Laurien Bleeker Persoonlijk 16 mei 2022, 11:35

Leestijd: 7 minuten

Bevallingsverhaal Daphne (29): ‘Ze plaatsen een vacuümcup op het hoofdje van Amin, zodat hij niet terug glijdt’

Mooi, ontroerend en bijzonder: ieder bevallingsverhaal is uniek. Langdurige en snelle bevallingen, thuis en in het ziekenhuis, met en zonder bevalplan, met en zonder pijnstilling, keizersnedes en vaginale bevallingen: alles komt langs in deze rubriek. Deze week lees je het bevallingsverhaal van Daphne.

Moeder: Daphne (29)
Start bevalling: weeën
Zwangerschapsduur: 41+5 weken
Duur bevalling: 11,5 uur
Plaats: ziekenhuis
Pijnstilling: geen
Manier van bevallen: natuurlijk
Bijzonderheden: bevalplan
Hoeveelste kind: eerste

Hoe het begon

“Op zaterdag 12 januari ben ik 41 weken en 4 dagen zwanger. De verloskundige (Paula) komt in de middag om 14.00 uur bij me langs om te strippen. Omdat er nog geen enkel teken is dat ik binnenkort ga bevallen hopen we hiermee de bevalling een beetje op te wekken. Alles om te voorkomen dat ik komende dinsdag ingeleid moet worden. Paula geeft aan dat ik pas 2 centimeter ontsluiting heb en dat zegt dus eigenlijk nog helemaal niets. We hopen dat het strippen effect heeft, maar zullen het af moeten wachten.

De bevalling

Ik begin ‘s avonds wat krampjes te voelen. Eigenlijk het gevoel alsof ik heel erg ongesteld moet worden. Ik heb tijdens mijn zwangerschap wel eens vaker dit ‘zware’ gevoel gehad dus ik verwacht er nog niet veel van. Abdi en ik relaxen samen wat op de bank en rond 21.00 uur loop ik naar de keuken. Terwijl ik in de keuken sta, voel ik wel een flinke kramp, ik moet echt even stil staan bij de koelkast. Abdi kijkt me lachend aan en zegt: ‘Ja hoor! Het gaat beginnen!’ Hij raakt er helemaal hyper van. Ik ga weer terug naar de bank en merk dat de krampen steeds vaker komen en voor mijn gevoel met enige regelmaat. Op de timer zie ik dat er de ene keer vijf minuten tussen zit, dan weer tien of elf minuten. Ik besluit nog even naar bed te gaan, want als dit doorzet en ik vannacht ga bevallen, dan kan ik ieder uurtje slaap nu nog wel gebruiken.

00.30 uur

Voor de zekerheid bel ik toch Paula even op om te vertellen dat ik denk dat de bevalling begonnen is. Ik heb ondertussen iedere vijf minuten weeën die gemiddeld een minuut duren, soms iets korter en soms iets langer. Met Paula spreek ik af dat ik haar bel als de weeën iedere 4 minuten komen. Zowel Paula als het ziekenhuis zitten op vijf minuten afstand dus ze zijn heel dichtbij. 
Ik spendeer de avond op de bank en kijk naar Grey’s Anatomy. Iedere keer als een wee komt dan vang ik die staand op, dat voelt het fijnst. Rond 03.00 uur worden de weeën toch wel heftiger en ga ik op m’n knieën naast de bank zitten met mijn bovenlijf leunend over de bank. Zo kan ik wiegen met mijn heupen en de weeën goed opvangen. Als het 04.00 uur is, wordt het toch wel pijnlijk en maak ik Abdi wakker. Ook zit ik ondertussen op weeën om de vier minuten, dus samen bellen we Paula. Die besluit direct langs te komen en staat binnen een paar minuten bij ons voor de deur.

04.00 uur

Ik wil erg graag weten hoe ik ervoor sta, maar raak een beetje teleurgesteld als blijkt dat ik nog steeds maar 2 centimeter ontsluiting heb. Ik ben in al die uren dus helemaal niets opgeschoten. Zodra Paula klaar is ga ik weer terug in mijn houding op knieën en bij de eerstvolgende wee voel ik iets knappen van binnen: mijn vliezen zijn gebroken. Paula ziet dat het vruchtwater donker is dus dat betekent dat Amin in het vruchtwater heeft gepoept. Vanaf dit punt kon mijn bevalplan de prullenbak in en liep alles anders dan ik had gehoopt. Paula geeft aan dat we nu medisch zijn en direct naar het ziekenhuis moeten. Ook vertelt ze dat ik door het meconium niet meer in bad kan bevallen. Jammer, maar ik leg me er direct bij neer. Ik ga dit kindje met mijn eigen kracht op de wereld zetten, hoe dan ook. Ik heb vertrouwen.

