ergernis van de verloskundige parkeert mijn vriend de auto netjes op een parkeerplaats, in plaats van precies voor de deur. Rennend met een rolstoel en haar spullen komt ze over het lege parkeerterrein naar ons toegesneld. Als ik eenmaal in de rolstoel zit duwt ze me met snelle pas richting de ingang. Ondertussen puf ik de ene na de andere wee weg. Ik sta op uit de rolstoel. Zittend doen de weeën teveel pijn.

04.35 uur

Het is stil in het ziekenhuis dus we kunnen al snel in onze  verloskamer. Tijd om ons rustig te settelen hebben we niet, de bevalling gaat gewoon door. De verloskundige gaat een kop koffie halen, maar zodra ze weg loopt zeg ik. ‘Frank, je moet haar halen, ik voel persweeën.’

Ze komt direct terug en voelt inderdaad dat ik volledige ontsluiting heb. Ik mag mee gaan persen. Waar dat bij mijn eerste bevalling helemaal niet goed ging, gaat het nu beter. De persweeën zijn sterker, maar het naar beneden persen blijft lastig. Ik trek mijn benen op, en geef alles wat ik heb.

04.50 uur

Na een klein kwartier hoor ik de verloskundige zeggen: ‘Nu even wegzuchten.’ Ik doe mijn best, de volgende wee komt snel en dan voel ik haar glibberige lijfje uit me glijden en wordt mijn dochter. Na een bevalling van minder dan twee uur, op mijn buik gelegd.

Hoe is het bevallen?

Het is in feite een droombevalling geweest, snel, maar goed. Toch vond ik het niet perse minder heftig dan mijn eerste bevalling die twaalf uur duurde. Toen had ik tijd om er een beetje “in te komen”, de weeën bouwde zich langzaam op. Deze keer was dat niet zo, ik zat meteen in een weeënstorm die pas stopte toen ze was geboren.

Op het moment zelf was ik alleen bezig met de bevalling en de weeën. Ik zat in mijn eigen bubbel. Achteraf dacht ik pas, jeetje, stel dat ze in de auto of op de parkeerplaats was geboren. Als de verloskundige niet meteen was gekomen en niet zo kordaat en kundig had gehandeld had dit heel anders kunnen lopen.”

Meer bevallingsverhalen lees je hier.