04.45 uur

De weeën worden erg snel heftiger en ik heb moeite om op te staan en naar de auto te gaan. Rond 04:45 uur komen we aan in het ziekenhuis en word ik direct aan de CTG gekoppeld. Ik word voorgesteld aan de verloskundige, verpleegkundige en gynaecoloog. Paula kiest ervoor om ook bij de bevalling te blijven tenzij ze geen andere oproep krijgt, iets wat ik heel erg fijn vind. Zij kent tenslotte al mijn wensen. Ik wil weer terug in de houding die ik thuis fijn vond: op mijn knieën en mijn bovenlijf ergens op leunend.
De rugleuning van het ziekenhuisbed wordt omhoog gezet en ik kan daarom in dezelfde houding mijn weeën opvangen. Echter ziet de gynaecoloog dat Amin niet goed reageert op deze houding dus moet ik van haar op mijn rug gaan liggen. Dit is juist wat ik wilde voorkomen, maar op dit moment vind ik het geen probleem. Ik wil wat het beste is voor mijn kindje en vertrouw op de kennis van het ziekenhuis personeel.
Zo ook met de hartmonitor. De CTG glijdt telkens van mijn buik waardoor het hartje van Amin niet goed gemonitord kan worden. Dit creëert wat onrust bij Abdi en de gynaecoloog, dus we besluiten toch om akkoord te gaan met een klein naaldje in zijn hoofdje om de hartslag te monitoren. Iets wat we eigenlijk niet wilden (dit stond ook in het bevalplan) maar nu in deze situatie toch als de beste keuze aanvoelt.

08.00 uur

Abdi en ik zijn even alleen op de kamer, al het personeel is naar buiten gelopen. Opeens voel ik een enorme kracht in mijn onderlijf en voel ik hoe er nog meer vruchtwater ontsnapt. Ik zeg tegen Abdi dat ik denk dat dit persweeën zijn en dat de baby eruit moet. De gynaecoloog komt weer binnen en checkt, ik heb bijna tien centimeter ontsluiting. Ze helpt me met het laatste randje en dan mag ik gaan persen. En jawel, op mijn rug en in de beugels. Het persen gaat me goed af vind ik zelf, maar ik krijg Amin hiermee niet naar buiten. Telkens als het hoofdje bijna ‘staat’ glijdt hij toch weer terug. Ik geef na ongeveer een uurtje aan dat ik voel dat mijn lichaam niet meer die kracht in mijn onderlijf mee geeft en dat ik echt pers op eigen kracht. Met mijn toestemming krijg ik oxytocine toegediend om te kijken of dit de weeën zal versterken.
In mijn bevalplan stond dat ik absoluut geen oxytocine wilde, maar nu alles toch al allemaal anders loopt maakt het me niets meer uit. Als ik Amin straks maar in mijn armen heb! Helaas heeft de oxytocine niet het gewenste effect en na anderhalf uur besluit de gynaecoloog om me te helpen met het laatste stukje. Ze plaatsen een vacuümcup op het hoofdje van Amin, zodat hij niet terug glijdt bij de laatste wee. Hiermee blijft hij even staan en bij de eerst volgende wee is het hoofdje geboren. Ik heb nog twee weeën nodig voor het lijfje en dan is Amin geboren! Om 09.36 uur precies. Ik pak Amin aan en leg hem op mijn borst. We hebben een zoon! Wat een ontzettend bijzonder moment.

Hoe is het bevallen?

Dankzij Paula heb ik mijn bevalling heel positief ervaren, ondanks dat het zo anders liep dan ik in mijn bevalplan had beschreven. Ze was heel goed op de hoogte van mijn wensen en voorkeuren, dus ieder moment tijdens mijn bevalling dat het noodzakelijk was om van mijn wensen af te wijken, vertelde ze dit rustig, gaf ze me uitleg en vroeg om onze toestemming. Dat is voor mij van grote waarde geweest. Mede dankzij haar heb ik me heel goed neer kunnen leggen bij de situatie en kijk ik toch positief terug op mijn bevalling.”

Bevallingsverhaal Annamieke: ‘Ondanks de inleiding heb ik een droombevalling gehad’